Άμεση ανάγκη για έναν κεντρώο φορέα

Αν δεν έχεις κατανοήσει καλά τη Δύση και προσπαθείς να τη διαχειριστείς με όρους Ανατολής, το αποτέλεσμα θα είναι αυτό που η Ελλάδα βιώνει από την Πέμπτη το βράδυ: μια έντονη αγωνία για το μέλλον της χώρας, καθώς ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης είπε στον Αλ. Τσίπρα τη χαρακτηριστική αγγλοσαξονική έκφραση: «The game is over» (το παιχνίδι τελείωσε).

Σε μια προσπάθεια να απευθυνθεί, ακόμη και την ύστατη στιγμή, σε εσωτερικό ακροατήριο, ο πρωθυπουργός τού απάντησε: «Ποιο παιχνίδι; Εδώ έχουμε να κάνουμε με τις ζωές εκατομμυρίων Ελλήνων». Και εδώ βρίσκεται η ουσία της αποτυχίας των διαπραγματεύσεων για την Ελλάδα.

Από τη μια ο ακραίος βολονταρισμός και από την άλλη ο συναισθηματισμός ήταν κακοί σύμβουλοι στις συνομιλίες με τους ορθολογιστές Ευρωπαίους.

Η πρόβλεψη είναι πως ο Τσίπρας θα συρθεί σε μια ταπεινωτική συμφωνία, σαν κι αυτές που βρίθει η παγκόσμια ιστορία όταν οι εκτιμήσεις γίνονται λανθασμένα. Η χρονική παράταση (που έκανε «περήφανους» πολλούς Έλληνες) για να εφαρμόσει τη Θεωρία Παιγνίων του ο Γ. Βαρουφάκης, όξυνε το οικονομικό πρόβλημα της χώρας και της στέρησε διπλωματικό κεφάλαιο για πολλά χρόνια. Η οικονομική κρίση θα είναι μια απλή διάσταση των πολλαπλών προβλημάτων που θα αντιμετωπίσει η Ελλάδα – εθνικών, κοινωνικών κ.ά.

Εδώ που έφθασαν τα πράγματα, ούτε η παραμονή ούτε η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη θα της δώσουν ανάσα σωτηρίας. Η χώρα έχει καταστραφεί. Και για την καταστροφή αυτή ευθύνονται όλοι.

Παρά την πολιτική κυριαρχία της Δεξιάς –και μετά τη Μεταπολίτευση της Κεντροαριστεράς–, η ιδεολογική ηγεμονία, από την επομένη του Εμφυλίου, ανήκε στην Αριστερά. Και η ιδεολογική ηγεμονία γίνεται κάποτε και πολιτική. Η ώρα ήρθε με την καταστροφή της χώρας από ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα το οποίο ποτέ δεν κατόρθωσε να δημιουργήσει κράτος με τη Δυτική έννοια του όρου.

Η επέλαση της Αριστεράς έγινε με μια από τις αρνητικότερες μορφές της. Ένα ανομοιογενές κράμα (όχι ένωση) ιδεοληπτικών και εξουσιομανών ανθρώπων χωρίς συναίσθηση της ιστορικότητας των στιγμών, και με εδραιωμένη την πεποίθηση ότι ήρθε η ώρα να πραγματοποιήσει τα παιδικά και φοιτητικά του όνειρα, επιδείνωσε το αδιέξοδο της χώρας. Αφού είναι τόσο εύκολος ο διεθνής επαναπροσανατολισμός και τόσο ανώδυνη η έξοδος από το ευρώ, γιατί δεν προχωρούν και στα δύο; Τι τους εμποδίζει; Η ιδεοληψία τους, αργά ή γρήγορα, θα φέρει σε πολύ δύσκολη θέση την Ελλάδα και από πλευράς διεθνών ισορροπιών, αφού ισχυροί γεωπολιτικοί παίκτες της περιοχής επαναπροσδιορίζουν τις σχέσεις τους που είχαν λάβει αρνητική τροπή τα τελευταία χρόνια.

Το μόνο που απέμεινε, όπως εκφράστηκε από τον πρωθυπουργό την Πέμπτη το βράδυ, ήταν η απειλή του απελπισμένου και απεγνωσμένου. Στερημένα οποιασδήποτε εναλλακτικής επιλογής, αφού περιόδευσαν σε διάφορες χώρες που (υποτίθεται) θα βοηθούσαν, τα κυβερνητικά στελέχη καταφεύγουν στις απειλές των απεγνωσμένων.

