«Διάβαζα όλο το βράδυ, ήμουν νυχτερινός τύπος, μέσα σε μια οικογένεια πολυμελή – είμαστε πέντε παιδιά. Φασαρία όλη μέρα, άρα, όταν όλοι είχαν κοιμηθεί, τα βράδια, καθόμουν και διάβαζα». Οι παραπάνω ατάκες ανήκουν στην Τάνια Τσανακλίδου, μία από τις σημαντικότερες τραγουδίστριες της χώρας μας που σήμερα έχει γενέθλια.
Ξεχωριστή από μικρή
Γεννήθηκε στη Δράμα και με καταγωγή από το Πλοέστι της Ρουμανίας και την Ανατολική Ρωμυλία και Θράκη, η Τάνια Τσανακλίδου έζησε για λίγο στη Ξάνθη αλλά 4 χρονών βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, με την οικογένειά της.
Στα 8 ανεβαίνει στη σκηνή του παιδικού θεάτρου της Μαίρης Ζωίδου και στα 10 παίζει με το θίασο Μυράτ-Ζουμπουλάκη στο «Απόψε Αυτοσχεδιάζουμε», την παράσταση-σταθμό σε μουσική Μάνου Χατζηδάκι. Όμως αυτό δεν επηρεάζει την παιδική της ζωή, που είναι χαρούμενη και πολύβουη.
«Υπήρξα ένα πολύ ζωηρό παιδί, με τα παιχνίδια στις αλάνες και τις αλητείες, αλλά διάβαζα σαν παλαβή. Σαν να μην μου έφτανε η ζωή που ζούσα και ήθελα και μιαν άλλη», λέει.
Μεγαλώνει σε μια πολύ αγαπημένη οικογένεια, που όποτε υπήρχαν προβλήματα πήγαιναν δίπλα στη θάλασσα και εκεί ξεχνιόντουσαν όλα.
Όσον αφορά την οικογένειά της, η Τάνια Τσανακλίδου την περιγράφει με τον πιο ειλικρινή τρόπο.
«Από τη δημοκρατική μου καταγωγή απουσίασαν τα βύσματα για να μας βολέψουν κάπου και, έχοντας γονείς με ελεύθερο πνεύμα και σχεδόν μποέμικη διάθεση, ταλαιπωρηθήκαμε οικονομικά, αφού όσα βγάζαμε τα τρώγαμε αμέσως, κάτι που το χαίρομαι, γιατί δεν είμαστε μίζεροι, κανένα από τα πέντε αδέρφια. Όλοι έχουμε κάκιστη, ελεεινή σχέση με το χρήμα. Έχουμε ζήσει πολλές ζωές κι έχουμε βιώσει βαθιές ηδονές και συγκινήσεις. Έχουμε μάθει να χαιρόμαστε το τίποτα. Έτσι μεγαλώσαμε».
Περνάει στην Φιλοσοφική, στο τμήμα της Αρχαιολογίας και παράλληλα σπουδάζει στην δραματική σχολή του ΚΘΒΕ. Μαντέψτε ποια τελείωσε…
Η Αθήνα και η Ελλάδα που αλλάζει
Η Τάνια Τσανακλίδου κατεβαίνει 21 χρονών στην πρωτεύουσα. Λίγο πριν την πτώση της χούντας. Επικρατεί ένας καλλιτεχνικός παροξυσμός. Το ελληνικό τραγούδι, παρ’ όλες τις απαγορεύσεις βιώνει μια από τις καλύτερες περιόδους του, το ίδιο και το θέατρο. Η πρώτη της δουλειά στο θέατρο είναι στο παιδικό θέατρο, στον Μορμόλη,
κάνει τα πρώτα βήματα στη δισκογραφία στη Θητεία του Γιάννη Μαρκόπουλου ενώ η επόμενη σεζόν την βρίσκει στο υπόγειο του θεάτρου Τέχνης να παίζει στις Τρεις αδελφές.
Στη δισκογραφία συμμετέχει σε δουλειές-κόσμημα: Καπνισμένο τσουκάλι, Ερωτόκριτος με τον Νίκο Ξυλούρη, Αχ, έρωτα.
Το θέατρο μένει λίγο πίσω, όχι όμως και η τηλεόραση αφού παίζει στη σειρά Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια και κάπου εκεί προκύπτει και η συμμετοχή της στην Eurovision και η 8η θέση με το «Charlie Chaplin».
Και φυσικά πίστες με όλα τα μεγάλα ονόματα της εποχής, στα μαγικά χρόνια στο δεύτερο μισό των ’70ς.
Χωρίς ταυτότητα, χωρίς ταμπέλες
Το 1980 κυκλοφορεί το album της Χωρίς ταυτότητα, σε μουσική Γιώργου Χατζηνάσιου που γίνεται απίστευτη επιτυχία.
Και το καλοκαίρι του 1981 επιστρέφει στην πρώτη της αγάπη, το θέατρο. Στο κηποθέατρο της Μαυροματαίων ανεβάζει την ζωή της Εντίφ Πιαφ.
Τολμηρή κίνηση, αφού και ο συγκεκριμένος χώρος είχε συνδεθεί με επιθεώρηση και το έργο είχε θεωρηθεί βαρύ για καλοκαίρι. Παρόλα αυτά όσοι την είδαν μιλάνε ακόμα για μια αξέχαστη ερμηνεία, ενώ τα τραγούδια της παράστασης ηχογραφούνται, προσθέτοντας άλλη μια δισκογραφική επιτυχία στο ενεργητικό της. Κάτι που θα γίνει και με την επόμενη δουλειά της, το Φίλε σε μουσική του Γιάννη Σπανού.
