Η δήλωση του Σταύρου Δήμα ότι δεν θα δεχθεί την εκλογή του στο αξίωμα του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας με τις ψήφους της Χρυσής Αυγής έγινε δεκτή με ευνοϊκά σχόλια στην Ελλάδα και διεθνώς, ως ένδειξη υπευθυνότητας και στήριξης των δημοκρατικών θεσμών.
Ωστόσο θα έπρεπε να προβληματίζει τόσο για την «επικοινωνιακή» της ελαφρότητα όσο και για την
ουσία της.
Καταρχήν κανείς από την έγκλειστη ηγεσία (με αμφισβητούμενη συνταγματική και νομική θεμελίωση) της Χρυσής Αυγής δεν πρόσφερε στον κ. Δήμα την ψήφο του, παρά μόνο οι δύο ανανήψαντες πρώην βουλευτές της και νυν ανεξάρτητοι. Το να απαντά ο υποψήφιος Πρόεδρος σε φυτεμένες φημολογίες ούτε σοβαρότητα δείχνει ούτε και εντιμότητα, αφού υποκρύπτει ύποπτα πολιτικά κίνητρα και παίγνια.
Και πώς ο κ. Δήμας –σε περίπτωση που εκλεγεί τελικά– θα γίνει ενωτικός πρόεδρος όλων των Ελλήνων; Έχει ο ίδιος η κανείς άλλος την εντύπωση ότι οι 500.000 και πλέον ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής είναι φασιστόμουτρα (όπως η πλειοψηφία της ηγεσίας της) και επιδιώκουν την κατάλυση της Δημοκρατίας; Και πρέπει με κάποιον τρόπο να μπουν και αυτοί είτε στη φυλακή ή στο περιθώριο της πολιτικής; Ασφαλώς όχι… Αντίθετα, είμαστε μπροστά σε προφανή προσπάθεια να υφαρπαχθούν οι ψήφοι αυτές και να οδηγηθούν πίσω στο μαντρί κυρίως της ευρύτερης Δεξιάς όπου ανήκουν.
Αυτοί οι 500.000 και πλέον ψηφοφόροι έχουν κάθε δικαίωμα να ρωτήσουν τον κ. Δήμα εάν η δική τους ψήφος μετρά λιγότερο από την ψήφο εκείνων που εξέλεγαν επί σειρά ετών τους βουλευτές και πολιτικούς που κατέκλεψαν τα δημόσια ταμεία και οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή. Υπάρχει άραγε κανείς που θεωρεί ότι ο Τσοχατζόπουλος και οι όμοιοί του –οι περισσότεροι από τους οποίους κυκλοφορούν ελεύθεροι– είναι περισσότερο δημοκράτες από τους ηγέτες της Χρυσής Αυγής; Και ότι παρά τις παρανομίες τους οι μεν νομιμοποιούνται να εκλέγουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας ενώ οι δε όχι;
Αλλά εάν η κυβέρνηση και το υπάρχον πολιτικό σύστημα είχαν πράγματι στόχο να αποδυναμώσουν και τελικά να αφομοιώσουν τη Χρυσή Αυγή, θα απέφευγαν τις επικοινωνιακές πομφόλυγες και θα έπαιρναν μέτρα που θα εξαφάνιζαν τους λόγους της ανάπτυξής της. Εάν ο στόχος σου είναι να ξεριζώσεις ένα ζιζάνιο δεν του κόβεις τα φύλλα, αλλά την τροφή και το νερό στις ρίζες του.
Ποια φαινόμενα τρέφουν λοιπόν την ανάπτυξη της Χρυσής Αυγής; Πρώτα η προϊούσα σήψη των θεσμών και η ατιμωρησία των πολιτικών και των δημοσίων υπαλλήλων που έφεραν τη χώρα στην οικονομική και ηθική χρεοκοπία. Όσο η λίστα Λαγκάρντ και τα διάφορα CD με στοιχεία και καταγγελίες μένουν στα συρτάρια του εισαγγελέα, τόσο η Χρυσή Αυγή θα ενισχύεται. Όσο τα λαμόγια και οι λήσταρχοι που έβαλαν παράνομα στις τσέπες τους δημόσιο χρήμα μένουν ατιμώρητοι, τόσο οι ψηφοφόροι θα οδηγούνται σε ψήφο αγανάκτησης – μέγα μέρος της οποίας καρπώνεται η Χρυσή Αυγή.
