«Ξεκίνησα από ένα χωριό όπου η φτώχεια δεν μας επέτρεπε να κάνουμε πολλά πράγματα». Τάδε έφη Μιχάλης Βιολάρης, ο πρώτος Κύπριος σταρ στην Ελλάδα, ο οποίος διέγραψε μια απίστευτη πορεία, μακριά από μόδες, τρεντ και όλα τα σχετικά. (Ή μήπως βασίστηκε και εκεί, έστω ερήμην του;)
Πώς αλλάζουν όλα
Σαν σήμερα πριν από 78 χρόνια στο χωριό Αγία Βαρβάρα Λευκωσίας γεννήθηκε ο Μιχάλης Βιολάρης. Σε χρόνια δύσκολα, ταλαιπωρημένα.
Ο ίδιος διηγείται: «Όταν φύγαμε με την οικογένειά μου και πήγαμε στη Λάρνακα οι γονείς μου με έγραψαν στο Ωδείο της Λάρνακας που ήταν παράρτημα του Εθνικού Ωδείου Αθηνών, και είχα εξεταστή τον Μανώλη Καλομοίρη. Το 1962 τελειώνοντας το Γυμνάσιο ήρθα στην Αθήνα όπου συνέχισα τις σπουδές μου στο Εθνικό Ωδείο, και ταυτόχρονα μπήκα στη Φιλοσοφική σχολή.
»Στο τέλος του 1963 αναγκάστηκα να αφήσω το ωδείο γιατί έπρεπε να κρατήσω την υποτροφία για τη Φιλοσοφική, και αυτό γινόταν μόνο αν ήμουν καλός φοιτητής και περνούσα τα μαθήματα του έτους».
Το όνειρο που δικαιούται κάθε παιδί ήταν εκεί. Στο ωδείο ανακάλυψε έναν νέο κόσμο, αντίδοτο στην πνιγηρή καθημερινότητα. Η κάθοδος στην Αθήνα ήταν φορτωμένη με όνειρα, αλλά και πολύ πόνο.
«Νοίκιασα ένα δωματιάκι στα Εξάρχεια χωρίς μπάνιο, και όμως σπούδασα μην έχοντας αρκετά χρήματα» περιγράφει αναφερόμενος στη φοιτητική του ζωή.
Όταν αλλάζει η ιστορία
Μέσα δεκαετίας του 1960 και η χώρα άλλαζε. Μαζί και το ελληνικό τραγούδι. Το Νέο Κύμα άρχισε να κυριαρχεί, βάζοντας τους δικούς του ανθρώπους στο καλλιτεχνικό στερέωμα: Από την εποχή των μεγάλων ενορχηστρώσεων στην απλότητα του ερμηνευτή με την κιθάρα, από τις ποπ εμφανίσεις ή το σύνδρομο κοστούμι-γραβάτα των λαϊκών στην καθημερινή απλότητα των τραγουδιστών.
Οι αντιστάρ του Νέου Κύματος έγιναν οι σταρ της εποχής και η Πλάκα το νέο μελίσσι δημιουργίας.
Εκεί, λοιπόν, στις μπουάτ ο Γιάννης Σπανός ήταν ο πρώτος που πίστεψε στη φωνή του Μιχάλη Βιολάρη και του στάθηκε.
Μια συμμετοχή στα «Άσπρα καράβια» τού έδωσε την ευκαιρία να λάβει μέρος αμέσως μετά στην πρώτη Ανθολογία, και αργότερα στη δεύτερη.
Από τα τραγούδια εκείνης της εποχής ξεχωρίζουν αυτά στο δίσκο Θαλασσινό Τριφύλλι των Οδυσσέα Ελύτη και Λίνου Κόκοτου…
…και αρκετά τραγούδια του Γιώργου Κριμιζάκη, όπως το θρυλικό «Τι Λοζάνη, τι Κοζάνη»…
…και βέβαια το σπουδαίο «Αν βουληθώ να σε αρνηθώ» του Μίμη Πλέσσα από την ταινία Το νησί της Αφροδίτης, την μοναδική ελληνική ταινία στην οποία έπαιξε η Κατίνα Παξινού.
Το κυπριακό στοιχείο ο Μιχάλης Βιολάρης όχι μόνο το πρόβαλε, αλλά έκανε και επιτυχίες. Ναι, ήρθε η ώρα να ακούσουμε «Τα ριάλια»:
Εν ολίγοις, πρόκειται για τον σταρ της εποχής. Κόσμησε τα περιοδικά, ακούστηκαν φήμες για την επιτυχία του στις γυναίκες. Όμως ο ίδιος απέφυγε τις δημόσιες εμφανίσεις και τους… εναγκαλιασμούς.
Από κοντά και κάποια περάσματα από ταινίες:
«Όλα ήρθαν στην ώρα τους στην καριέρα μου. Δεν προκάλεσα κάτι. Είμαι ευτυχής γιατί οι μοίρες θέλησαν να περνάω καλά» τονίζει αναφερόμενος στην εποχή της δόξας του.
Η ώρα της αυτοκριτικής
Το 1980 διορίστηκε ως φιλόλογος, αλλά δήλωσε παραίτηση την επόμενη χρονιἀ. «Είμαι ευχαριστημένος πολύ με αυτά τα λίγα που έχω φτιάξει, γιατί αν ήμουν στην Κύπρο θα ασχολιόμουν με τη φιλολογία. Θα ήμουν ένα μέτριος καθηγητής με μία πολύ καλή σύνταξη, γιατί είναι διπλάσιες από της Ελλάδας» εξηγεί με αυτοσαρκασμό.
Τι έχει μείνει από εκείνη την εποχή σαν μνήμη; «Νομίζω ότι δεν προλάβαινα να σκεφτώ σοβαρά τη ζωή μου τότε – πολλές οι εμφανίσεις, τεράστια αναγνωρισιμότητα, μεγάλες επιτυχίες. Κι όταν οι γυναίκες με τις οποίες συμβίωνα έβλεπαν ότι μετά από κάποια χρόνια δεν τις παντρευόμουν, φεύγανε. Η μάνα μου στο χωριό το είχε μαράζι: “Εννά παντρευτείς, ρε Μιχάλη, να μας κάμεις κανένα εγγόνι;”, μου έλεγε. Θα τολμούσα να πω μάλιστα πως στεναχώρησα πολλές κυρίες – λάθος μου» αναφέρει.
Και προσθέτει: «Τώρα είναι αργά πια για γάμους. Επίσης, πρέπει να σας πω πως όταν είσαι τραγουδιστής και έχεις μία κάποια επιτυχία καβαλάς το καλάμι – δεν τα σκέφτεσαι αυτά, δεν αναλογίζεσαι τα χρόνια που περνούν. Και εγώ πρέπει να σας πω ότι καβάλησα χοντρό καλάμι! Έκανα πράγματα που δεν ήμουνα εγώ σ’ αυτά. Σήμερα, ναι, μου λείπει ένα παιδί – να πηγαίνω κάπου και να λέω: “Από ‘δώ η κόρη μου!”».
Κέρδη και ζημίες, ή αλλιώς είμαστε οι επιλογές μας. Ο Μιχάλης Βιολάρης έγραψε τη δική του ιστορία χωρίς να αλλάξει ή να παραχωρήσει τίποτα από τις γραμμές του. Και χωρίς να απαρνηθεί τα γυαλιά-σύμβολο του.
Σπύρος Δευτεραίος
