Μια μαρτυρία για μια καταδίκη σε θάνατο, η οποία φανέρωσε ένα απαράμιλλο θάρρος και μεγαλείο ψυχής κατά τη διάρκεια της Γενοκτονίας των Ποντίων.
Ο Χαράλαμπος Κρυλλίδης, από ένα χωριό στη Σεβάστεια το οποίο πλέον δεν υπάρχει, καταδικάστηκε σε θάνατο, χωρίς να έχει κάνει κάτι. Αλλά δεν φοβήθηκε, ούτε δείλιασε. Είχε πίστη και το ίδιο ευχόταν και για αυτούς που άφηνε πίσω του. Ήταν σίγουρος ότι θα τους συναντούσε σε μια άλλη ζωή. Και το μόνο που ζήτησε ήταν να το θυμούνται όσο ζούσαν.
Η μαρτυρία του καταγράφηκε από τον διευθυντή του εν Αμισώ Γραφείου Προσφύγων στις φυλακές της Αμάσειας, Αντωνίο Τζινόγλου, τη Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 1921.
«Κατεδικάσθην αθώος ων εις θάνατον, ήτο θέλημα Θεού, διά τούτο και εγώ δεν λυπούμαι, και σεις μη λυπηθήτε. Έχω πίστιν, ότι θα συναντηθούμε εις την άλλην ζωήν. Σας στέλλω τον χαιρετισμό και την αγάπη μου. Εν όσω ζείτε να με μνημονεύετε».
