Ο Άγιος Στυλιανός γεννήθηκε στην Παφλαγονία της Μικράς Ασίας, μεταξύ του 400 και 500 μ.Χ. Από την παιδική του ηλικία έδειξε τα σπάνια προτερήματα της αγιασμένης ζωής του. Αν και ήταν παιδί και νέος και έφηβος, δεν άφησε τις επιθυμίες να μολύνουν το πνεύμα και την ψυχή του. H πρώτη ενέργειά του ήταν να πουλήσει την περιουσία του και να την μοιράσει στους φτωχούς της Εκκλησίας. Και όταν δεν του είχε απομείνει τίποτε πια από την πατρική κληρονομία , γεμάτος ανακούφιση και χαρά, είπε:
«Πέταξα μια βαριά άγκυρα, που με κρατούσε δεμένο κοντά στις επιθυμίες του φθαρτού σώματος. Πέταξα από πάνω μου τη φθορά και την απώλεια. Τώρα ανοίγεται μπροστά μου πιο ευδιάκριτος ό δρόμος της αληθινής ζωής».
Αφού λοιπόν με τις ευεργεσίες του ανέβασε ο μακάριος Στυλιανός τον γήινο θησαυρό του στους ουρανούς και τον ασφάλισε, πήγε σε ένα μοναστήρι και ντύθηκε το μοναχικό σχήμα. Από τη στιγμή εκείνη καμιά γήινη σκέψη, καμιά υλική παρένθεση δεν μπορούσε να τον απομακρύνει από την πίστη του και την προσευχή του.
Ωστόσο η αυστηρότητα του ασκητικού βίου δεν του ήταν αρκετή, θέλησε να πλησιάσει περισσότερο στην τελειότητα. Αποχαιρέτησε τους αδελφούς μοναχούς στο μοναστήρι και αποσύρθηκε μακριά, σε έρημο και ακατοίκητο μέρος. Εκεί στην έρημο κατασκήνωσε σε ένα σπήλαιο.
Το νέο στάδιο της ασκητικής ζωής του ήταν ουράνιας τελειότητας. Οι μέρες και οι νύχτες του κυλούσαν με λογισμούς, με σκέψεις και προσευχές. Όλα όσα βρίσκονταν γύρω του και όσα πρόβαλλαν στον μακρινό του ορίζοντα δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά αποδείξεις του Δημιουργού.
Μελετώντας τα δημιουργήματα του Θεού, η πίστη του δυνάμωνε.
Πολλά χρόνια έζησε τη σκληρή ζωή του αναχωρητή. Πάλεψε στην έρημο επί δεκαετίες ολόκληρες σκληρά με τον διάβολο και τον εαυτό του για να φθάσει στην αγιότητα.
Η φήμη του διαδόθηκε παντού. Πλήθος κόσμου από διάφορα μέρη συνέρρεαν με ευλάβεια για να θαυμάσουν την αγιότητά του και ν’ αποκομίσουν ψυχικά και σωματικά αγαθά. Η μορφή του, τα σοφά του λόγια, οι προτροπές του άλλαξαν την ζωή πολλών ανθρώπων.
Γνώριζε ο Άγιος Στυλιανός ότι για να κερδίσει κανείς τη Βασιλεία των Ουρανών πρέπει να έχει τη ψυχή του σαν την ψυχή των μικρών παιδιών που είναι αθώα, γι’ αυτό ήθελε να τα βοηθάει, να τα προστατεύει. Ο Θεός βράβευσε το ιερό του αίσθημα και του έδωσε τη θαυματουργική δύναμη να θεραπεύει τα ασθενικά παιδιά. Μητέρες από κοντινά και μακρινά μέρη, με φορτωμένα στους ώμους ανάπηρα και άρρωστα παιδιά έτρεχαν, με πόνο και πίστη, κοντά του για να ζητήσουν την θεραπεία των παιδιών τους. Μέρες ολόκληρες βάδιζαν σ’ έρημα μέρη για να βρουν τη δοξασμένη από τον Θεό ασκητική σπηλιά του Αγίου Στυλιανού.
Και όταν έφθαναν εκεί, με δάκρυα στα μάτια έπεφταν στα πόδια του Γέροντα ασκητή, δόξαζαν τον Θεό που τον συνάντησαν, και τον παρακαλούσαν να γιατρέψει τα παιδιά τους.
Ο Άγιος Στυλιανός γεμάτος καλοσύνη και συμπόνοια έπαιρνε τ’ άρρωστα νήπια στα χέρια του και με μάτια δακρυσμένα παρακαλούσε τον Θεό να τα γιατρέψει. Ο Δεσπότης των Ουρανών άκουγε την ολόψυχη προσευχή του και ο Άγιος θαυματουργούσε. Παιδιά άρρωστα έβρισκαν την υγειά τους.
Αλλά δεν ήταν μόνο τα θαύματα της θεραπείας των παιδιών που δόξαζαν το όνομα του ταπεινού Αγίου Στυλιανού. Ο Άγιος απέκτησε φήμη ως θαυματουργός, διότι έκανε τους άτεκνους εύτεκνους, με την προσευχή του. Πολλοί πιστοί Χριστιανοί με την ευλογία του, αν και ήταν άτεκνοι πρωτύτερα, απέκτησαν ωραία και υγιή παιδιά.
Ο Άγιος Στυλιανός εκοιμήθη πλήρης ημερών. Πού τον έθαψαν δεν γνωρίζουμε, ούτε διασώθηκαν άλλα στοιχεία από την αγιασμένη ζωή του. Εικονογραφείται με ένα νήπιο σπαργανωμένο στην αγκαλιά του που συμβολίζει ότι είναι ο προστάτης των νηπίων. Η μνήμη του εορτάζεται στις 26 Νοεμβρίου.
- Με πληροφορίες από το Βίοι Αγίων «Ο Άγιος Στυλιανός» του αρχ. Χαράλαμπου Δ. Βασιλόπουλου, εκδ. Ορθόδοξου Τύπου.
