Με μια μακροσκελή ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επέλεξε να αποχαιρετήσει την Άννα Θεοφυλάκτου ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας Κωνσταντίνος Φωτιάδης, την οποία τιτλοφορεί «Άννα Θεοφυλάκτου: “Μεγάλη κόρη ενός Μεγάλου πατέρα”».
«Στα παρχάρια της Παναγίας Γουμερά ταξίδεψε η Άννα Θεοφυλάκτου, η Μάνα όλων των Ποντίων, για να συναντήσει τον πατέρα της».
Με αυτές τις λέξεις ξεκινά την ανάρτησή του ο καθηγητής, και συνεχίζει:
«Είχα τη χαρά και την ευτυχία να συγκατοικήσω για αρκετά χρόνια με την οικογένεια της Άννας Θεοφυλάκτου. Ήταν για μένα, πέρα από την άριστη σχέση μας, ένα σχολείο η επαφή μας. Ευτύχησα όμως και όλα τα υπόλοιπα χρόνια να μένω δίπλα της, ένα δρόμο πιο πέρα. Όλα τα χρόνια δηλώνω με απόλυτο σεβασμό ότι ήταν ο ιστορικός μου σύμβουλος. Μαζί με την κόρη μου μας εκμυστηρεύθηκε σε μια άκρως φιλική συνέντευξη πολλές προσωπικές της στιγμές. Κάποια στιγμή θα ενσωματωθούν σε ένα βιβλίο, που θα αναφέρεται στη μεγάλη προσφορά της οικογένειάς της στον ποντιακό ελληνισμό.
»Σήμερα δημοσιοποιώ μια παλιά μου εισήγηση, που πραγματοποίησα στην Εύξεινο Λέσχη Θεσσαλονίκης:
»Στόχος μας σήμερα είναι να τιμήσομε όσους με τη συμπεριφορά τους ανέδειξαν την πατρίδα μας, από το μετερίζι στο οποίο τους έταξε η μοίρα. Δεν ξέρω αν είναι ο καιρός των γυναικών, γνωρίζω όμως ότι σήμερα θα τιμήσομε μια σπάνια Ελληνίδα, αρχόντισσα και κοδέσπενα, την Άννα Θεοφυλάκτου. Μια γυναίκα με τεράστια κοινωνική προσφορά που τίμησε την καταγωγή της και πρόσφερε στον Πόντο και στην Ελλάδα, δουλεύοντας με ζήλο και περίσκεψη.
»Πρώτα από όλα η Άννα Θεοφυλάκτου υπήρξε η κόρη ενός μεγάλου πατέρα που τη γαλούχησε με τα νάματα της κοινωνικής προσφοράς και της φροντίδας για τον πάσχοντα συνάνθρωπο. Ενός πατέρα που αντιπροσωπεύει ολόκληρη την ιστορία του Πόντου, των τελευταίων χρόνων στη γενέθλια γη.
»Δε θα δίσταζα να πω ότι ο Θεοφύλακτος Θεοφυλάκτου υπήρξε θεράπων του ανθρώπινου πόνου, συνεπής δημοκράτης, συνειδητοποιημένος ανθρωπιστής. Και όλες αυτές τις ξεχωριστές αξίες τις κληροδότησε χωρίς φειδώ στην κόρη του. Γιατί η Άννα Θεοφυλάκτου, μέσα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα της οικογένειας, έγινε αυτό που ο αδερφός της ονειρευόταν για αυτήν το 1938: “μια κοπελίτσα όμορφη, έξυπνη, πρώτη στα μαθήματα, πρώτη στα παιχνίδια, […] με ένα χαμόγελο γεμάτο καλωσύνη να ρίχνει βάλσαμο στους αδύναμους, σε αυτούς που υποφέρουν, να χτυπά την αδικία, να μην γονατίζει μπροστά στους ισχυρούς, να μην τρέμει να πει την αλήθεια., πρώτη μέσα σε όλους, αγαπημένη από όλους, σεβαστή από όλους, με άλλα λόγια τέλεια.[…]”».
