Αφελής ή ιδιοτελής;

Το πού θα ανήκε η Ελλάδα ως κράτος-έθνος –μετεξελίχθηκε σε Αθηναίων Αποικία– κρίθηκε πολύ νωρίς· από τον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1827-28. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελλάδα ανήκει στη Δύση.

Η νοοτροπία της βρίσκεται –ή διαμορφώθηκε από αυτή την ώσμωση, έστω και επαρχιακή–, και οι επαφές της κοινωνίας της ήταν συντριπτικά περισσότερες προς τη Δύση παρά προς την Ανατολή.

Σε τρεις κρίσιμες στιγμές της ιστορίας της, η Ελλάδα στις δύο υποστηρίχθηκε και στην ενδιάμεση τρίτη εγκαταλείφθηκε.

Υποστηρίχθηκε το 1897, όταν η Τουρκία θα μπορούσε να προκαλέσει μεγάλη ζημιά στο τότε Βασίλειο, και το 1944-1949, όταν οι δυτικές δυνάμεις βοήθησαν να κριθεί ο Εμφύλιος. Εγκαταλείφθηκε στην πλέον ιστορική απόπειρά της, το 1922.

Το 1952 έγινε μέλος του ΝΑΤΟ (της δυτικής αμυντικής συμμαχίας) και το 1981 μέλος της ΕΟΚ – των δύο δυτικών θεσμών η ενσωμάτωση στους οποίους σε δένει. Ανήκεις πλέον ψυχή τε και σώματι στη Δύση.

Οι δύο αυτοί θεσμοί είναι απόλυτοι στους όρκους πίστης που πρέπει να δώσεις για να είσαι μέλος τους, αλλά αφήνουν και κάποια περιθώρια ευελιξίας στη διαμόρφωση της εξωτερικής σου πολιτικής.

Δεν σου επιβάλουν, για παράδειγμα, κάθε πρωί που ξυπνάς να δηλώνεις πόσο δεδομένος τους είσαι (το γνωρίζουν καλύτερα από εσένα), ούτε και να πρωτοπορείς εσύ, μια μικρή ρευστή οντότητα, στις διεθνείς τους εκστρατείες, τις οποίες πολύ ισχυρότεροι σου δεν μπορούν να διαχειριστούν. Ίσως και να γελάνε μαζί σου, για το μικρομεγαλισμό που θέλεις να επιδείξεις.

Γι’ αυτό η δήλωση του κ. Μητσοτάκη ότι είναι δεδομένος και η σημαιοφορία του στη διεθνή εκστρατεία κατά δυνάμεων ισχυρών, οι οποίες μετά το πέρας της τρέχουσας διεθνούς κρίσης θα σε βλάψουν, ή ήταν αφελής και δείχνει άγνοια εξωτερικής πολιτικής, ή απέβλεπε σε ίδιον όφελος σε βάρος της χώρας.

Τις συνέπειες των δηλώσεων και της συμπεριφοράς του… αναντικατάστατου πρωθυπουργού θα τις υποστεί η χώρα.

ΥΓ: Σε όσους θα προβάλουν το επιχείρημα της ηθικής στάσης, θα έλεγα πως τα κράτη δεν είναι θρησκευτικές ή ατομικές οντότητες. Τα κράτη έχουν συμφέροντα των οποίων η διαχείριση γίνεται διαφορετικά από τις ατομικές περιπτώσεις. Και όσοι μας φέρουν την περίπτωση της Κύπρου, η απάντηση είναι πρώτα παίρνεις και μετά δίνεις. Αν παίρναμε μια λογική λύση, τότε ναι, να γίνουμε σημαιοφόροι.

Προσωπικά πιστεύω πως αν η Δύση δώσει εθνικά αποδεκτή λύση στο Κυπριακό, ας γίνει η Κύπρος και μέλος του ΝΑΤΟ. Πρώτα λύση όμως, όχι όπως με την Αλβανία για την οποία η Αθηναίων Αποικία έδωσε τη συγκατάθεσή της να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ για να πάρει την οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών και στο τέλος έδωσε και δεν πήρε. Τόσο αφελείς είναι οι προβεβλημένοι διαχειριστές της πολιτικής της χώρας;

Όλα αυτά, βεβαίως, ουδόλως αμφισβητούν την ανάγκη ηχηρής καταγγελίας επεμβάσεων σε ξένη χώρα. Αντιθέτως, πρέπει να τονίζεται και να υπογραμμίζεται η καταγγελία. Και για λόγους αρχών και για λόγους εθνικού συμφέροντος.

Γράφονται δε με αφορμή τη συμπεριφορά της Ρωσίας απέναντι στην Κύπρο τις τελευταίες ημέρες. Τι να πεις στη Μόσχα όταν πρωταγωνίστησες στις διεθνείς καταγγελίες εναντίον της;

Υπάρχουν βεβαίως πολλοί που θέλουν να παίρνουμε χωρίς να κρατάμε έστω ισορροπίες. Καλό θα ήταν αν μας υποδείκνυαν και τον τρόπο. Όχι καταγγέλλοντας από την άνεση του σαλονιού τους, πίνοντας τον καφέ τους.