Για μεγάλο χρονικό διάστημα μετά το διωγμό και την άφιξή τους, πολλοί Μικρασιάτες πρόσφυγες ζούσαν διάσπαρτα σε δρόμους και δημόσια κτήρια της Αθήνας και του Πειραιά, έως ότου το κράτος και οι διεθνείς οργανισμοί υλοποιήσουν έργα αποκατάστασης και ένταξής τους στον γενικό πληθυσμό.
Οι συνθήκες διαβίωσης για τους περισσότερους ήταν δυσχερείς, με αποτέλεσμα να οδηγούνται σε ευκαιριακές μεθόδους εξασφάλισης ενός ελάχιστου εισοδήματος.
Το κινηματογραφημένο υλικό (χωρίς ήχο) που ακολουθεί, από τη συλλογή επικαίρων της British Pathé, αποτυπώνει αυτή την καθημερινότητα του δρόμου.
Ο ηλικιωμένος πρόσφυγας, με εμφανή στην αμφίεση και τις συνήθειές του τα ιδιαίτερα πολιτισμικά στοιχεία της πατρίδας που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει –όπως το φέσι και ο ναργιλές–, προσπαθεί να εξασφαλίσει τα προς το ζην από την πώληση ενός χαλιού. Ένας άλλος καταγράφεται από το φακό την ώρα που επισκευάζει ένα παπούτσι –πιθανόν έναντι αμοιβής–, σε ένα σκηνικό όπου κυριαρχούν απομεινάρια οικοσκευών και αγαθών.