Όχι όμως για αυτή που ακολούθησε τις Μεταμορφώσεις. Ένα album πολύ μπροστά από το 1984, που κυκλοφόρησε.
«Μαμά γερνάω»
Το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80, δεν δείχνει να πηγαίνει καλά για την Τάνια Τσανακλίδου.
Ο χαμός της μητέρας το 1986, θα την ισοπεδώσει ψυχικά. Η ίδια το περιγράφει σαν μια περίοδο που όλο έκλαιγε.
Η λύτρωση θα έρθει με μια νέα δισκογραφική δουλειά, σε νέα εταιρεία. Με Σταμάτη Κραουνάκη και Λίνα Νικολοπούλου, που τότε ήταν στα πολύ πάνω τους. Το album λέγεται Μαμά γερνάω και το ομώνυμο τραγούδι έχει μια συγκινητική ιστορία όπως την διηγήθηκε η ίδια.
«Αυτό το τραγούδι, όντως δεν μπορούσα να το προβάρω όπως τα άλλα που έγιναν για τον δίσκο. Δεν το άντεχα. Έτοιμος ήταν ο υπόλοιπος, αλλά αυτό δεν μπορούσα… Πρώτη φορά λοιπόν μπαίνουμε και οι τρεις στο στούντιο να ψάξουμε τόνο και αρχίζω… Κάποια στιγμή ψάχνω να τους βρω και είχαν εξαφανιστεί όλοι. Ο Σταμάτης, ο ηχολήπτης, όλοι. Μόνο η Λίνα έκανε ότι διάβαζε εφημερίδα. Όλοι μέσα στο στούντιο έκλαιγαν. Τελικά αυτή την πρώτη «πρόβα» την κρατήσαμε και στον δίσκο, είναι το «Υστερόγραφο».
Η ευσυγκίνητη γυναίκα, που δεν αντέχει την cool σκληρή εποχή, όπως θα πει η ίδια δεν θα διστάσει να παραδεχτεί τι έγινε όταν έκλεισε τα 40. «Στα 40 μου, που λες, που ήμουν και κουκλάρα, μου φέρνουν τα ανίψια μου μια τούρτα στα γενέθλιά μου. Είπα τότε ότι θα σβήσω 40 κεράκια, γιατί ήταν μια σημαντική επέτειος στη ζωή μου. Σημειωτέον, επειδή τα γενέθλιά μου έπεφταν πάντα σχεδόν μες στη Μεγάλη Εβδομάδα, σπάνια τα γιορτάζαμε στο σπίτι μου. Την ώρα, λοιπόν, που σκύβω να σβήσω τα κεράκια, κοιτιέμαι στον καθρέφτη και βλέπω μια μούρη κρεμασμένη… Μια εικόνα του εαυτού μου που δεν την ήξερα. Παθαίνω σοκ. Σοκ! Δεν έβλεπα την ώρα να φύγουν όλοι και μόλις έφυγαν, πατάω ένα κλάμα! Μπήκα στην πρώτη κρίση ηλικίας στα 40 μου, μολονότι ήμουν ακόμα και όμορφη και δημιουργική! Έκανε πάρα πολύ καιρό να μου περάσει η κρίση αυτή. Την ίδια περίοδο είχα και σχέση με τον Άλκη Κούρκουλο, έναν πολύ νεότερό μου άνδρα, κι αισθάνθηκα πραγματικά πολύ άσχημα!»
Ψάχνοντας
Η δεκαετία του ’90 ξεκινάει με ένα αδικημένο album, το Ναδίρ και την ίδια να ψάχνετε γενικότερα.
Θα ανέβει ξανά στο σανίδι και μάλιστα σε επιθεώρηση, ενώ δισκογραφικά συμμετέχει σε δουλειές κυρίως νέων συνθετών. Για να φτάσει στις αρχές της νέας χιλιετίας σε μια συνεργασία –κόσμημα με τον Μιχάλη Δέλτα.
Λίγο αργότερα οι εμφανίσεις της με την Δήμητρα Γαλάνη στον «Ζυγό», πάνε σφαίρα για δύο σεζόν.
Θα παίξει στο θέατρο στον Ήχο του όπλου, της Λούλας Αναγνωστάκη και λίγο αργότερα στο Cabaret που θα ανέβει στο Μέγαρο Μουσικής. Τα live της στο «Μετρό» θα μείνουν αξέχαστα σε όσους τα είδαν, ενώ θα αποφασίσει και την φυγή της από την Αθήνα.
Στο αγαπημένο της Πήλιο, φτιάχνοντας την δική της γωνιά «Το ρόδο και το αηδόνι».
Φθινόπωρο 2019. Θέατρο, στο Νέο Ακάδημο. Και με τι έργο! Το Χάρολντ και Μοντ. Μοναδική, συγκινητική σαν να μην έλειψε μια μέρα από το θεατρικό σανίδι.
Έρχεται όμως η πανδημία και η επιτυχία μένει χωρίς φινάλε.
Σήμερα
«Αντί να αλλάζω τη φυσική μου εμφάνιση, της επέτρεψα να φανερωθεί και καλοδέχτηκα τα άσπρα μου μαλλιά, όπως και όλες τις άλλες αλλαγές που φέρνει ο χρόνος. Συμφιλιώθηκα με την ηλικία μου νιώθοντας ευγνωμοσύνη που είμαι ζωντανή και ευτυχώς γερή».
Η κυρία με τα άσπρα μαλλιά, είναι ενεργή, ενεργότατη στα social media, δεν διστάζει να συγκρουστεί, σίγουρα δημιουργεί και αποδεικνύει πως οι ταλαντούχοι άνθρωποι είναι και συγκινητικά χαρισματικοί. Και αληθινοί.
