Οι ΗΠΑ επί μισό και παραπάνω αιώνα ήταν πάντα (ή σχεδόν πάντα) στο πλευρό της Τουρκίας και απέναντι στην Ελλάδα σε μείζονα ζητήματα για τον ελληνισμό, όπως η εθνοκάθαρση των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου, και η βάρβαρη εισβολή και κατοχή της Κύπρου από τους Τούρκους. Το γεγονός αυτό δεν επέτρεψε στους Έλληνες πολίτες να αποδεχτούν και να κατανοήσουν αυτά που γράφουμε εδώ και παραπάνω από πέντε χρόνια για τη σοβούσα κρίση στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις. Κανείς στην Ελλάδα δεν πίστευε ότι οι σχέσεις των ΗΠΑ με την Τουρκία θα επιδεινωθούν και θα φθάσουν στο σημείο που είναι σήμερα, με την Ουάσινγκτον να έχει επιβάλει κυρώσεις στους υπουργούς Εσωτερικών και Δικαιοσύνης γιατί παίζουν ενεργό ρόλο στην παράνομη κράτηση του Αμερικανού πάστορα Μπράνσον.
Όσον αφορά την υπόθεση αυτή, οι ΗΠΑ, χρησιμοποιώντας το μέγεθός τους αλλά και τον διπλωματικό-πολιτικό νου, μετέτρεψαν την υπόθεση του φυλακισμένου πάστορα Μπράνσον σε μια ιδιότυπη φυλακή για την ίδια την Τουρκία, η οποία ήδη νιώθει εγκλωβισμένη και είναι προφανές ότι μάλλον θα ήθελε να μην είχε αρχίσει ποτέ αυτό το επικίνδυνο «παιχνίδι» με τους ομήρους απέναντι στις ΗΠΑ.
Παρεμπιπτόντως, η Ελλάδα, αντί να χρησιμοποιήσει τον διπλωματικό-πολιτικό νου και να απαιτήσει την άμεση απελευθέρωση των δυο Ελλήνων στρατιωτικών που κρατούνται εντελώς παράλογα και παράνομα σε τουρκική φυλακή, ζητώντας σε αντίθετη περίπτωση την άμεση απέλαση του Τούρκου πρέσβη, προχώρησε στη συνταξιοδότηση των δύο νόμιμων μουφτήδων της ελληνικής Θράκης, αφήνοντας ζωτικό χώρο στους ψευδομουφτήδες, που ακόμα και οι πέτρες γνωρίζουν ότι παίζουν ανοικτά το παιχνίδι της Άγκυρας.
Να επιστρέψουμε στα αμερικανοτουρκικά, από την πορεία των οποίων θα εξαρτηθούν τα πάντα στην περιοχή μας – ακόμα και η μορφή που θα έχει ο χάρτης τις επόμενες δεκαετίες.
Ο Ερντογάν συγκρούεται με τις ΗΠΑ για ένα εξαιρετικής γεωπολιτικής σημασίας ζήτημα, το Κουρδικό. Οι ΗΠΑ από το 1990, οπότε ξέσπασε η κρίση με την εισβολή του Σαντάμ Χουσεΐν στο Κουβέιτ, προσπαθούν να εφαρμόσουν ένα μεγάλο σχέδιο για τον στρατηγικό έλεγχο της Αραβικής Χερσονήσου, του Περσικού Κόλπου, της Μέσης Ανατολής, της Μεσοποταμίας και της Ανατολικής Μεσογείου.
Στρατηγικός στόχος είναι ο έλεγχος των αποθεμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου, αλλά και των υδάτινων πόρων της περιοχής, δηλαδή των νερών του Τίγρη και του Ευφράτη που σχηματίζουν την ιστορική Μεσοποταμία.
Βασικός πυλώνας της στρατηγικής αυτής είναι η ασφάλεια του Ισραήλ και η δημιουργία κουρδικού κράτους, αυτού που πλέον αποκαλείται από όλο και περισσότερους αναλυτές «Μεγάλο Κουρδιστάν». Σύμφωνα με όσα έχουν διαρρεύσει για το θέμα, θα επιχειρηθεί πρώτα να δημιουργηθούν τέσσερα αυτόνομα ή ομόσπονδα κουρδικά κράτη στο Ιράκ, τη Συρία, την Τουρκία και το Ιράν, τα οποία σε βάθος χρόνου θα αποτελέσουν το Μεγάλο Κουρδιστάν.
