Άρχισε ο ψυχρός πόλεμος Ισραήλ-Τουρκίας

Εγκλωβισμένο σε θρησκευτικο-εθνικές ιδεοληψίες, το Ισραήλ απέφυγε να λύσει το παλαιστινιακό πρόβλημα με αποτέλεσμα να βρίσκεται σήμερα εγκλωβισμένο στις παρενέργειές του.

Η πρώτη φυσικά είναι η γενοκτονία που διαπράττει, την οποία κάποια στιγμή θα βρει μπροστά του.

Παράγωγο της πολιτικής του ήταν η επιθετική εναντίον του ρητορική του Ιράν, για την οποία εξάντλησε πολύ χρόνο, διπλωματικό κεφάλαιο, ανθρώπινες ζωές, διεθνές κύρος, οικονομικές επιπτώσεις και γεωπολιτικές αβεβαιότητες για να την αντιμετωπίσει.

Το Ισραήλ κινήθηκε χωρίς την αίσθηση στρατηγικού στόχου. Όπως οι Αμερικανοί. Πρώτα χτύπησε και ύστερα είδε πού πυροβόλησε.

Το αποτέλεσμα είναι να αναδυθεί σήμερα μια Τουρκία με οθωμανικά οράματα και με διάθεση απόλυτης κυριαρχίας στην περιοχή. Την ίδια διάθεση έχει και το Ισραήλ. Την ασφάλειά του δεν την βασίζει σε μια νέα ισορροπία στη Μέση Ανατολή. Πιστεύει πως μια νέα ισορροπία δεν θα του προσφέρει ασφάλεια. Επιδιώκει την απόλυτη κυριαρχία. Όπως και η Τουρκία.

Σε άμεσο πόλεμο δεν φαίνεται να έρχονται Άγκυρα και Τελ Αβίβ. Αλλά ένας ψυχρός πόλεμος μεταξύ τους έχει ήδη αρχίσει.

Στην περιοχή υπήρχε ένα Ιράν, το οποίο παρά τη ρητορική του κατά του Ισραήλ δεν έκανε τίποτε περισσότερο. Είναι αμφίβολο αν θα αποκτούσε πυρηνικά όπλα, αλλά ακόμη και αν τα αποκτούσε, είναι παράμετρος αποτροπής, δεν τα έχουν για να τα χρησιμοποιήσουν οι πυρηνικές δυνάμεις.

Χτυπώντας το Ιράν περιόρισε έναν παράγοντα γεωπολιτικής ανάσχεσης της Τουρκίας. Το ίδιο και με την εξάλειψη της Χεζμπολάχ, όπως και με την ανοχή που επέδειξε στην ανατροπή του Άσαντ. Όλα τα γεωπολιτικά εμπόδια που είχε η Τουρκία στη Μέση Ανατολή εκμηδενίστηκαν με πρωτοβουλία του Ισραήλ.

Και μια ακόμη αιμορραγία στο εσωτερικό της, το κουρδικό αποσχιστικό κίνημα, εκλείπει σιγά-σιγά και αυτή.

Η Τουρκία αναδύεται ως ο ισχυρός παράγοντας που δεν επιδιώκει επιρροή στους άλλους, αλλά υποταγή μέσω της ισχύος. Και το Ισραήλ βρίσκεται στο δίλημμα του πώς αντιμετωπίζει την κατάσταση που διαμορφώνεται.

Δεν έχει πολλές επιλογές. Θα συνεχίσει να στηρίζεται αμυντικά και διπλωματικά/πολιτικά στις ΗΠΑ, και θα ενισχύσει τη συνεργασία του με δυνάμεις που βρίσκονται όπως και αυτό απέναντι στην Τουρκία.

Και οι δυνάμεις αυτές είναι ευάριθμες: Ελλάδα, Κύπρος, Αίγυπτος, Σαουδική Αραβία.

Λογικά, αυτή είναι η επιλογή και της Ελλάδας. Αλλά μια διεφθαρμένη κυβέρνηση με την υποταγή και την εθελοδουλία ως ιδεολογική της αναφορά δεν είναι διατεθειμένη να αντιληφθεί τους κινδύνους που διατρέχει η χώρα. Η ηγετική της ομάδα, πολιτική, οικονομική και πνευματική έχει επίσης αποδεχθεί την ήττα της. Μπορεί το Ισραήλ να βασιστεί σε μια τέτοια χώρα;

Μπορεί μια τέτοια χώρα να θέσει στο τραπέζι των συνομιλιών για συνεργασία με το Ισραήλ και τις άλλες χώρες προβλήματα που απασχολούν διαχρονικά και την ίδια, όπως το Κυπριακό; Έχει κάποιο γεωπολιτικό εκτόπισμα το οποίο να είναι διατεθειμένη να αξιοποιήσει;

Αυτή την παραδομένη από τα αποδυτήρια χώρα μόνο ξένες δυνάμεις που θα έχουν συμφέρον μπορούν να αφυπνίσουν. Η εκλογική πλειοψηφία της κινείται στον ίδιο ρυθμό με την κυβέρνησή της.