Ας πάρει σοβαρά μέτρα η πολιτική εξουσία για την επαναφορά του κράτους δικαίου και του αισθήματος ασφαλείας σε πολλές γειτονιές της πρωτεύουσας και των μεγάλων πόλεων. Ας λάβουν σοβαρά μέτρα οι δήθεν κοπτόμενοι ηγέτες της ΕΕ και της Δύσης για τον περιορισμό της μετανάστευσης από μουσουλμανικές χώρες που τώρα θέτουν την ίδια την ταυτότητα της Ευρώπης σε αμφισβήτηση, και θα δουν την Χρυσή Αυγή να συρρικνώνεται.
Όσο καταφεύγουν στην ποινικοποίηση της πολιτικής έκφρασης και όσο υιοθετούν επικοινωνιακές σαπουνόφουσκες τόσο αποδεικνύουν την ήδη γνωστή ανικανότητα και ανεπάρκειά τους.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ (του οποίου τόσο η ηγεσία όσο και το τελευταίο μέλος επιδίωκαν συνειδητά την ανατροπή του πολιτεύματος) το 1974 το έθεσε σε τροχιά περιθωριοποίησης. Τα δε φαινόμενα βίας από ομάδες οπαδών και στελεχών του ΚΚΕ –τα οποία ο γράφων έζησε τότε από κοντά στον Πειραιά και τις γειτονικές συνοικίες– σε λίγα χρόνια εξαφανίστηκαν. Αλλά στην Ελλάδα ο αριστερός φασισμός νομιμοποιείται από το δημοσιογραφικό και πολιτικο-εργολαβικό κατεστημένο, και οι αριστεροί «κουκουλοφόροι» ούτε καν συζητούνται, ειδικά όταν υποκινούνται από ξένες δυνάμεις που υπονομεύουν την πολιτική ζωή της χώρας.
Όσο το πολιτικό σύστημα δείχνει έλλειψη θέλησης να καθαρίσει την Κόπρο του Αυγείου και να οδηγήσει τη χώρα σε νέο δρόμο, τόσο θα ενισχύονται ακραίες πολιτικές δυνάμεις. Αλλά η ώρα της κρίσης και της τιμωρίας θα έρθει με νομοτελειακό τρόπο. Είναι αναπόφευκτη και ταυτόχρονα απαραίτητη για την κάθαρση και την αναγέννηση της χώρας.
Όταν οι κλέφτες και οι απατεώνες θα οδηγούνται στη Δικαιοσύνη και τελικά εκεί που τους πρέπει –εκεί που τώρα είναι οι χρυσαυγίτες μαζί με τον Τσοχατζόπουλο και πολύ λίγους άλλους παρανομήσαντες–, τότε η Χρυσή Αυγή και ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρίσκονται στο ίδιο στρατόπεδο και θα ψηφίζουν μαζί την τιμωρία της κλεπτοκρατίας. Και μαζί τους πολλές άλλες δυνάμεις, ευχόμαστε, που καταλαβαίνουν ότι χωρίς τιμωρία των ενόχων τίποτα και ποτέ δεν θα αλλάξει στην Ελλάδα. Εκείνοι που δημιούργησαν το πρόβλημα δεν είναι και δεν πρόκειται ποτέ να είναι σε θέση να το διορθώσουν. Αργότερα, μετά την κάθαρση, θα πάει ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του – και κυρίως οι ακραίοι, τόσο της Δεξιάς όσο και της Αριστεράς. Ήγγικεν η ώρα… Ευχόμαστε μόνο να μην συνοδευτεί από μια ακόμα εθνική συμφορά.
