Η ανακίνηση του θέματος των Σκοπίων έχει να κάνει με τις αμερικανικές προτεραιότητες στην περιοχή. Τα Σκόπια, σύμφωνα με τις προτεραιότητες αυτές, πρέπει να γίνουν μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Υπάρχει όμως η εκκρεμότητα της ονομασίας, η οποία πρέπει να αρθεί. Οπότε, οι πιέσεις μπήκαν στην ημερήσια διάταξη.
Το πιθανότερο είναι ότι και το Σκοπιανό, όπως μια σειρά άλλων ζητημάτων στην περιοχή, συζητήθηκαν κατά τη συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τον Αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ.
Το «παιχνίδι» στην περιοχή, από αμερικανικής πλευράς, φαίνεται να το διαμορφώνει ο βοηθός αναπληρωτής υφυπουργός Εξωτερικών Χόιτ Μπράιαν Γι, ο οποίος διατέλεσε γενικός πρόξενος των ΗΠΑ στη Θεσσαλονίκη και γνωρίζει τα Βαλκάνια καλά.
Η εικοσιπεντάχρονη εκκρεμότητα γύρω από την ονομασία των Σκοπίων έχει διαμορφώσει ένα υπόβαθρο γνώσεων και στην ελληνική κοινωνία και στην πολιτική τάξη της χώρας. Οι ιστορικές αναφορές και οι εξελίξεις της εικοσιπενταετίας είναι γνωστές. Δεν υπάρχει θέμα αμφισβήτησης του τι ήσαν οι Μακεδόνες, ούτε και του ότι οι κάτοικοι της γειτονικής χώρας είναι Σλάβοι στην καταγωγή και η σχέση τους με το λαό στον οποίο αναζητούν την ταυτότητά τους είναι κατασκευασμένη.
Το ζήτημα είναι πως το πρόβλημα, όπως αναδύθηκε μετά την κατάρρευση των Ανατολικών καθεστώτων, είναι πολιτικό. Και ως πολιτικού προβλήματος αναζητείται η λύση του.
Επιγραμματικά, το 1992 η συνάντηση των πολιτικών αρχηγών διαμόρφωσε τη γραμμή «καμιά ονομασία με τον όρο Μακεδονία». Οι εξελίξεις που ακολούθησαν δεν τελεσφόρησαν, και το 2007 η κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή αποδέχθηκε στις συνομιλίες τη σύνθετη ονομασία για τη γειτονική χώρα. Φυσικά, με τη συμπερίληψη του επίμαχου όρου.
Εκεί που δεν στάθηκε δυνατή η εξεύρεση λύσης δεν ήταν η σύνθετη ονομασία, αλλά το εύρος της χρήσης της. Αν δηλαδή η ονομασία θα ισχύει για όλες τις χρήσεις, όπως επιδίωκε και επιδιώκει η Ελλάδα, ή μόνο για τις σχέσεις της Ελλάδας με τη γειτονική χώρα, όπως επιδιώκουν τα Σκόπια.
Οι σημερινές συνομιλίες ξεκινούν από του σημείου αυτού, το οποίο φάνηκε και τότε και στο μεσοδιάστημα μέχρι σήμερα ότι δεν το απέρριπταν τα πολιτικά κόμματα της χώρας.
Αντίθεση εξέφρασε το τελευταίο διάστημα ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ και κυβερνητικός εταίρος Πάνος Καμμένος, αλλά πολλοί εκτιμούν πως οι αντιρρήσεις του θα αρθούν.
Ο Καμμένος είναι καλός χειριστής της δημόσιας εικόνας του και της ευλυγισίας που επιδεικνύει κατά καιρούς για να παραμείνει η κυβέρνηση στην εξουσία. Οπότε, οι αναλυτές θεωρούν σίγουρο πως την ικανότητά του αυτήν θα την επιδείξει και τώρα, πολύ περισσότερο διότι οι αμερικανικές πιέσεις, όπως λέγεται, είναι αφόρητες.
Αφού ο Καμμένος ορθοτομήσει τον νέο λόγο της αληθείας, το ίδιο θα κάνει και η αξιωματική αντιπολίτευση, ιδέα και πολιτική της οποίας ήταν η σύνθετη ονομασία για όλες τις χρήσεις. Η Νέα Δημοκρατία δεν θέλει, απλώς, να ευθυγραμμιστεί με την κυβέρνηση όσο διαφοροποιείται ο Π. Καμμένος, για να στερήσει από τους ΑΝΕΛ το πολιτικό όφελος από ένα θέμα το οποίο, ως κυβερνητικός εταίρος, θα πρέπει να χρεωθεί.
Παρόλο που το πολιτικό παιχνίδι σε ένα θέμα μείζονος εθνικής σημασίας θυμίζει παιδική χαρά, τείνουν να διαμορφωθούν δύο πόλοι, η σύγκρουση των οποίων –παρά τις αρχικές περί του αντιθέτου προβλέψεις– μοιάζει αναπόφευκτη. Ο ένας πόλος υποστηρίζει πως δεν έχει σημασία η σύνθετη ονομασία, την οποία η Ελλάδα ούτως ή άλλως αποδέχτηκε, αλλά οι διευθετήσεις, κατά τις συνομιλίες, όλων των άλλων στοιχείων που συγκροτούν το οικοδόμημα του «μακεδονισμού» της γειτονικής χώρας. Ο άλλος υποστηρίζει ότι το «μακεδονικό» οικοδόμημα διευκολύνεται τα μέγιστα από την παραχώρηση ονόματος σύνθετης ονομασίας που θα περιέχει τον όρο «Μακεδονία».
Η σύγκρουση των δύο αυτών τάσεων φαίνεται να γίνεται αναπόφευκτη, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στη γειτονική χώρα, η πρωτεύουσα της οποίας γέμισε με αφίσες εθνικιστικής οργάνωσης του εξωτερικού.
Το πλαίσιο σύνθετη ονομασία για όλες τις χρήσεις με τη διευθέτηση –κατά το δυνατόν– ζητημάτων που συγκροτούν το «μακεδονικό» ιδεολόγημα της γειτονικής χώρας φαίνεται πως είναι η επιδιωκόμενη λύση, η οποία θα τύχει και της υποστήριξης του διεθνούς παράγοντα.
Υπάρχει όμως ένα ζήτημα το οποίο θα διατηρήσει την αβεβαιότητα ως προς τις προθέσεις και την εξέλιξη του ζητήματος, ακόμη και μετά την εξεύρεση λύσης, όπως περιγράφηκε. Η άρση του «μακεδονισμού», όπως διαμορφώθηκε με την αναφορά στο σύνταγμα, την παιδεία, τα σχολικά βιβλία και όλους τους σχετικούς ιδεολογικούς και αναπαραγωγικούς της ιδέας μηχανισμούς της γειτονικής χώρας, δεν διασφαλίζεται με τίποτε.
Τίποτε δεν μπορεί να τα διασφαλίσει με μια διεθνή συνθήκη, ή με την αλλαγή του συντάγματος.
Οπότε, εκείνο που επιδιώκεται πλέον είναι μια αναγκαστική συμβίωση, η οποία θα εξαρτηθεί από την καλή θέληση των δύο λαών και των δύο κρατών αν θα είναι ειρηνική και παραγωγική.
Οπότε εδώ πρέπει να τρέξει πολύ νερό στις όχθες του Αξιού. Ίσως και όχι. Κανείς δεν μπορεί να προδικάσει τις σχέσεις δύο λαών σε ένα χαοτικό περιβάλλον.