Το κράτος, που ενσαρκώνει την Εκτελεστική Εξουσία με όρους και νόμους που θεσπίζει η Νομοθετική Εξουσία και επιτηρεί η Δικαστική Εξουσία, είναι ταυτόχρονα ένας μηχανισμός ισχύος. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που επιλέχθηκε η συγκεκριμένη λέξη, αφού κράτος στα αρχαία ελληνικά σημαίνει ισχύς!
Πέραν του κλασικού προβλήματος που χαρακτηρίζει το ελληνικό πολιτικό σύστημα, που είναι η σχεδόν καθολική εκτροπή από την αρχή της διάκρισης των εξουσιών (εκτροπή που επηρεάζει τη λειτουργία του κράτους), υπάρχει και ένα άλλο εξαιρετικά σημαντικό ζήτημα που σχετίζεται με το θέμα, το οποίο θα προσπαθήσουμε να θίξουμε στο παρόν άρθρο.
Όπως αναφέρει ο ιστορικός Κωνσταντίνος Φωτιάδης, γνωστός για τις έρευνες, τις μελέτες και το συγγραφικό του έργο για τη Γενοκτονία, το φθινόπωρο του 1923, όταν είχε περάσει στην Ελλάδα μεγάλο μέρος του ελληνισμού του Πόντου, της Μικράς Ασίας και της Θράκης, η ηγεσία των προσφύγων της Αθήνας αποφάσισε να κάνει ένα μνημόσυνο για τα θύματα της γενοκτονίας των Ελλήνων από τους Νεότουρκους και τους κεμαλικούς. Την ώρα που είχαν παραθέσει τα κόλλυβα και είχε αρχίσει η θρησκευτική τελετή, παρουσία κόσμου, στη Μητρόπολη των Αθηνών, εισέβαλε η αστυνομία, διέκοψε το μνημόσυνο, υποχρέωσε τον κόσμο να μαζέψει τα κόλλυβα και συνέλαβε τους υπευθύνους, τους οποίους προσήγαγε στο τμήμα με το αιτιολογικό της απόπειρας διατάραξης των σχέσεων της Ελλάδας με ξένη χώρα.
Προφανώς είχε προηγηθεί διάβημα της τουρκικής πρεσβείας, και η ελληνική κυβέρνηση, αποδεχόμενη το περιεχόμενο του διαβήματος, έβαλε το ελληνικό κράτος να κυνηγήσει τους ξεριζωμένους πρόσφυγες που είχαν υποστεί τα πάνδεινα, τα προηγούμενα δέκα χρόνια, από τους μηχανισμούς του τουρκικού κράτους.
Με την πράξη του αυτή το κράτος έδωσε ένα διπλό μήνυμα.
Στους πρόσφυγες το μήνυμα ήταν «δεν έχετε το δικαίωμα ούτε να θυμόσαστε ούτε να μνημονεύετε τα θύματα της τουρκικής βαρβαρότητας», και στην Τουρκία το «σφάξε με πασά μου ν’ αγιάσω», που μεταφράζεται σε «συνεχίστε τις σφαγές σε όσους απέμειναν, κι εμείς είμαστε εδώ. Δεν πρόκειται κανείς να βγάλει τσιμουδιά!».
Γι’ αυτό και το τουρκικό κράτος συνέχισε να βιαιοπραγεί, να αρπάζει και να σφάζει τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου, αφού προηγουμένως λεηλάτησε τις ανταλλάξιμες περιουσίες των Ελλήνων με την επαίσχυντη συμφωνία του 1930. Στη λογική αυτή έγιναν τα αίσχη του Βαρλίκ Βεργκισί του 1942, των Σεπτεμβριανών του 1955, οι απελάσεις του 1964.
Το δόγμα «σφάξε με πασά μου ν’ αγιάσω» ήταν σε πλήρη εφαρμογή και το κράτος λειτουργούσε διαχρονικά στον αντίποδα των εθνικών μας συμφερόντων και σε αναντιστοιχία με τη λαϊκή βούληση.
