Από το Σεβδίκιοϊ, στην περιφέρεια Σμύρνης, η Κλειώ Νικολήνταγια πριν από δεκαετίες αφηγήθηκε τα όσα βίωσε φεύγοντας από τον τόπο της κυνηγημένη μέχρι να καταλήξει στο Χαλάνδρι Αττικής. Η συγκλονιστική μαρτυρία της περιλαμβάνεται στον πρώτο τόμο του βιβλίου Η Έξοδος, του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών.
Ανάμεσα στις τραγικές στιγμές που περιγράφει βρίσκονται και στοιχεία που μας επιτρέπουν να ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν και πώς ζούσε ένα σημαντικό κομμάτι του ελληνισμού στις αλησμόνητες πατρίδες.
Στο μικρό απόσπασμα που ακολουθεί μαθαίνουμε πώς γιόρταζαν τα Θεοφάνια όταν ακόμα όλα ήταν όμορφα και οι φλόγες δεν είχαν κάψει τα πάντα:
Ολόφωτα [ανήμερα] γινότανε ο Μεγάλος Αγιασμός. Κάναμε ένα πάρκο [εξέδρα] κι εκεί επάνω ανέβαινε ο παπάς. Είχανε και μία ειδική κολυμπήθρα που έριχνε μέσα τον σταυρό. Σαν τελείωνε η εκκλησία, παίρνανε οι άνδρες τον αγιασμό, καβαλάγανε τ’ αλόγατα και πήγαιναν ν’ αγιάσουνε τ’ αμπέλια, τα χωράφια, όλα τα σπαρμένα, να μη ‘πομείνει αγιασμός.