Είναι δύσκολο η κυβερνητική πολιτική σύνθεση να παραμείνει ενωμένη – παρά μόνο αν τα στελέχη των τάσεων καταπιούν την κάμηλον. Κάτι το οποίο δεν είναι αδύνατον να συμβεί. Διότι η προοπτική της εξουσίας –και πολύ περισσότερο η άσκησή της τώρα– έφερε στον ίδιο πολιτικό σχηματισμό τροτσκιστές, μαοϊκούς, λενινιστές, οπαδούς της Ρόζας Λούξεμπουργκ, μικροαστούς, αναρχικούς, αντιεξουσιαστές και άλλους ων ουκ έστιν αριθμός. Η γοητεία της εξουσίας ήρε ιστορικές ιδεολογικές διαφορές των τροτσκιστών από τους μαοϊκούς, και κυρίως τους λενινιστές, οι οποίοι πιστεύουν στην επαναστατική πρωτοπορία. Των οπαδών της Ρόζας Λούξεμπουργκ από τους λενινιστές πάλι, στους οποίους συγκαταλέγεται ο Π. Λαφαζάνης, ηγέτης της ομάδας «Αριστερό Ρεύμα», η οποία διαχειρίζεται και το ιστολόγιο «Ίσκρα» (τίτλος της εφημερίδας που εξέδιδε ο Λένιν, την περίοδο της Οκτωβριανής Επανάστασης) και ο Αλ. Φλαμπουράρης, ίσως και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, πριν σηκώσει το βάρος της κυβερνητικής ευθύνης. Και στις παρυφές του κομματικού πυρήνα να παρεπιδημούν αναρχικοί μεγαλωμένοι με τις διδαχές όχι απλώς του Μπακούνιν, αλλά του Νετσάγιεφ και του Τκάτσεφ, προδρόμων του Λένιν, τους οποίους εν πολλοίς ασπάσθηκε ο ηγέτης των Μπολσεβίκων.

Ξέρετε τι έγραφε για τον μαθητή του Σέργιο Νετσάγιεφ, αποκηρύσσοντάς τον, ο θεωρητικός του αναρχισμού, αντίπαλος του Μαρξ και συγγραφέας του περίφημου βιβλίου Κατήχηση του Επαναστάτη, Μιχαήλ Μπακούνιν, αποδίδοντας στον Νετσάγιεφ την πατρότητα της κατήχησης; «Ο Νετσάγιεφ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι για να φτιάξει μια σοβαρή επαναστατική εταιρεία έπρεπε να πάρει ως βάση την πολιτική του Μακιαβέλι και να υιοθετήσει πλήρως το σύστημα των ιησουιτών: σώμα μας είναι η ωμή βία, ψυχή μας το ψεύδος. Η ειλικρίνεια, η αμοιβαία εμπιστοσύνη, η αλληλεγγύη δεν υπάρχουν παρά μόνο για τα δέκα άτομα (τους αρχηγούς), που αποτελούν το άδυτο των αδύτων της εταιρείας. Όλοι οι άλλοι θα υπηρετούν σαν τυφλά όργανα και σαν εκμεταλλεύσιμο υλικό στα χέρια αυτών των δέκα ανθρώπων. Οι αρχηγοί μπορούν, και μάλιστα υποχρεώνονται να απατήσουν τους οπαδούς τους, να τους εκθέσουν, να τους κλέψουν, και αν υπάρχει ανάγκη να τους αφανίσουν».

Να και μια ιδέα από την Κατήχηση του Επαναστάτη, που γράφηκε το 1869 και είναι επίκαιρη και σήμερα: «Όλα τα αισθήματα συμπάθειας, συγγένειας, φιλίας, αγάπης, ευγνωμοσύνης, που εξασθενούν τη θέληση, πρέπει να πνιγούν μες στην ψυχή του επαναστάτη και να σβήσουν μπρος στο μοναδικό του πάθος: Το ψυχρό πάθος του επαναστατικού έργου».

Η σχέση με την εσωτερική πολιτική επικαιρότητα είναι προφανής: μια ομάδα αναρχικών, ή αντιεξουσιαστών, που παρεπιδημεί στις παρυφές του κυβερνώντος κόμματος, απειλεί την κοινωνία όταν εκδηλώνει συμπεριφορές μη αρεστές σ’ αυτήν και ίσως στην κυβερνητική εξουσία. Είναι τα πρώτα βήματα για τη δημιουργία ενός καθεστώτος με αυταρχικά χαρακτηριστικά. Ο λόγος και η συμπεριφορά πολιτειακού παράγοντος και η απήχηση που βρίσκει στους χώρους αυτούς, επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.

Και όλα αυτά, τη στιγμή που η χώρα καταρρέει οικονομικά και η αντιπολίτευση στη Βουλή, μείζον και ελάσσων, δεν έχει καμιά δυνατότητα να πείσει τον ελληνικό λαό ότι αποτελεί εναλλακτική λύση.

Είναι αδήριτη ανάγκη, λοιπόν, η δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα, αξιόπιστου στο εσωτερικό και το εξωτερικό, με βασικές αρχές την κοινωνική δικαιοσύνη, την πίστη στην ελευθερία και τον πατριωτισμό, και πάνω απ’ όλα τη συγκρότησή του από ανθρώπους αδιάφθορους.

Ενός πολιτικού φορέα που θα καταλαμβάνει τη θέση του κέντρου στο πολιτικό φάσμα.

Η ελληνική κοινωνία, διαπιστώνοντας και τα σημερινά αδιέξοδα, αναζητά εναλλακτική λύση. Οι υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις δεν την προσφέρουν.

Όσο δεν συγκροτείται αυτή η εναλλακτική λύση τόσο το αδιέξοδο θα επιτείνεται.