«Όσο είναι πιτσιρικάδες, ακούνε αυτά τα ροκ, τα ντίσκο, τα πως τα λένε. Μετά το στρατό, πήζει το μυαλό τους και έρχονται σε εμάς». Τάδε έφη Στράτος Διονυσίου που εάν ήταν στην Αμερική θα ήταν η επιτομή του ροκ σταρ! Όλα γρήγορα έγιναν στη ζωή του. Μια ζωή που έφυγε επίσης γρήγορα, στα 55 του. Σαν σήμερα, το 1990.
Όλα από νωρίς
Η ιστορία είναι λίγο πολύ κοινή με τους άλλους τραγουδιστές της γενιάς. Γεννήθηκε προπολεμικά (1935) στην Νιγρίτα. Φτώχεια, πείνα, μεροκάματο από μικρή ηλικία. Το 1941 μετά την απελευθέρωση η προσφυγική οικογένειά του εκδιώχθηκε. Ο ιεροψάλτης πατέρας του ήταν οργανωμένος Αριστερός και αργότερα σκοτώθηκε στον Εμφύλιο. Η μητέρα του Στάσα θέλησε να προστατέψει τον μικρό Στράτο και πήγαν στη Θεσσαλονίκη. Ο πατέρας του θα φύγει από την ζωή όταν ο Στράτος ήταν 13 χρονών.
Άρχισε να δουλεύει. Ένα από τα επαγγέλματα που έκανε ως ανήλικος, ήταν ράφτης. Η αγάπη του για το καλό ρούχο ήταν φανερή κατά τη διάρκεια της καριέρας του στο τραγούδι ενώ ήταν από τους πιο κομψοντυμένους ερμηνευτές. Άνθρωποι που ήταν κοντά του έλεγαν ότι, πάντοτε πριν βγει στην πίστα, φόραγε πρώτα τα παπούτσια και μετά το κοστούμι, για να μην τσαλακωθεί. Τα κοστούμια του Στράτου Διονυσίου ήταν καλοραμμένα. Τα λευκά, λίγοι κατάφεραν να τα φορέσουν με την ίδια επιτυχία. «Μόνο αυτός, ο Ωνάσης και οι γαμπροί», έλεγαν οι παλιοί.
Το 1955 παντρεύεται τον εφηβικό του έρωτα, τη Γεωργία με την οποία έκαναν τέσσερα παιδιά: Τον Άγγελο, την Τασούλα (που «έφυγε» το 2012), τον Στέλιο και τον Διαμαντή.
Η αρχή, η επιτυχία και η εκτόξευση
Και μπορεί να ήταν ένας βιοπαλιστής, όμως το όνειρο υπήρχε. Και το κυνήγησε. Η πρώτη του επαγγελματική εμφάνιση έγινε στο κέντρο «Φαρίντα» της Θεσσαλονίκης, όπου έκανε αίσθηση με την πλούσια και τη γεμάτη φωνή του, με τη χαρακτηριστική και υπέροχη βραχνάδα.
Λίγο αργότερα κατεβαίνει στην Αθήνα. Συνεργάζεται αρχικά με την Καίτη Γκρέυ και το 1959 εμφανίζεται στη δισκογραφία με το τραγούδι του Σταύρου Χατζιδάκη και του Χρήστου Κολοκοτρώνη «Δεν είμαι ένοχος».
Ο κόσμος άρχισε να τον γνωρίζει, αν και πολύ τον μπερδεύουν με τον Στέλιο Καζαντζίδη. Κάτι που στην πορεία, θα ξεχαστεί και δικαίως. Υπογράφει συμβόλαιο με την «Κολούμπια» και κάνει τις πρώτες επιτυχίες του: «Δεν με πόνεσε κανείς» (διασκευή από ινδικό τραγούδι),
«Στης Αγάπης μου το Δίσκο» ή «Ηλεκτρόφωνο» (μουσική και στίχοι Μπάμπη Μπακάλη), «Φύγε φύγε» (Στράτου Ατταλίδη / Κώστα Βίρβου) και άλλες.
https://www.youtube.com/watch?v=5cTTSs4OhzU
1969. Ο Μίμης Πλέσσας τον ανακαλύπτει, όταν τραγουδά στο κέντρο «Σου-Μου» της Ιεράς Οδού δίπλα στην Ανθούλα Αλιφραγκή και του δίνει να τραγουδήσει το «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, που έγραψε για την ταινία Ορατότης μηδέν με πρωταγωνιστή τον Νίκο Κούρκουλο.
Το τραγούδι σημείωσε τεράστια επιτυχία πριν ακόμη βγει το φιλμ στους κινηματογράφους, στις αρχές του 1970. Ακολούθησαν όμως κι άλλοι, πολλοί δίσκοι, με «Αφιλότιμη» (1972) των Γιώργου Χατζηνάσιου και Τάσου Οικονόμου.
Εδώ αξίζει να θυμηθούμε την στιγμή που ο Διονυσίου, ακούει μια διαφορετική βερσιόν του παραπάνω τραγουδιού.