Η αρχή έγινε το 1992, με τη δημιουργία του πρώτου ντε φάκτο αυτόνομου κουρδικού κράτους στο Βόρειο Ιράκ ή Νότιο Κουρδιστάν, με τη βοήθεια των ΗΠΑ και της Αγγλίας, το οποίο αναγνωρίστηκε συνταγματικά το 2005, όταν ψηφίστηκε το νέο σύνταγμα του Ιράκ.
Σημειώνεται ότι ο Ερντογάν υποστηρίχθηκε φανερά από τις ΗΠΑ από τότε που ήταν δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης και η υποστήριξη αυτή ήταν η κύρια αιτία που το κεμαλικό βαθύ κράτος τον έστειλε στη φυλακή.
Το κεμαλικό βαθύ κράτος και το στρατιωτικό κατεστημένο ήταν κάθετα αντίθετο στη δημιουργία κουρδικού κράτους στο Β. Ιράκ, το οποίο, όμως, για να αναπνεύσει και να ζήσει, έπρεπε οπωσδήποτε να έχει την υποστήριξη της Άγκυρας.
Ο Ερντογάν δέχτηκε να παίξει αυτό το ρόλο, να στηρίξει δηλαδή ως πρωθυπουργός την Αυτόνομη Κουρδική Διοίκηση στο Β. Ιράκ, γι’ αυτό υποστηρίχθηκε από τις ΗΠΑ στο επικίνδυνο παιχνίδι εξουσίας απέναντι στο παλιό βαθύ κράτος, την Εργενεκόν, το Σχέδιο Βαριοπούλα κτλ. Και είναι αλήθεια ότι τήρησε το λόγο του, υποδέχτηκε τον πρόεδρο του ιρακινού Κουρδιστάν στην Άγκυρα με τιμές αρχηγού κράτους, προχωρώντας με τον τρόπο αυτό στην αναγνώρισή του.
Φυσικά όλα αυτά έγιναν με το… αζημίωτο για την τουρκική οικονομία και για πολλούς Τούρκους επιχειρηματίες, ανάμεσα στους οποίους και ορισμένοι του οικογενειακού περιβάλλοντος του Ερντογάν, που έκαναν δουλειές πολλών δισεκατομμυρίων και στην κυριολεξία έχτισαν ένα καινούργιο κράτος.
Όμως τα πράγματα άλλαξαν το 2015, για δύο λόγους.
- Ο ένας ήταν οι εκλογές του Ιουνίου, στις οποίες το κουρδικό Κόμμα της Δημοκρατίας των Λαών (HDP) πήρε ποσοστό 13,1% και εξέλεξε 80 βουλευτές, στερώντας την αυτοδυναμία από το κόμμα του Ερντογάν.
- Ο άλλος ήταν η στρατιωτική εμπλοκή της Ρωσίας στη Συρία, ένεκα της οποίας γκρεμίστηκαν τα όνειρα του Ερντογάν να ελέγξει τη Συρία μέσω των σουνιτών της συριακής αντιπολίτευσης, όπως υπολόγιζε όταν ξέσπασε η κρίση στη Συρία. Όμως η εμπλοκή της Ρωσίας και η στρατιωτική της παρουσία στη Συρία κατέστησε στρατηγικούς συμμάχους των ΗΠΑ τους Κούρδους της Ροζάβας (Β. Συρία, Δ. Κουρδιστάν), εξέλιξη που οδηγεί στη δημιουργία του δεύτερου κουρδικού κράτους.
Ο Ερντογάν, λοιπόν, αν και στην αρχή είχε δεχτεί να «συνεργαστεί», όταν διαπίστωσε ότι επί των ημερών του είναι πιθανόν να δημιουργηθεί το τρίτο κουρδικό κράτος στο έδαφος της Τουρκίας, αποφάσισε να αποστασιοποιηθεί και να συγκρουστεί με τις ΗΠΑ.
Τα όσα βλέπουμε και θα δούμε στο μέλλον, είναι τα επεισόδια του σίριαλ που ξεκίνησε το 1990.
Καλή… τηλεθέαση.
