Όταν το ξεκίνησε η Επανάσταση στην Ελλάδα, η Ευρώπη συγκλονισμένη μάθαινε για την πράξη αντίστασης των γυναικών από το Σούλι, οι οποίες το 1803 προτίμησαν να πέσουν από την κορυφή του όρους Ζάλογγο μαζί με τα παιδιά τους παρά να παραδοθούν στους Τουρκαλβανούς, μετά την κατάληψη του Σουλίου από τα στρατεύματα του Αλή Πασά.
Σχεδόν 120 χρόνια πριν, στην περιφέρεια της Πάφρας στον δυτικό Πόντο, κάποιες άλλες γυναίκες, αν και ανώνυμες σήμερα, είχαν ήδη μείνει στην ιστορία για την αυτοθυσία τους.
Το 1680 ο ντερεμπέης Χασάν Αλήμπεη έστελνε σωρηδόν άντρες στα καταναγκαστικά έργα, ενώ οι κοπέλες που συλλαμβάνονταν προορίζονταν για τα χαρέμια της Ανατολής. Έτσι, κάτοικοι της Πάφρας αποφάσισαν να κρυφτούν στο θρυλικό κάστρο του Ασάρκαλε (τουρκικά: Asarkale), το οποίο είναι χτισμένο σε λόφο στη δυτική όχθη του ποταμού Άλυ, κοντά στο ελληνικό χωριό Καπού Καγιά.
Περίπου 2.000 από τα χωριά της Πάφρας βρήκαν καταφύγιο στο κάστρο, το οποίο ο ντερεμπέης πολιόρκησε για 48 μέρες. Όταν πια η πείνα και η δίψα είχαν γίνει αφόρητες, και οι αρρώστιες θέριζαν, οι πολιορκημένοι αποφάσισαν να παραδοθούν. Όμως, πολλές κοπέλες (20 με 30, σύμφωνα με κάποιες πηγές) μπροστά το δίλημμα αυτοκτονία ή στα χέρια του Τούρκου προτίμησαν να γκρεμιστούν από τα απότομα βράχια στις όχθες του Άλυ.
Αυτή η θυσία έδωσε στο κάστρο το όνομα Κιζ Καλεσί, δηλαδή Κάστρο των Κοριτσιών (τουρκικά: Kız Κalesi). Στο ίδιο κάστρο βρήκαν καταφύγιο οι Έλληνες το 1917 και το 1921, κατά τους διωγμούς από τους Τούρκους.
Στην ποντιακή παράδοση τη θυσία των κοριτσιών της Πάφρας θυμίζει ο χορός θανατί’ λάγγεμαν (στα τουρκικά λέγεται κιζλάρ ατλαμασί, δηλαδή πήδημα των κοριτσιών). Ο ρυθμός του είναι δίσημος 2/4 ή 4/8 (2-2), αναπαριστά την κίνηση της κοπέλας που πηδούσε στο κενό, και χορεύεται κυρίως με νταούλι και ζουρνά, και λιγότερο με λύρα.
