Για τη γενναιότητα που είχε να γράφει τη γνώμη του ελεύθερα και να μάχεται για την αυτοδιάθεση του ποντιακού ελληνισμού, μόλις στα 32 του χρόνια άφησε την τελευταία του πνοή ο Νίκος Καπετανίδης. Στην κρεμάλα. Εκεί όπου οδηγήθηκαν οι επονομαζόμενοι «εχθροί του καθεστώτος» στο πλαίσιο της δεύτερης και πιο σκληρής φάσης της Γενοκτονίας των Ποντίων. Τόπος μαρτυρίου η Αμάσεια.
Μόνο τον Σεπτέμβριο του 1921, σύμφωνα με ιστορικές πηγές και μαρτυρίες, απαγχονίστηκαν 174 Έλληνες του Πόντου –ανάμεσά τους καθηγητές και μαθητές του Ελληνοαμερικανικού Κολεγίου Μερζιφούντας– ύστερα από συνοπτικές διαδικασίες και δίκες-παρωδία στα διαβόητα Δικαστήρια Ανεξαρτησίας της Αμάσειας.
Πιο ματωμένη θεωρείται η 21η Σεπτεμβρίου εκείνης της χρονιάς, ημέρα που –μεταξύ άλλων– εκτελέστηκε ο δημοσιογράφος και εκδότης της εφημερίδας Εποχή.
Το Μαρούσι δεν ξέχασε αυτή τη μαύρη επέτειο, ούτε ο Σύλλογος Ποντίων που φέρει το όνομα του Νίκου Καπετανίδη. Στην ομώνυμη πλατεία των Εργατικών Κατοικιών Αμαρουσίου την Κυριακή τελέστηκε τρισάγιο.
Ακολούθησαν χαιρετισμοί και παρεμβάσεις εκπροσώπων των τοπικών Αρχών και φορέων· όλοι αναφέρθηκαν στη διαχρονική αξία της παρακαταθήκης του Νίκου Καπετανίδη.
Συγκεκριμένα, στην ομιλία του ο αντιδήμαρχος Δημήτρης Σμυρνής υπογράμμισε τη δύναμη της εθνικής ταυτότητας που κράτησε ζωντανό τον ποντιακό ελληνισμό στο πέρασμα των αιώνων, σημειώνοντας:
«Η ανάκληση της μνήμης ενός σπουδαίου παρελθόντος μας γεμίζει υπερηφάνεια και μας καλεί να μεταλαμπαδεύσουμε αυτή την κληρονομιά στις νέες γενιές».
