Στον Πόντο, οι ψαράδες σήκωσαν τις άγκυρες και υποδέχθηκαν τη νέα περίοδο αλιείας, μετά τη λήξη της απαγόρευσης την 1η Σεπτεμβρίου.
Οι ψαρόβαρκες, τα ψαροκάικα και οι τράτες ανοίχτηκαν και έριξαν τα δίχτυα τους σε πόλεις όπως η Ηράκλεια η Ποντική, η Ινέπολις, η Σινώπη, ο Αμισός, η Οινόη, η Φάτσα, η Βώνα (Περσεμπέ), τα Κοτύωρα, η Κερασούντα, τα Πλάταν, η Τραπεζούντα, τα Σούρμενα και πόσες άλλες…
Μια διαδικασία που είχαν στα χέρια τους επί χιλιετίες οι Έλληνες και σε μικρό ποσοστό οι Λαζοί, σύνοικος και αυτόχθονος λαός του Πόντου.
Μετά το 1923, παρέμειναν συνεχιστές της παράδοσης οι μουσουλμάνοι κάτοικοι του παράλιου Πόντου, να αναφωνούν τα ίδια συνθήματα, όπως «έγια μόλα» και «βίρα», μόνο που δίπλα στο βίρα πρόσθεσαν και το μπισμιλλάχ…
Σύμφωνα με δημοσιεύματα των τοπικών μέσων ενημέρωσης, την πρώτη μέρα η ψαριά ήταν σε γενικές γραμμές κατώτερη των προσδοκιών, τη δεύτερη καλύτερη και την τρίτη η κατάσταση ισορρόπησε.
Συγκεκριμένα στην Αμισό, τη δεύτερη μέρα ένα ψαροκάικο έβγαλε στη σκάλα 200 τελάρα ψάρια, τα περισσότερα σταυρίτες (istavrit), όπως ονομάζουν τα σαβρίδια οι… Τούρκοι, τιμώντας έτσι τον Σεπτέμβριο, τον Σταυρίτε των Ελλήνων, λόγω της μεγάλης γιορτής του Σταυρού, που τιμάται στις 14 Σεπτεμβρίου.
Να σημειωθεί ότι τα αλιεύματα του Πόντου πέραν του ότι αποτελούν κύρια και μερική απασχόληση για δεκάδες χιλιάδες Ποντίους, αποτελούν ένα φθηνό πλην όμως απαραίτητο φαγητό για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους της περιοχής!
Έγια μόλα τ’ εμετέρ’…
