Ο Τρωικός Πόλεμος, που τοποθετείται στις αρχές του 12ου αιώνα π.Χ., αποτέλεσε ιστορικό και πολιτισμικό σταθμό, με τη συμμετοχή πολλών λαών της εποχής. Σύμφωνα με αρμενικές πηγές, στον πόλεμο αυτόν έλαβε μέρος και ο βασιλιάς Ζαρμάιρ Χαϊγκαζουνί, πολεμώντας με μικρή δύναμη στο πλευρό του αιθιοπικού στρατού για να στηρίξει τον βασιλιά Πρίαμο της Τροίας. Η πρώτη αναφορά στον Ζαρμάιρ γίνεται από τον «πατέρα της αρμενικής ιστορίας» Μοβσές Χορενατσί, ο οποίος τον εντάσσει στη δυναστεία των Χαϊγκαζουνί, απογόνων του Χάικ Ναχαμπέτ, γενάρχη των Αρμενίων (2492 π.Χ.).
Ο Ζαρμάιρ σκοτώθηκε στη μάχη, και σύμφωνα με την παράδοση, επιθυμούσε να πέσει από το ξίφος του Αχιλλέα, που θεωρούσε τον πιο γενναίο.
Ο αρχιμανδρίτης Μικαέλ Τσαμτσιάν –ιστορικός, δάσκαλος, και μέλος του Τάγματος των Μεχιταριστών της Βενετίας– επιβεβαιώνει τα γραπτά του Χορενατσί, σημειώνοντας πως ο Ζαρμάιρ ήταν υποτελής στους Ασσύριους, ενώ ο ιστορικός Μεχιτάρ Αϊριβανετσί (13ος αι.) τοποθετεί τη βασιλεία του στην ίδια περίοδο με εκείνη του Αινεία, βασιλιά των Ρωμαίων.
Ο ποιητής Ραπαέλ Μπαντκανιάν αργότερα προσέδωσε λυρική και επική διάσταση στο θάνατο του βασιλιά.
Αχό βαρύ τράβηξε εκείνος ο Ζαρμάιρ με τις έντονες πληγές,
με πύρινη φλόγα ν’ αναβλύζει από τα βάθη της ψυχής και της καρδιάς,
έτρεξε αίμα απ’ την ορθάνοιχτη βαθιά πληγή,
μ’ έρεβος θανάτου να περικλείει μάτια και καρδιά.
Μια να φιλήσω τα δακρυσμένα σου μάτια,
απεύθυνε το χαιρετισμό μου στην πατρική μας γη.
Πήγαινε, γύρνα, φτάσε γοργά στην Αρμενία,
που με το νόστο της θα μείνω εδώ,
πήγαινε σπίτι μας, δώσε τη φήμη στο Αρμαβίρ,
να μην προσμένει το γυρισμό του ηγεμόνα του.
Σαν δεις το γιο μου πες: δεν έχεις πια πατέρα,
στο εξής η Αρμενία είναι ο γονιός σου,
πες: των Αρμενίων ο πατριάρχης σας Ζαρμάιρ
απέθεσε τα δίκοπα ξίφη του.
[Απόσπασμα από το έργο «Ο θάνατος του πατριάρχη Ζαρμάιρ»]
Ο βασιλιάς Ζαρμάιρ έμεινε στη συλλογική μνήμη ως θρυλική μορφή του αρμενικού έθνους, σύμβολο ανδρείας, τιμής, και συμμετοχής της Αρμενίας στα μεγάλα γεγονότα του αρχαίου κόσμου.







![Από την Έξοδο των Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης, τον Οκτώβριο του 1922. Περίπου 160.000 πρόσφυγες διέσχισαν τον Έβρο μεταφέροντας μέρος της κινητής περιουσίας τους (πηγή: Χρήστος Χατζηιωσήφ [επιμ.], «Ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα. Ο Μεσοπόλεμος 1922-1940»)](https://www.pontosnews.gr/wp-content/uploads/2025/09/ekkenosi-anatolikis-thrakis-360x180.jpg)








