Μια φορά τον χρόνο έρχονται στην Κύπρο. Περίπου για μια βδομάδα συναντιούνται στην πρωτεύουσα αυτού του βασανισμένου και κουρασμένου τόπου. Έρχονται ανελλιπώς κάθε Αύγουστο, πληρώνοντας οι ίδιοι τα αεροπορικά τους εισιτήρια και τα έξοδα διαμονής τους. Έρχονται χρόνια τώρα. Με αγάπη για τούτη την πατρίδα, με έγνοια για τούτη την πατρίδα και πάνω απ’ όλα με μια κρυφή ελπίδα: Την ελπίδα της επιστροφής.
Ποιοι είναι αυτοί; Μα οι Έλληνες Κύπριοι της Διασποράς, φυσικά! Οι μετανάστες μας, όπως τους λέμε. Οι απόδημοι.
Αν και ο όρος «απόδημοι» δεν εμπερικλείει τη δύναμη αυτού του τεράστιου πληθυσμού που ζει, αναπνέει, εργάζεται, προσφέρει και συνεισφέρει στη γενέτειρα από τις τέσσερις γωνιές του πλανήτη. Σε αυτούς λοιπόν αναφερόμαστε, σε αυτούς που η ζωή κάποτε τους έσπρωξε μακριά σε άλλη γη, σε άλλους τόπους. Αυτοί είναι οι Έλληνες Κύπριοι της Διασποράς λοιπόν. Οι «δικοί» μας άνθρωποι, οι δικοί μας σύμμαχοι σε αυτόν τον αγώνα που διεξάγουμε, ο οποίος σύντομα ολοκληρώνει μισόν αιώνα, δυστυχώς.
Έρχονται στο πλαίσιο ενός ετήσιου θεσμού, που διοργανώνεται κάθε καλοκαίρι από την πολιτεία. Γιατί έρχονται λοιπόν; Έρχονται γιατί η άθροιση, το σύνολο των Κυπρίων εντός και των Κυπρίων εκτός, αυτόματα διπλασιάζει τον συνολικό πληθυσμό των ανθρώπων που έχουν σαν καταγωγή αυτήν τη χώρα, κι αυτό μας κάνει πιο πολλούς και πιο δυνατούς. Έρχονται γιατί η εργατικότητα και η αγάπη τους για την πατρίδα ποτέ δεν μειώνεται. Έρχονται γιατί πραγματικά είναι παίκτες στο ίδιο γήπεδο. Είναι η «εντελώς δική μας ομάδα». Παίζουν με τα χρώματά μας και παίζουν πολύ καλή μπάλα. Κυρίως επίθεση. Δεν κουράζονται εύκολα και δεν τους αρέσει να κάθονται στον πάγκο. Έρχονται γιατί έχουν ιδέες, απόψεις, εισηγήσεις. Έχουν έγνοια και αγωνία αν η αυριανή μέρα θα φέρει μια λύση και μια δικαιοσύνη στο κοινό μας θέμα, που να εμπεριέχει αξιοπρέπεια.
Ας μετρήσουμε λοιπόν ξανά τα κουκκιά μας. Να δούμε ξανά πόσοι είμαστε, ποιοι είμαστε, πού πάμε. Περπατάμε στην ίδια λεωφόρο που θα μας βγάλει στην ίδια ακρογιαλιά; Μοιραζόμαστε τα ίδια όνειρα; Ψιθυρίζουμε τα ίδια τραγούδια;
Λέμε τη λέξη «Λευτεριά» κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο στα μάτια χωρίς κομματικές διαφορές και κομματιάσματα; Όλα αυτά είναι πράγματα που θα μας ανοίξουν νέους ορίζοντες. Η ενότητά μας, η οργάνωσή μας, ό,τι μας ενώνει θα ήταν καλά να βρεθεί στο ίδιο τραπέζι. Επειδή η Διασπορά μας είναι έτοιμη για δράση, για έργο ουσιαστικό κι όχι θεωρίες. Πολλά μπορεί να ακούσει και να μάθει κανείς από αυτούς τους ανθρώπους, που κάθε πρωί ξυπνούν σε άλλες, ξένες για μας γειτονιές. Πολλά μπορεί κανείς να ελπίζει από αυτούς που κάθε πρωί ξεκινούν τη δουλειά τους στους δρόμους της Νέας Υόρκης, του Τορόντο, της Μελβούρνης, του Γιοχάνεσμπουρκ, του Παρισιού και του Λονδίνου.
Οι πολίτες όλων των ηπείρων του πλανήτη μπορούν να μάθουν από τους μετανάστες μας γιατί τούτοι εδώ οι μάγκες μας έχουν άσβεστη τη φλόγα της πατρίδας.
Τέσσερεις μέρες ήρθαν οι απόδημοί μας κι εφέτος. Η Πολιτεία τούς τίμησε με βραβεία, όπως τους άξιζε κι όπως τους αξίζει. Και ειλικρινά, πέρα από τη βράβευση, η Πολιτεία τούς χάρισε ξανά μια εξαιρετική φιλοξενία όλες αυτές τις μέρες. Όμως ετούτοι εδώ δεν ζητάνε ποτέ τίποτα. Παρά μόνον να ενωθεί η φωνή και το έργο τους με μας που ζούμε στο νησί. Δεν ζητάνε τίποτα άλλο παρά να γίνει διπλά ισχυρή η φωνή: Να δούμε το θηρίο στα μάτια. Το θηρίο είναι η Τουρκία. Να μάθουμε τους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσαμε όλοι, σε συνεργασία με την όποια ηγεσία της πατρίδας και όλων ανεξαρτήτως των παρατάξεων, να καταφέρουμε αυτό που για 43 χρόνια ακόμα δεν πραγματοποιήθηκε. Να καταφέρουμε να βάλουμε φτερά στα όνειρα που έχει ένας σκλαβωμένος τόπος, που ακόμα αιμορραγεί…
Σας ευχαριστούμε, Έλληνες Κύπριοι του εξωτερικού. Η πατρίδα σάς χρωστάει πολλά!
- Αναδημοσίευση από εφ. η σημερινή της Κυριακής.
