— Πατέρα, ας παίρω σε και πάμ’ ’ς σον τόπον π’ εγεννέθες.
Να ελέπ’ ς τ’ οσπίτι σ’, το κεπί σ’, και το χωρίον όλεν.
Να πάμ’ ’ς σα παρχάρια ’σουν και ’ς σα πεγαδομάτια.
Να λέεις με π’ έπαιζες μικρός και πού τρανός εγάπ’νες.
— Πουλόπο μ’, δέβα μοναχός κι εμέναν ξάι μη λες α’.
Η κάρδια μ’ άλλο ’κί κρατεί τ’ εμόν να ελέπω ξένον.
Η εκκλησία μ’ έν’ αλών’, αχούριν το σχολείο μ’,
έρμα τ’ οσπίτια ελέπ’ ατα, ’ς σα βρούλας φουντωμένα.
Μονάχον ’ς σα ταφία ’μουν φυτρών’νε μανουσάκια,
ατού να πας αντίς εμέν ν’ αφτύντ’ς έναν κερόπον.
Το ποίημα δημοσίευσε στη σελίδα του στο facebook το Ιστορικό Αρχείο Προσφυγικού Ελληνισμού Δήμου Καλαμαριάς, με την παράκληση αν κάποιος γνωρίζει τον δημιουργό του, να επικοινωνήσει με το Αρχείο.
