Αδά η νύχτα, νύχτα έν’
κι η μέρα πάλου νύχτα
Αδά λαχτόριν ’κί λαλεί,
ποτές ’κί ξημερώνει!
[Πηγή: pontianlyrics.gr]
Αυτούς τους στίχους τραγουδούσε η θρυλική Αλεξάνδρα Ξενοδοχίδου, και από τα συμφραζόμενα γίνεται αμέσως αντιληπτό ότι το (α)λεχτόριν είναι ο πετεινός, ο κόκορας.
Ρίζα του είναι ο αλέκτωρ των αρχαίων ελληνικών.
Κι ο λόγος που «’κί λαλεί», είναι ότι οι στίχοι αυτοί ανήκουν σε ένα συγκλονιστικό παραδοσιακό μοιρολόι από την Τρίπολη του Πόντου, που η Αλ. Ξενοδοχίδου ερμηνεύει συνοδεία της λύρας του Μιχάλη Καλιοντζίδη (περιλαμβάνεται στο CD Δημοτικά τραγούδια του Πόντου, του 2002).
— Ντο είδες και εζέλεψες;
Ντο είδες κι επλανέθες;
Γιάμ’ είδες ουρανόν σην γην;
Γιάμ’ είδες φως ’ς σον Άδην;
Γιάμ’ είδες το ξημέρωμαν
’ς ση φυλακής την πόρταν;
— Και μουδέ ουρανόν ’ς ση γην
και μουδέ φως ’ς σον Άδην
και μουδέ το ξημέρωμαν
’ς ση φυλακής την πόρταν.
Αδά η νύχτα, νύχτα έν’
κι η μέρα πάλου νύχτα
Αδά λαχτόριν ’κί λαλεί,
ποτές ’κί ξημερώνει!
Αδά η φρούχνα πιθαμήν
και το νερόν χερέαν,
η φρούχνα σύρει το νερόν
και το νερόν την φρούχναν
και σέπεται το σάβανον
και κόφκεται το ράμμα μ’
και ρούζουν τα ματόφρυδα μ’,
τα φύλλα του προσώπου μ’
και ρούζουν τα κουλάκια μου
απάν’ σ’ ωμοπλατίτζα μ’.
