«Ver Lefter’e Yaz Deftere» (Δώσε στον Λευτέρη, θα γράψει στο τεφτέρι) φώναζε όλο γήπεδο της Φενέρμπαχτσε όταν τον Ιανουάριο του 2012 το φέρετρο με τη σορό του Λευτέρη Αντωνιάδη μπήκε μέσα. Με αυτόν τον τρόπο οι Τούρκοι τίμησαν τον Ρωμιό που έκλεψε την καρδιά τους, τον μυθικό στράικερ της δεκαετίας του ’50 γεννήθηκε στην Πρίγκηπο της Προποντίδας.
Ο Λεφτέρ θεωρείται μέχρι και σήμερα εθνικός ήρωας της Τουρκίας, ίσως ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών.
Στα Σεπτεμβριανά του 1955, το οργανωμένο πογκρόμ κατά της ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης τη νύχτα της 6ης προς την 7η Σεπτεμβρίου, ήταν 30 ετών, στην ακμή της καριέρας του, ήδη μέλος της Εθνικής ομάδας της Τουρκίας από το 1948.
Ο ίδιος είχε περιγράψει τα όσα έζησε σε συνέντευξή του: «Πριν από δεκαπέντε ημέρες, όταν έβαζα γκολ με έπαιρναν στους ώμους τους. Εκείνη την ημέρα ήλθα αντιμέτωπος με μπογιές και τενεκέδες.
»Το χειρότερο: τα παιδιά στα οποία έδινα φιλοδωρήματα επιτέθηκαν στο σπίτι μου στο οποίο δεν απέμειναν ούτε παράθυρα, ούτε πόρτες. Τα κορίτσια μου ήταν μικρά. Πήγαν να τα σκοτώσουν.
»Μετά ήλθε ο διευθυντής Ασφάλειας της Κωνσταντινούπολης. Όταν είδε την κατάσταση του σπιτιού μου το βράδυ αναφώνησε: “Θεέ μου, Θεέ μου”.
»Μου έκαναν πολλές ερωτήσεις, ζητώντας να μάθουν ποιοι τα έκαναν αυτά. Δεν τους είπα τίποτα τότε, ούτε τώρα θα το πω».
