Στον «εθνικόν όρκον» (μισάκι-μιλί) που εψήφισε το Συνέδριο της Σεβαστείας του Κεμάλ (Ιούλιος 1919), η λέξη «Ανεξαρτησία» ήταν σε κάθε γραμμή του. Ήθελαν οι οπαδοί του Κεμάλ να διώξουν τις συμμαχικές δυνάμεις που κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη και τα άλλα τουρκικά εδάφη, να διώξουν τον ελληνικό στρατό από τη Μικρασία και να ξεκαθαρίσουν την Τουρκία από τα ξένα στοιχεία που κατέλυαν την… ανεξαρτησία της.
Τα πάντα, την περίοδο αυτή, έπαιρναν την ονομασία της Ανεξαρτησίας.
Από πρώτη άποψη το ενδιαφέρον ενός ειρηνικού και φιλήσυχου λαού για την ανεξαρτησία του είναι θεμιτό και δίκαιο αίτημα, όταν, φυσικά, δυναστεύεται από ξένες δυνάμεις και συμφέροντα. Αλλά η Τουρκία διεξήγαγε με τη Γερμανία και τη Βουλγαρία έναν αιματηρό πόλεμο, προκάλεσε καταστροφές και συμφορές, προέβη σε ανήκουστες σφαγές Αρμενίων και Ελλήνων, εξετόπισε ειρηνικούς πληθυσμούς, άφησε να αναφανούν και να δράσουν όλα τα εγκληματικά, άτακτα στοιχεία, έσυρε έναν λαό, τους Έλληνες, στο θάνατο, στον λευκό θάνατο.
Και όταν οι νικητές ήλθαν να επιβάλουν τους όρους της Ανακωχής και της ειρήνης σ’ αυτό το κράτος, που ποτέ δεν σεβάστηκε τον διεθνή νόμο, τότε ξεπήδησε ένα κίνημα… ανεξαρτησίας, σαν τον εγκληματία που καταδικάζεται σε φυλάκιση για τα εγκλήματά του και φωνάζει «υπέρ των δικαιωμάτων της ελευθερίας του ατόμου»!
Αλλά στη διεθνή πολιτική το πιο δίκαιο αίτημα είναι το δίκαιο των «τετελεσμένων γεγονότων». Και απ’ αυτήν την άποψη, ο Κεμάλ έφερε τις Δυνάμεις προ των τετελεσμένων γεγονότων με τη βοήθεια της νεοπαγούς ρωσικής επαναστάσεως, η οποία, βασισμένη στο αφηρημένο και καλουπαρισμένο λενινιστικό δόγμα ότι «με κάθε θυσία πρέπει να χτυπηθή ο ιμπεριαλισμός συμμαχώντας και με τον διάβολο», έδωσε τα χέρια της και τη βοήθειά της στους φίλους της ανεξαρτησίας, στους Τούρκους.
Η συμμαχία της εκείνη, η βρωμερή και επονείδιστος, ανάγεται ασφαλώς στην «παιδική αρρώστια» του κομμουνισμού, ή στις παιδαριωδίες των πρώτων δογματιστών που τα πάντα τα εξηγούσαν με το τι έγραψε ο Μαρξ, ο Έγκελς, ο ίδιος ο Λένιν ή οι διάφορες μπροσούρες.
Γιατί σήμερα η σοβιετική πολιτική δεν εφαρμόζει τα ίδια στη Γερμανία, όπου επί 26 χρόνια την έχει υπό στρατιωτική κατοχή και δεν δίνει την ανεξαρτησία της;
Ήταν υπέρ της ανεξαρτησίας μιας Τουρκίας που αιματοκύλησε τον κόσμο και έβαψε το έδαφός της με αίμα εκατοντάδων χιλιάδων χριστιανών και είναι εναντίον της ανεξαρτησίας ενός λαού για τις ίδιες αιτίες;
Σ’ αυτήν την τάση τής… ανεξαρτησίας στηρίζονταν και τα ιδρυθέντα από την Εθνοσυνέλευση της Άγκυρας στα 1921 «Δικαστήρια Ανεξαρτησίας» Ιστικλάλ Μαχκεμεζί, τα οποία εγκαταστάθηκαν στην Αμάσεια για να δικάσουν τους εσωτερικούς εχθρούς του καθεστώτος και της ανεξαρτησίας!
Γ.Ν. Λαμψίδης, Τοπάλ Οσμάν – Τόμος Β΄: Η τελευταία πράξη, εκδ. Βιβλία για Όλους, σ. 15-16.
