Στον Πόντο, την εποχή που ήταν πολύ δύσκολο να βρει κάποιος φάρμακα, οι άνθρωποι προσπαθούσαν με φυσικό τρόπο και με γιατροσόφια να θεραπεύσουν τον πόνο και τις ασθένειες.
Οι υπερήλικες της οικογένειας με την πείρα που διέθεταν, είχαν λύση για κάθε νόσημα κι ο ασθενής έπρεπε να αφεθεί στα χέρια τους. Οι τρόποι που χρησιμοποιούσαν μπορεί να φαίνονται σε κάποιες περιπτώσεις λίγο περίεργοι, αλλά κάτι περισσότερο θα ήξεραν αυτοί…
Για τον πυρετό
Σε ορισμένες περιοχές όπως στη Ματσούκα, για να ρίξουν τον πυρετό, έσκαβαν ένα λάκκο που χωρούσε μέσα τον άρρωστο και αφού έριχναν νερό κι έκαναν λάσπη τον τοποθετούσαν μέσα κι όταν τον έπιαναν ρίγη, τον έπλεναν και τον έβαζαν στο κρεβάτι. Άλλες πάλι περιπτώσεις έχουν σαν βάση τη χρήση φυσικών προϊόντων και βοτάνων…
Για τα εγκαύματα
Έριχναν μέλι πάνω στο έγκαυμα ή τοποθετούσαν βρασμένα δαφνόφυλλα
Για την ηλίαση
“Εσέβεν ο ήλεν’ς σο κιφάλ’ ν’ ατ’” μπήκε ο ήλιος στο κεφάλι του έλεγαν. Τύλιγαν το κεφάλι του με πανί βρεγμένο με ξύδι ή ταν (αραιωμένο γιαούρτι)
Για τον δοντόπονον
‘Εβαζαν στην κουφάλα του δοντιού τσίπουρο, αλάτι, πιπέρι καυτερό, χωριστά ή όλα μαζί ανακατεμένα.
Για τον πονόματο
Κομπρέσες με βρασμένα φύλλα τριανταφυλλιάς ή μητρικό γάλα
Για ανοιχτές πληγές
Έχυναν ούρα, ζάχαρη, καπνό και χώμα
Για την δυσκοιλιότητα
Έπιναν το πρώτο ζουμί από το βράσιμο φασολιών
Σε σπυράκια με πύον
Έβαζαν επιθέματα με λάπατα, μολόχα και λαχανίδα
Για την χωλολιθίαση
Έφτιαχναν αφέψημα βράζοντας φούντες καλαμποκιού
Σε σοβαρά τραύματα
Έπαιρναν την ακαρθαρσία του σκύλου και αφού ξεραινόταν την κοπάνιζαν και σπσπάλιζαν το τραύμα.
Με πληροφορίες από το “Εδεσματολόγιον του Πόντου” της Έφης Γρηγοριάδου
