Μια μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού, η οποία διεκδικεί δικαιωματικά τον τίτλο του θρύλου, είναι η Μαρινέλλα, η οποία σήμερα στα 85 της συνεχίζει να γεμίζει τη σκηνή με το ταλέντο και την παρουσία της. Η Κυριακή Παπαδοπούλου, το τέταρτο και νεότερο μέλος μιας οικογένειας που βρήκε καταφύγιο από την Κωνσταντινούπολη στη Θεσσαλονίκη, καθιερώθηκε για την έκταση της φωνής και τη μοναδική χροιά της, αγαπήθηκε για τη μεγάλη εκφραστικότητα τόσο στις ηχογραφήσεις όσο και επί σκηνής.
Πώς είναι λοιπόν το να προσπαθήσεις να… κλείσεις τη Μαρινέλλα σε ένα βιβλίο; Ο συγγραφέας Γιάννης Ξανθούλης σήκωσε το γάντι, και παραδίδει στο αναγνωστικό κοινό την ιστορία μιας ζωής από χώμα, φωνή, έρωτα, μόχθο και πολλή αγάπη.
Οι Νύχτες που έγιναν μεσημέρια είναι μια πρωτότυπη βιογραφία που δημιουργήθηκε μέσα από πολύμηνες μεσημεριανές συζητήσεις. Στενός φίλος της ερμηνεύτριας ο συγγραφέας, την είδε σαν ηρωίδα ενός μυθιστορήματος που γράφεται, ξαναγράφεται και συνεχίζει να κάνει το ίδιο κόντρα στις χρονικές προσδοκίες της κοινής λογικής. Ο συμβολισμός του τίτλου είναι προφανής. Μια γυναίκα που διέσχισε ατέλειωτες νύχτες με υπόκρουση έναν ωκεανό χειροκροτημάτων τώρα μπορεί να συνδιαλέγεται ανθρώπινα χωρίς απωθημένα υπό το μεσημεριάτικο φως.
Στις σελίδες του βιβλίου εξιστορείται ολόκληρη η πορεία της Μαρινέλλας, από τα παιδικά της χρόνια στη Θεσσαλονίκη της δεκαετίας του ’40 μέχρι το πέρασμά της από διάφορες φάσεις της νυχτερινής διασκέδασης και τη γνωριμία της με άντρες, όπως ο μέγιστος Καζαντζίδης που την καθόρισε ως τραγουδίστρια, ώστε να συναντήσει αργότερα το θρίαμβο ως η απόλυτη σολίστ.
Περνώντας λοξά από την ιστορία της Ελλάδας, συζητά ανοιχτά για όλες τις προκλήσεις που αντιμετώπισε στην υπερφωτισμένη λεωφόρο της επιτυχίας. Μια γυναίκα που σήμερα, κατά την ένατη δεκαετία της ζωής της (γεννημένη το 1938), ξεδιπλώνει το χρόνο με τα θετικά και τις αντιφάσεις του, έχοντας για συνομιλητή έναν συγγραφέα που παίζει συνειδητά τον «δικηγόρο του διαβόλου», αλλά που ταυτόχρονα την αντιμετωπίζει σαν μια προσωπικότητα πολύ πιο πάνω από την τραγουδιστική της υπόσταση, που δεν μένει στο εκτόπισμά της στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού με τις κοινωνικές παραμέτρους του.
Η ηρωίδα και ο συγγραφέας βρήκαν κοινές αφορμές στις αναμνήσεις τους, ανακάλυψαν συμπτώσεις και συγκινήσεις σε πράγματα απρόσμενα και εντέλει δημιούργησαν ένα πρωτότυπο ύφος, πετυχαίνοντας μια χρυσή τομή στην ισοτιμία των αισθημάτων τους.
