Κυκλοφόρησε πριν λίγα 24ωρα και δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε, αφού ένα metal συγκρότημα, οι Enemy Of Reality διασκευάζουν το τραγούδι-ύμνο «Την πατρίδα μ’ έχασα», του πρόωρα χαμένου Χρήστου Αντωνιάδη και του σπουδαίου λυράρη Κώστα Σιαμίδη, μ’ έναν ξεχωριστό τρόπο.
Η Ηλιάνα Τσακιράκη, η τραγουδίστρια του γκρουπ, μιλάει αποκλειστικά στο pontosnews.gr για το τραγούδι, την μέταλ εκδοχή του, τη μπάντα αλλά και το μήνυμα της ειρήνης σε μια τόσο ταραγμένη εποχή σαν την σημερινή.
Μουσικά σε ποιο είδος θα κατατάσσατε, το τραγούδι;
Το αυθεντικό τραγούδι έχει παραδοσιακά ποντιακά στοιχεία. H διασκευή μας έχει προκύψει από μίξη του παραδοσιακού με το σύγχρονο rock/metal ήχο, μέσα από το δικό μας πρίσμα. To metal είναι το είδος που πρεσβεύουμε.
Εσείς πώς θα αυτοχαρακτηριζόσαστε μουσικά ως δημιουργός;
Εμείς είμαστε οι Enemy of Reality μια μπάντα από την Αθήνα όπου αποτελείται από τέσσερις μουσικούς. Εμένα την Ηλιάνα στα φωνητικά, τον Στυλιανό στην κιθάρα, τον Φίλιππο στα ντραμς και τον Θάνο στο μπάσο.
Τι σχέση έχετε με την ποντιακή ιστορία και κουλτούρα;
Κατάγομαι από την Κρήτη. Έχω αγαπημένα παραδοσιακά κομμάτια τα όποια μου έχει μάθει ο μπαμπάς μου από μικρή ηλικία. Φυσικά έχω περάσει από συλλόγους και έχω μάθει παραδοσιακούς χορούς αλλά και κρητική λύρα. Ο μπαμπάς μου είχε πολύ καλούς φίλους από τον Πόντο οι οποίοι αρκετές φορές είχαν παίξει ποντιακή λύρα. Αντάλλασσαν, ας πούμε παραδοσιακή μουσική. Ο Στυλιανός Αμοιρίδης, κιθαρίστας της μπάντας και βασικός συνθέτης, έχει καταγωγή από τον Πόντο και συγκεκριμένα το Καρς.
Όταν είχαμε δημιουργήσει την μπάντα είχαμε ανταλλάξει ακούσματα από αγαπημένα παραδοσιακά και μη κομμάτια που είχε ο καθένας μας.
Έχουμε σίγουρα σχέση με την ιστορία σαν παιδιά που μεγάλωσαν στην Ελλάδα, μελετώντας τη στο σχολείο. Κάθε περιοχή της χώρας μας έχει μια ιδιαίτερη κουλτούρα και χαρακτηριστικά γνωρίσματα.
Πάντα θαύμαζα την ποντιακή κουλτούρα, αφενός για τους χορούς της που έχουν ένα αρχοντικό και επιβλητικό χαρακτήρα, όπως και τη ρυθμική ποικιλία και δυσκολία της μουσικής της.
Μια τέτοια διασκευή μπορεί και να ξενίσει ένα παραδοσιακό κοινό;
Αυτό θα μας το πει ο κόσμος. Σίγουρα το πάντρεμα μουσικών ειδών δε σημαίνει πως πάντα θα αρέσει ή θα θεωρηθεί πετυχημένο. Οπότε εξαρτάται από τα αυτιά και την αντίληψη του κοινού. Εγώ αισθάνομαι ότι το πετύχαμε σίγουρα από την άποψη του θρήνου. Το κομμάτι είναι ένας δυνατός θρήνος. Κάποιος λέει δυνατά «τα ταφία μ’ έχασα». Δε θρηνούν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Κάποιοι θρηνούν δυνατά, άλλοι πιο σιωπηλά, άλλοι περνάνε και από τα δυο στάδια. Προσωπικά, όταν η μουσική συνοδεύει τόσο σημαντικά λόγια όπως αυτά του Χρήστου Αντωνιάδη, δεν νομίζω να μπορέσει κάποιος να σταθεί μόνο στο μοντέρνο πάντρεμα. Αυτό το κομμάτι λέει μια ιστορία σοβαρή που πρέπει να ακουστεί. Δεν μπορεί να επικεντρωθεί κανείς μόνο στο μουσικό κομμάτι αποκομμένο από τα λόγια του.
