Κάποτε ένας αρουραίος κι ένας βους, ενώ βάδιζαν σε δρόμους έρημους είδαν έναν αχυρώνα και δίχως δεύτερη σκέψη μπήκαν μέσα. Ο αρουραίος μόλις βρήκε μερικούς σπόρους, ειδοποίησε την οικογένειά του. Αντίθετα ο βους έπεσε πάνω στο τριφύλλι και έτρωγε μόνος. Το απόγευμα, όταν ο ιδιοκτήτης του αχυρώνα θα έδινε τροφή στα ζώα του, τι να δει!
Τα πάντα είχαν εξαφανιστεί: Το τριφύλλι, ο σανός, το σιτάρι. Ουστ από εδώ, φωνάζει στο βόδι. Δεν είμαι μόνος μου, απαντά εκείνο. Είναι μαζί μου και πέντε ποντικοί. Μαζί τα φάγαμε, σου λέω…
Οι μύθοι από την εποχή του Αισώπου, κρύβουν αλήθειες. Τις περισσότερες τις πλάθει η ζωή! Η ζωή που μετατρέπει τη χώρα σε «απόπατο» ολίγων χορτάτων, όταν την κοινωνία διαφεντεύουν πολιτικοί παραμυθάδες. Καιροσκόποι, σοφιστές και πολιτικάντηδες. «Της γραμματικής οι μανδαρίνοι και της πολιτικής οι φασουλήδες», που θα έλεγε ο Παλαμάς.
Είναι γεγονός ότι ο κάθε πολιτικός αναγνωρίζει την κοινωνία μέσω του εαυτού του. Την πλάθει και την αναπλάθει στο μέγεθος της σκέψης του, την διαμορφώνει στο εύρος των αξιών του, την υψώνει ή την χαμηλώνει ανάλογα με το ηθικό του ποιόν. Σύμφωνα με ό,τι νομίζει καλό ή κακό για τον τόπο.
Είναι επίσης γεγονός ότι το φαγητό διαχρονικά ενώνει. Από το συμπόσιο του Πλάτωνα ως τον Μυστικό Δείπνο και τα σημερινά –πληρωμένα από το λαό– «γεύματα εργασίας». Ωστόσο, ουδέποτε τα παραμύθια γέμισαν άδεια στομάχια. Με υποσχέσεις ο νηστικός δεν χορταίνει. «Άμα πεινάς το ξέρεις. Φωνάζουνε τα σπλάχνα σου. Άμα κρυώνεις, το ίδιο» λέει ο Λουντέμης. Άλλο λοιπόν το πολιτικό παραμύθι κι άλλο η αλήθεια που ζούμε. Που είναι όντως ζοφερή για τη συντριπτική πλειοψηφία του δύστυχου λαού μας!
Σας το είπα, λέει ο Ελύτης. «Είναι η βαρβαρότητα. Την βλέπω να ’ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις.
»Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του…».
Αυτό βίωσε στις 22 του Μάη η Ελλάδα στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές της για το χρέος, και συγκεκριμένα από τον Γερμανό δικτάτορα, τον Σόιμπλε. Αυτόν που εφαρμόζει μια νέα γενοκτονία τώρα. Τώρα που η φλόγα στην ψυχή του Έλληνα είναι σβησμένη ύστερα από πολύ καιρό πατριωτικής άπνοιας.
Οι καιροί είναι σκληροί και οι μέρες οργισμένες. Θεωρίες και ιδεολογίες έχουν ξεφτιλιστεί. Η πραγματικότητα όμως είναι μία: Κανείς δεν μπορεί να σβήσει τη δίψα του αλλουνού πίνοντας ο ίδιος!
Οι ποιητές έχουν τη χάρη να προβλέπουν όσα θα έρθουν. «Θα στενάξουν οι νέοι και το αίμα τους αναίτια θα γεράσει […] θα αδειάσουν όλα τα εργοστάσια […] και θα ’ρθούνε χρόνια χλωμά και αδύναμα μέσα στη γάζα» λέει ο Ελύτης, που ήδη επαληθεύεται.
Ο λαός διαχρονικά συνιστά το ανώνυμο πλήθος. Αντίθετα οι «επώνυμοι», για να μην γίνει αντιληπτή η δράση τους, συστήνουν ανώνυμες εταιρείες δικαιώνοντας τα λόγια του Χριστού: «Τον μεν πτωχόν [βλέπε λαό] εξ ονόματος καλεί, τον δεν πλούσιον ανωνύμως».
Ζούμε στην εποχή της σιωπής των διανοουμένων. Αυτοί που κάνουν τον περισσότερο θόρυβο απανταχού είναι οι «άδειοι» τενεκέδες. Οι χαμηλές ιδέες συχνά φωνάζουν για να τις προσέξουμε.
Θυμίζουν τον αδιάβαστο μαθητή που κάνει φασαρία για να κερδίσει την προσοχή του δασκάλου. Τα κόμματα είναι όπως και τα ποτάμια. Μπορεί να διατηρούν τα ίδια ονόματα, όμως στην κοίτη τους κυλούν διαφορετικά νερά. Κάποια από αυτά ξεράθηκαν κιόλας.
Αρχίσαμε με έναν μύθο και θα κλείσουμε μ’ έναν άλλο. Ο λαός μας είναι διαχρονικά ταυτισμένος με τον ήρωα Ηρακλή. Η γερμανική πολιτική τού φόρεσε τον ποτισμένο στο δηλητήριο χιτώνα του Νέσσου. Είναι ο χιτώνας της οικονομικής ασφυξίας που προκαλεί στο λαό-Ηρακλή θανάσιμο πόνο. Και τον χιτώνα αυτόν πρέπει πάση θυσία να τον πετάξουμε από πάνω μας για να σωθούμε.