Τα παθήματα που δεν έγιναν μαθήματα

Ολόκληρο το πεντάμηνο της διακυβέρνησης του κυβερνητικού συνασπισμού, και ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαπέντε μέρες, έχει αποδειχθεί ένα πράγμα. Ότι το σύστημα άσκησης εξουσίας στην Ελλάδα πρέπει επειγόντως να μεταρρυθμιστεί και να εκσυγχρονιστεί, για αποκτήσει δικλείδες ασφαλείας.

Γιατί, όπως αποδείχτηκε, η τύχη μιας ολόκληρης χώρας και ενός ολόκληρου έθνους, υπό συνθήκες υποτιθέμενης δημοκρατίας, εξαρτάται ή στην κυριολεξία κρέμεται στα χέρια ενός και μόνο ατόμου, του πρωθυπουργού.

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν είναι ακόμα γνωστό αν η Ελλάδα θα παραμείνει στη ζώνη του ευρώ ή αν θα συνεχίσει τον 21ο αιώνα ως μια αποσυνάγωγος χώρα από την –παρά τα πολλά προβλήματά της– πιο δημοκρατική και πιο προοδευτική ένωση κρατών στον κόσμο.

Κανείς δεν υποστηρίζει ότι η Ευρώπη είναι ένας επίγειος παράδεισος, όπου όλα δουλεύουν ρολόι και καταπώς θέλουν οι λαοί που την απαρτίζουν. Όμως είναι μια ένωση κρατών και λαών όπου προστατεύονται τα ανθρώπινα και τα ατομικά δικαιώματα, εφαρμόζονται σε γενικές γραμμές οι αρχές του κράτους δικαίου, και τα κράτη μεταξύ τους διατηρούν τέτοιες σχέσεις, που έχουν αποκλείσει τον πόλεμο στο εσωτερικό της ένωσης.

Από την άλλη, η υπερβολική βαρύτητα που δόθηκε στον οικονομικό παράγοντα, με αποκορύφωμα την ισχύ του ενιαίου νομίσματος, χωρίς προηγουμένως να έχουν γίνει τα απαραίτητα βήματα για την πολιτική ενοποίηση, έβαλαν το κάρο μπροστά από το άλογο, που λέει ο λαός μας, με αποτέλεσμα από τη μια πλευρά να εμφανίζονται σοβαρά οικονομικά προβλήματα σαν κι αυτό της Ελλάδας, και από την άλλη να υπάρχει αδυναμία αντιμετώπισής τους.

Επίσης, ενώ βασική αρχή της ένωσης είναι η πολιτική ισοτιμία, ακριβώς λόγω του ότι προηγείται κατά πολύ η οικονομική της πολιτικής ενοποίησης, ο οικονομικός παράγοντας έχει καταστεί καθοριστικός στο πεδίο των ισορροπιών στο εσωτερικό της  ΕΕ και στην πράξη έχει ανατρέψει την αρχή της πολιτικής ισοτιμίας, με αποτέλεσμα οικονομικά ισχυρές χώρες, όπως η Γερμανία, να κυριαρχούν και να αλλοιώνουν τα αρχικά χαρακτηριστικά της ΕΟΚ-ΕΕ.

Όμως παρά τα όποια προβλήματα, παρά τα εγκληματικά λάθη στην αρχιτεκτονική της οικονομικής ενοποίησης (Μάαστριχτ, ισοτιμίες ευρώ), παρά τα λάθη που έγιναν από τις ελληνικές κυβερνήσεις αλλά και από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και ετέρους όλα αυτά τα χρόνια που η Ελλάδα είναι πλήρες μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας, τα στρατηγικά συμφέροντα της Ελλάδας και του ελληνισμού εξυπηρετούνται με τη συμμετοχή της χώρας μας και πλήττονται ανεπανόρθωτα με ενδεχόμενη έξοδο ή αποβολή της από αυτήν.

Και επειδή όλη αυτήν την περίοδο που δοκιμάζεται η αξιοπιστία της ΕΕ και η εμπιστοσύνη των Ελλήνων πολιτών σ’ αυτήν έχουμε ακούσει και διαβάσει διάφορες απόψεις, ακόμα και στην περίπτωση που εμείς οι Έλληνες πρέπει να επανακαθορίσουμε τη στάση μας σε σχέση με τη συμμετοχή μας στην ΕΕ ακόμα και τον γεωπολιτικό μας προσανατολισμό, αυτό δεν πρέπει να γίνει με τον τρόπο που έγινε στις 5 Ιουλίου, η οποία ήταν μια διαδικασία που μάλλον είχε τα χαρακτηριστικά δημοψηφισμάτων που γίνονται σε ολοκληρωτικά καθεστώτα παρά σε μια δημοκρατία.

Σε κάθε περίπτωση, για να επιστρέψουμε στην αρχή του σημειώματός μας, η Ελλάδα με αποφάσεις –σκόπιμες ή μη, είναι ένα θέμα που απαιτεί διερεύνηση ίσως από κάποιον θεσμό του ελληνικού κράτους, μιας μικρής ομάδας της κυβέρνησης και του ίδιου του πρωθυπουργού– όλους αυτούς τους πέντε μήνες οδηγήθηκε στο χείλος του γκρεμού και κινδύνεψε να αποβληθεί από την ΕΕ, με συνέπειες που μόνο με πυρηνικό βομβαρδισμό της χώρας μπορούν να συγκριθούν.

Και φυσικά, όλα αυτά ερήμην των πολιτών και σε πολύ μεγάλο βαθμό εκτός των θεσμών που υποτίθεται ότι υπάρχουν για την προστασία των συμφερόντων του έθνους και της πατρίδας. Ίσα-ίσα, οι θεσμοί χρησιμοποιήθηκαν με έναν σατανικό τρόπο –μένει αν ήταν μέρος ενός σχεδίου ή αποτέλεσμα πολιτικής ανικανότητας– για να οδηγηθεί η χώρα στον γκρεμό. Η μεθόδευση του λεγόμενου δημοψηφίσματος θα μείνει στην ιστορία στις σχολές Πολιτικής Επιστήμης ως κάτι τέτοιο, αφού αφενός μεγάλωσε τον κίνδυνο αποβολής της χώρας από την ΕΕ, αφετέρου οδήγησε στην καταστροφή του τραπεζικού συστήματος (για την εξυγίανση του οποίου δαπανήθηκαν δισεκατομμύρια ευρώ) και έφερε στο προσκήνιο μια συμφωνία που με βάση τα δημοσιεύματα είναι κατά πολύ χειρότερη από εκείνη πουν κληθήκαμε να υπογράψουμε προ της εξαγγελίας του δημοψηφίσματος.

Άρα, αν είναι σωστός ο συλλογισμός μας, μια μικρή ομάδα και ο πρωθυπουργός, αν το θέλουν και αν τους κυριεύσουν οι ιδεολογικές τους εμμονές και το ταξικό μίσος, μπορούν άνετα να καταστρέψουν τη χώρα χωρίς κανείς να είναι σε θέση να τους αποτρέψει.

Ας ψάξει οποιοσδήποτε από μας και ας βρει έστω και μία χώρα του κόσμου με δημοκρατικό καθεστώς που να έχει τέτοιο θεσμικό κενό και να κρέμεται η τύχη της από τα χέρια και τη βούληση ενός ατόμου.

Πραγματικά είναι από τις περιπτώσεις που δεν δικαιούσαι να πεις το «φύλακες γρηγορείτε».

Μεταρρύθμιση τώρα.