Όταν τον «έσωσε» ο Τόλης
Σε μία περίοδο που η καριέρα του είχε απογειωθεί, ο Στράτος έμπλεξε σε μια υπόθεση ναρκωτικών, που ο ίδιος τη χαρακτήρισε πλεκτάνη. Στις 30 Μαΐου 1975 καταδικάσθηκε σε φυλάκιση 3 ετών και εκτόπιση τριών ετών στα Γιάννινα, για κατοχή ποσότητας ναρκωτικών. Οδηγήθηκε στις φυλακές της Τίρυνθας, όπου παρέμεινε μέχρι το Πάσχα του 1976, οπότε αποφυλακίστηκε.
Η καριέρα του, όμως, είχε πάρει την κατιούσα και το καλλιτεχνικό κύκλωμα τον είχε απορρίψει.
Και τότε εμφανίζεται ο Τόλης Βοσκόπουλος.
Θα του δώσει το «Και αποκοιμήθηκα» και η καριέρα του θα πάρει την ανιούσα.
Από εκεί και πέρα, ο δρόμος ξανανοίγει. Και αν στην δεκαετία του ’80, τα ονόματα της προηγούμενης δεκαετίας άρχισαν να μπαίνουν στο περιθώριο, ο Διονυσίου χωρίς να κάνει σημαντικές αλλαγές στο στυλ και το ρεπερτόριο του, όχι απλά παραμένει στην πρώτη γραμμή, αλλά αυξάνει και άλλο τη δημοφιλία του.
Το 1988 κυκλοφορεί το «Εγώ ο ξένος» και κάνει ρεκόρ πωλήσεων, δείχνοντας πως ο κλασικός είναι πάντα κερδισμένος. Και χωρίς φιοριτούρες και κολπάκια.
Ο «άλλος »Στράτος
Ο αυτοδίδακτος Στράτος Διονυσίου μαθημένος από τους ρεμπέτες, δυσκολεύτηκε πολύ να σηκωθεί όρθιος στην πίστα, όπως είχαν αρχίσει να κάνουν δειλά-δειλά οι τραγουδιστές. «Μου φάνηκε πολύ δύσκολο από καθισμένος να σηκωθώ να κάνω την τραγουδίστρια», είχε δηλώσει για εκείνη την περίοδο. Ατάκα που σήμερα θα ξεσήκωνε θύελλα διαμαρτυριών. Βέβαια τότε ήταν μια άλλη εποχή.
Όπως σπαρταριστή ήταν και η στιχομυθία του με δημοσιογράφο, όταν τον ρώτησε τη γνώμη του για τις Μουσικές Ταξιαρχίες, το συγκρότημα που ξεκίνησε ο Τζίμης Πανούσης. «Και λένε αυτά τα λόγια στους δίσκους; Και στις συναυλίες του; Θα ρίξει φωτιά ο Θεός να μας κάψει»!
Σοβαρός, στιβαρός, λιγομίλητος, ο Στράτος Διονυσίου ήταν ένας άνθρωπος που ήξερε τα όρια του. Για αυτό και όταν τον είχε προσεγγίσει ο Μίκης Θεοδωράκης να ερμηνεύσει τραγούδια του, ο Στράτος με πολύ ευγένεια και σεβασμό αρνήθηκε.
Αστικός μύθος ή όντως είχε συμβεί, πάντως λέγεται ότι ο Στράτος Διονυσίου ήταν η πρώτη επιλογή των Πυξ Λαξ, να τραγουδήσει το «Άστη να λέει». Δυστυχώς δεν θα μάθουμε ποτέ, πως θα το έλεγε.
«Φίλε, έφυγε ο Στράτος»
Η τραγουδίστρια Μαρίνα Βλαχάκη, σε συνέντευξη που είχε δώσει μίλησε για την ημέρα που «έφυγε» ο μεγάλος τραγουδιστής:
«Την προτελευταία μέρα ήταν στο μαγαζί και τον έπιασε ένας πόνος κάτω απ’ την κοιλιά. Γύρισε στο ξενοδοχείο και κατά τις εννέα το πρωί ο πόνος έγινε φρικτός. Τη στιγμή εκείνη τηλεφώνησε στην Ελένη, την αμπιγιέζ του, για να της πει ότι δεν είναι καλά και να πάει να τον πάρει. Πονούσε τόσο πολύ, που κάλεσε τον γιατρό από τη ρεσεψιόν. Όμως, εκείνος του έδωσε παυσίπονα, λέγοντάς του ότι είχε οσφυαλγία.
»Δυστυχώς, ο Στράτος είχε ανεύρυσμα της κοιλιακής αορτής. Όταν η Ελένη έφτασε στο ξενοδοχείο, τον έβαλε σε ένα ταξί για να τον πάει στον Ευαγγελισμό που εφημέρευε, για να μην καθυστερήσουν περιμένοντας ασθενοφόρο. Όμως, δεν πρόλαβε. Τη στιγμή που το ταξί ήταν έξω από τη Βουλή ο Στράτος ξεψύχησε στα χέρια της. Ήταν μόλις 55 ετών. Και το έμαθα από ένα τηλεφώνημα».
Η τελευταία του δισκογραφική δουλειά Ποιος άλλος, κυκλοφόρησε λίγο μετά το θάνατό του. Έστω και αν δεν είχε ολοκληρωθεί. Και φυσικά ο κόσμος την αγκάλιασε, όπως οτιδήποτε έκανε ο «ατσαλάκωτος» Στράτος.
