Τον Γεώργιο Μ. Κωνσταντινίδη τον έχουμε γνωρίσει από τα κόμικ που κατά καιρούς δημιουργεί και μοιράζεται μαζί μας. Με το πενάκι του έχει ζωντανέψει ποντιακά ανέκδοτα, παραμύθια, και πολλούς μύθους του Αισώπου (τους οποίους έχει κυκλοφορήσει και σε τόμο, με τον τίτλο Έναν τζίρταν ας ση Αίσωπου τα μεσελόπα).
Αυτήν τη φορά, όμως, ο αγαπημένος μας «Πόντιος κομίστας», όπως τον έχουμε βαφτίσει, μάς αιφνιδίασε.
Αντί για ένα ακόμα οπτικοποιημένο παραμύθι ή ανέκδοτο, μας έστειλε ένα ποίημα στην ποντιακή διάλεκτο, «αφιερωμένο σ’ αυτούς που δεν θέλουν να ξεχάζουν», όπως γράφει. Απολαύστε το:
Γράφω ατά ντο είν’ ’ς σην ψ̆η μ’, ’ς σο νου μ’ και ’ς σην καρδία μ’,
ατά ντο είδα κ’ έζησα, ’ς σην στράτα μ’ το ευρέθαν.
Φοούμαι μ’ ανασπάλλ’ ατα και ας σον νου μ’ εβγαίν’νε,
φοούμαι χάν’νταν ας σο νου μ’ κι άλλο οπίσ’ πα ‘κ’ έρταν.
Γι’ ατό γράφω ντο έζησα, ντο έκ’σα και ντο είδα,
γι’ ατά ντ’ εθέλ’να για να ζω, ντ’ εθέλ’να να ευτάω.
Γράφω τ’ αροθυμίας ιμ’ και πλέκω τραγωδίας,
σ’ εμέτερον την καλατσ̆ήν, τη ψ̆ης εμουν το στόμαν.
Τα χ̆έρα γράφ’νε και ’ς σον νουν κρούγ’νε τα μελωδίας,
κρούνε λαλίας κεμεντζ̆ές και τραπεζί’ καϊτέδας,
ανάπαμαν και στόχασμαν, λύτρωμαν τη καρδίας,
τη ψ̆ης εμουν ησύχασμαν, του νου μουν τα ταξείδα.
Γράφω να αλαφρών’ η ψ̆η μ’, γράφω για τα εγγόνια μ’,
να έχ’νε ας σην καλατσ̆ήν π’ όσον το πάει και χάται,
να εξέρ’νε τα τραγώδιας που πρέπ’ να αγαπούνε.
Να εξέρ’νε πως η ρίζα τουν απέσ’ ς’ ατά πως είναι,
πως έν’ η στράτα τ’ εκεινών που πρέπ’ ν’ ακολουθούνε.
Γράφω ατά το είπε με η μάρσα η καλομάνα μ’,
ντ’ έκ’σα να λέν’ οι παλαιοί π’ έρθαν ας σην Πατρίδαν,
τον Πόντον τον ανάσπαλτον τον Εύξεινον τον Πόντον.
Ακούω τα τραγώδιας ρωμαίικα ντο λένε
που αγαπώ κι άλλο πολλά ας όλα τα καϊτέδας,
κρουγ’νετα λόγια απέσ’ σην ψ̆ην, τσερίζ’νε την καρδία μ’,
’βγάλ’νε τ’ αχούλι μ’ ’ς σο μεϊτάν’ π’ είναι τ’ αροθυμίας
και ταξιδεύω ο άχαρον, καρίπ’ς απέσ’ ’ς σα λίβα̤,
απέσ’ ’ς σα λίβα τα θολά τα στράτας τη ιστορίας
κ’ εντάμαν με τοι μειζετέρτς ευτάγω μουχαπέτα̤.
Γράφω και αλαφρών η ψ̆η μ’ κι αναπετά ο νους ιμ’,
τρέχ’νε άμον ορώματα έμπρα μ’ τ’ αροθυμίας,
ατά ντ’ εδέβα ’ς σην ζωή μ’ ντ’ εδέβανε τα χρόνια,
λαλούνε με οι μειζετέρ’, γελούν καλωσορίζ’νε,
φαρφαταράζ’ η κάρδια μ’, φαρφαταράζ’ κι ο νους ιμ’,
γομούντανε τ’ ομμάτοπα μ’ γομούται και η γούλα μ’,
τρέχ’νε τα δά̤κροπα μ’ ’ς γην κ’ εβγαίν’νε τσ̆ιτσ̆ακόπα
και σκουντουλίζ’ όλεν τ’ εκέσ’ κ’ ευωδιάζ’ ο τόπον
και έρται κι αναπάεται η ψ̆η μ’ και η καρδία μ’.
Γεώργιος Μ. Κωνσταντινίδης
