Τραγούδια για τη Μακεδονία μάθαιναν στην Ερυθραία της Μικράς Ασίας οι δάσκαλοι στα παιδιά, καθώς την ομάδα του Μελά πλαισίωναν Βουρλιώτες πολεμιστές οι οποίοι έφυγαν από τα Βουρλά της Ερυθραίας, απέναντι από τη Χίο, και βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή στο μέτωπο του Μακεδονικού Αγώνα.
Τα δύο ποιήματα που ακολουθούν περιλαμβάνονται στο βιβλίο του Αγιοπαρασκευούση αείμνηστου μοίραρχου Γιάννη Αικατερίνη Χαμένες πατρίδες – Το χωριό μας: Η Αγία Παρασκευή του Τσεσμέ (το Κιόστε), 1760-1922 (εκδ. Μπαλτά).
Ο θάνατος του Παύλου Μελά
Σαν τέτοια ώρα στο βουνό, ο Παύλος πληγωμένος
εις το νερό του αυλακιού ήτανε ξαπλωμένος.
Λυπητερά-λυπητερά χτυπούσαν οι καμπάνες,
φέρνουν τον Παύλο το Μελά βαριά τραυματισμένο.
– Για σύρε, Δήμο μου πιστέ, στην ποθητή πηγή μου
και φέρε μου κρύο νερό να πλύνω την πληγή μου.
Το αίμα μου σταλαγματιά, για σε, πατρίς, το χύνω,
για να ’χεις δόξα και τιμή, να λάμπεις σαν τον ήλιο.
Δεν κλαίγω τη λαβωματιά, δεν κλαίγω για το βόλι
μόν’ κλαίγω πως με άφησε η συντροφιά μου όλη.
Παύλου Μελά το όνειρο κι η μόνη του μανία,
ήταν μη μείνει ούτ’ εχθρός μες στη Μακεδονία.
Παύλος Μελάς κι αν πέθανε, τ’ αδέρφια του θα ζήσουν,
αυτά θα πολεμήσουνε και τον εχθρό θα σβήσουν.
≈
Η ελληνική Μακεδονία
Απορώ, Μακεδονία, πώς βαστάς υπομονή,
και δεν βλέπεις τα παιδιά σου μέρα νύχτα στη σφαγή.
Το σπαθί μου είναι άσπρο, κατ’ ανάγκη θα βαφτεί
μες στο αίμα των εχθρών μας κι η Ελλάς θα δοξαστεί.
Νίκος Καραμπουρνιώτης