Να μιλήσουμε λίγο για τους συντελεστές.
Οι δημιουργοί του παραδοσιακού κομματιού, Κώστας Σιαμίδης και Χρήστος Αντωνιάδης που κατάφεραν και διαδραμάτισαν μέσα σε ένα κομμάτι την κατάσταση του ξεριζωμού. Και θέλω να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου και τις οικογένειές τους, καθώς μας βοήθησαν πολύ. Το να έχεις ένα τεράστιο μουσικό, λυράρη, όπως τον κύριο Σιαμίδη να αφηγείται ιστορίες από τη Γενοκτονία και ταυτόχρονα να βάζει στην άκρη τον μοντερνισμό και να επικεντρώνεται στην ουσία δεν είναι λίγο. Ίσα ίσα, αυτό λέει πολλά για τον ίδιο τον άνθρωπο.
Ακολούθως, εμείς είμαστε οι Enemy Of Reality και είχαμε μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων που συμμετείχε σε όλο αυτό το εγχείρημα.
Πρέπει να ευχαριστήσουμε το Σύλλογο Ποντίων Αγ. Βαρβάρας «Ο Φάρος» για τις παραδοσιακές στολές που χρησιμοποιήσαμε στο βίντεο, την Ένωση Ποντιακής Νεολαίας Αττικής (ΕΠΟΝΑ) για την παραχώρηση των φωτογραφιών, τον Δημήτρη Κοσμίδη, τον εξαιρετικό λυράρη και δάσκαλο ποντιακής λύρας που ηχογράφησε τη λύρα στο τραγούδι μας, έπαιξε στο βίντεο και μας βοήθησε στην υλοποίηση όλης της ιδέας. Φυσικά τον Σπύρο Μπιμπίλα που αγκάλιασε το κομμάτι από την αρχή, την κυρία Μάγδα Λέκκα που εκτός από το acting στο βίντεο μας έφερε και την δική της προσωπική ιστορία που αφηγείται στο τέλος του βίντεο, και τους Μικέ Γλύκα, Γεωργία Μαυροειδοπούλου, Ρεβέκα Κοφινά, Δήμητρα Αβραμάκη, Αγάπη Τσίγκου και το Βεστιάριο Κώνστα για τα ρούχα εποχής.
Το βίντεο ήταν δημιουργία του Bob Katsionis βασισμένη σε δικό μου concept, και η μίξη και ηχογράφηση του κομματιού έγινε στα 133 Music Studios από τον Μιχάλη Σκαράκη, Mastering από τον Νάσο Νομικό στο VU Mastering Studio και στην παραγωγή μας βοήθησε ο Άγγελος Βαφειάδης. Το εξώφυλλο επιμελήθηκε η Thoth Graphics.
Η 19η Μαΐου είναι Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Με όλα αυτά που βιώνουμε ειδικά αυτή την περίοδο στο Ισραήλ, πιστεύετε ότι το «μήνυμα» της ειρήνης κάπου λοξοδρόμησε;
Η 19η Μαΐου είναι Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων. Είναι ήμερα μνήμης για όλα αυτά τα παιδιά που αντί να παίζουν και να μεγαλώνουν ανέμελα έχασαν τους γονείς τους ή τις ζωές τους με βάναυσο τρόπο. Είναι ημέρα μνήμης για όλους τους ανθρώπους που βίωσαν ξεριζωμό και διωγμό σε καθεστώς απόλυτης φρίκης. Η Μάγδα Λέκκα στο τέλος του βίντεο λέει ξεκάθαρα «Κανένα παιδί να μην χάνει την μάνα του, καμία μάνα να μην χάνει το παιδί της και κανένας άνθρωπος να μην χάνει τους δικούς του και την πατρίδα του».
Κάθε φορά λοιπόν που ένας άνθρωπος χάνει τους δικούς του λόγω πολιτικών συμφερόντων το μήνυμα της ειρήνης έχει λοξοδρομήσει και η ανθρωπότητα έχει χάσει την ουσία της.
Ακούστε το τραγούδι με αυτόν τον τόσο διαφορετικό τρόπο, δείτε το βίντεο-ντοκουμέντο έως το τέλος και ακούστε τη συγκλονιστική Μάγδα Λέκκα να αφηγείται μια προσωπική ιστορία που θα μπορούσε να ήταν της οικογένειάς μας:
https://www.youtube.com/watch?v=uqD9HnWhP34