Στις 9 Μαΐου 1956, και ενώ ο αγώνας της ΕΟΚΑ ήταν σε εξέλιξη, οι Άγγλοι αποικιοκράτες αποφάσισαν να απαγχονίσουν τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ Μιχαλάκη Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου. Την ίδια μέρα έγιναν ογκώδεις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας στην Αθήνα εναντίον της βάρβαρης απόφασης της αγγλικής κυβέρνησης. Τότε η ηγεσία της αστυνομίας, προφανώς φοβούμενη πορεία των διαδηλωτών προς την αγγλική πρεσβεία, έδωσε εντολή και οι αστυνομικές δυνάμεις άνοιξαν πυρ εναντίον των διαδηλωτών. Από τα πυρά έχασαν τη ζωή τους ο 21χρονος Ιωάννης Κωνσταντόπουλος, ο 23χρονος Φραγκίσκος Νικολάου, ο 28χρονος Ευάγγελος Γερόντης και ο αστυφύλακας Κώστας Γιαννακούρης… Η κυβέρνηση την επομένη έριξε την ευθύνη σε «αναρχικά στοιχεία», όμως σημασία έχει ότι το αίμα το έχυσε το ελλαδικό κράτος, την ίδια μέρα που το αγγλικό κράτος απαγχόνιζε τους δυο αγωνιστές στην Κύπρο.
Στη συνέχεια είδαμε και άλλες δράσεις του ελλαδικού κράτους που ήταν σε αναντιστοιχία με τα εθνικά μας συμφέροντα αλλά και με τη βούληση του λαού.
Και ο γράφων είχε την ατυχία να γίνει μάρτυρας τέτοιων δράσεων, στην υπόθεση της παράδοσης του ηγέτη των Κούρδων στους Τούρκους, στο Ναϊρόμπι της Κένυας, αλλά και αργότερα, όταν ο υπουργός Εξωτερικών έκανε τα χατίρια των Τούρκων, προσπαθώντας να ακυρώσει την παρουσίαση του βιβλίου του Μουράτ Καραγιλάν Η ανατομία του πολέμου στο Κουρδιστάν, στο Πολεμικό Μουσείο. Ας είναι καλά ο τότε πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς που επενέβη και είπε «Δεν θα κάνουν κουμάντο οι Τούρκοι τι θα γίνεται στην Ελλάδα. Ο Σάββας να κάνει την εκδήλωση στο Πολεμικό Μουσείο», και η εκδήλωση έγινε.
Ακολούθησε η επιχείρηση αμφισβήτησης και ακύρωσης στην πράξη των νόμων με τους οποίους αναγνωρίστηκε η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας, μέσω πονηρών αναφορών στο «Αντιρατσιστικό», που αποτράπηκε στο παραπέντε μετά από πρωτοβουλία του βουλευτή Σάββα Αναστασιάδη.
Τώρα είναι σε εξέλιξη μια ανάλογου είδους συμπεριφορά της κυβέρνησης και του ελλαδικού κράτους, σε σχέση με το Σκοπιανό. Τη στιγμή που η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων, όπως φάνηκε στις δυο διαδηλώσεις, είναι αντίθετη με οποιαδήποτε συζήτηση γύρω το θέμα της παραχώρησης με οποιονδήποτε τρόπο του ονόματος της Μακεδονίας, η κυβέρνηση και το κράτος κινούνται σε αντίθετη κατεύθυνση και παζαρεύουν τα αδιαπραγμάτευτα.
Το έχουμε ξαναγράψει ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα χωρίς δίχτυ ασφαλείας, με θεσμούς διαβρωμένους, που δίνουν τη δυνατότητα σε πολιτικούς, κυβερνήσεις και ξένες πρεσβείες να κάνουν ανενόχλητοι την ανθελληνική δουλειά τους.
Για όσους θεωρούν ότι στην παραπάνω πρόταση υπάρχει το στοιχείο της υπερβολής, ας ρίξουν μια ματιά στη νεότερη ελληνική ιστορία.
Το μόνο δίχτυ ασφαλείας είναι οι πολίτες, τους οποίους δεν ορρωδεί να πυροβολεί το κράτος, άλλοτε με πραγματικές σφαίρες και άλλοτε με λίβελλους εξωνημένων πολιτικών και δημοσιογράφων. Ορισμένοι έχουμε ακόμα τα σημάδια πάνω μας από αυτές τις σφαίρες και τους λίβελλους.
Αυτή η κατάσταση πρέπει να αλλάξει και η ευθύνη αυτή πέφτει στις πλάτες των πολιτών και κυρίως της νεολαίας.
Ας το προσπαθήσουμε για να σώσουμε την Ελλάδα.
