Σε υψόμετρο 730 μ., στην οριογραμμή των συνόρων με την Αλβανία βρίσκεται το Ορεινό Πωγωνίου – ένα χωριό-φάντασμα με μία και μοναδική κάτοικο, την κτηνοτρόφο Σοφία Δημητρίου. «Πέτρινα παλιά σπίτια με κλειστά παράθυρα, χορταριασμένες αυλές και μια νεκρική σιγή που σπάει το γάβγισμα των σκυλιών», περιγράφει η ανταποκρίτρια του ΑΠΕ-ΜΠΕ που βρέθηκε στο ακριτικό χωριό.
Η δε εικόνα της 62χρονης εντυπωσιακή: κυκλοφορεί με την καραμπίνα στον ώμο διότι –όπως δηλώνει η ίδια– «δεν ζει χωρίς όπλο μια γυναίκα μόνη στα σύνορα». Η φήμη της έχει ταξιδέψει σε όλα τα χωριά του Πωγωνίου και αποτελεί παράδειγμα για τους γέροντες που νιώθουν ανασφάλεια στον τόπο τους, την ξεχασμένη Ελλάδα, όπως λένε, δίπλα στα σύνορα με την Αλβανία.
Το σπίτι της κτηνοτρόφου είναι «οχυρό» με σιδερόφραχτα παράθυρα, διπλές μαντεμένιες πόρτες και θέα μέχρι τον κάμπο του Αργυροκάστρου. Πριν από 17 χρόνια έχασε τον άνδρα της, και παρά το γεγονός ότι το χωριό της ερήμωσε αρνείται πεισματικά να εγκαταλείψει το Ορεινό καθώς εκεί έχει την περιουσία της, τη στάνη με τα πρόβατα.
Φωτ.: Μ. Τζώρα (ΑΠΕ-ΜΠΕ)
Δεν την πτοούν ούτε οι δολιοφθορές· μέσα σε δύο μήνες, το χειμώνα που πέρασε, άγνωστοι έκαψαν ολοσχερώς τρεις φορές τις αποθήκες με την τροφή για το κοπάδι. «Πιστεύω πως κάποιοι θέλουν να με διώξουν για να εκμεταλλευτούν τα βοσκοτόπια. Νομίζω, είναι Αλβανοί βοσκοί. Τα σύνορα είναι εδώ, στα 100 μέτρα, όμως εγώ δεν θα φύγω», λέει με πείσμα, και δείχνει τη μικρή απόσταση μιας βουνοκορφής από τη στάνη.
«Τον ενημερώνω ότι βγαίνω από το σπίτι, γιατί εάν σε πέντε λεπτά δεν έχω φτάσει στην στάνη, ίσως κάτι κακό να μου έχει συμβεί», αναφέρει· και συνεχίζει: «Πάντα έχω όπλο μαζί μου, αλλά και τα πέντε σκυλιά που μένουν γύρω από το σπίτι, στην αυλή. Δεν φοβάμαι. Παίρνω όμως προφυλάξεις. Εδώ, στα σύνορα, δεν γνωρίζεις ποτέ τι θα συμβεί την επόμενη στιγμή». Θυμάται πως πριν από 20 χρόνια στην προσπάθειά της, μαζί τον σύζυγό της, να αποτρέψουν μια διάρρηξη σε γειτονικό σπίτι, δέχτηκε σφαίρα στο πόδι και δείχνει την ουλή.
Φωτ.: Μ. Τζώρα (ΑΠΕ-ΜΠΕ)
Η παρουσία της στο Ορεινό λειτουργεί ενθαρρυντικά για κάποιους συνταξιούχους συγχωριανούς της ώστε να περάσουν λίγες βδομάδες το καλοκαίρι στα πατρικά τους. Στο χωριό υπάρχει ένα κλειστό πέτρινο κτήριο που κάποτε ήταν στρατιωτικό φυλάκιο. «Θέλω να επαναλειτουργήσει και θα φροντίζω καθημερινά εγώ για το φαγητό των φαντάρων», δηλώνει.