Είναι γνωστό σε όσους ασχολήθηκαν με την πολιτική ότι τα πνευματικά τέκνα του ιστορικού ηγέτη του ΚΚΕ, Χαρίλαου Φλωράκη, ήταν δύο: ο Μίμης Ανδρουλάκης και η Μαρία Δαμανάκη. Μύστης της πολιτικής σκέψης, άριστος μάστορας της θεωρίας ο πρώτος, εκφωνήτρια του ραδιοφωνικού πομπού του Πολυτεχνείου και όχι μόνο η δεύτερη. Σήμερα κανείς τους δεν βρίσκεται στο ΚΚΕ, το οποίο κάποτε και εκπροσώπησαν ως βουλευτές.
Αναζήτησαν αμφότεροι άλλους δρόμους στην πολιτική ζωή του τόπου, κι αφήνοντας πίσω τους την κατακόκκινη στέγη του ΚΚΕ έχτισαν μαζί με άλλους μια νέα, ποικιλόχρωμη, με το όνομα «Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου».
Σήμερα κανείς τους δεν βρίσκεται ούτε κάτω από τη στέγη αυτή. Την άφησαν κι ακολούθησαν το δρόμο του «εκσυγχρονισμού» πιστοί στην ηρακλείτεια αρχή ότι «τα πάντα ρει». Μετακόμισαν και συστεγάσθηκαν κάτω από τη στέγη του πάλαι ποτέ Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος. Όπως το σουπερμάρκετ έχει εξαφανίσει το μπακάλικο της γειτονιάς, έτσι και το μεγάλο κόμμα έχει συρρικνώσει το μικρό, καθώς αποχωρούν από αυτό οι βουλευτές του, βλέποντας ότι η επανεκλογή τους είναι αδύνατη.
Το να συνδυάζει ένας πολιτικός τις ιδεολογικές του αρχές με τις προσωπικές του προσμονές και να μετακινείται ανάλογα, είναι σύνηθες φαινόμενο στην πολιτική σκηνή του τόπου. Ειδικά όταν η προσχώρηση γίνεται ομαδικά και τα ποσοστά της αντιπαροχής είναι υπουργοποιήσιμα. Νά γιατί κάποιοι φτιάχνουν «ομάδες» και «κινήσεις», νά γιατί εντάσσονται στα μεγάλα σχήματα συνολικά. Αλλιώς ουδέποτε θα έβλεπαν κυβερνητικό θώκο.
Το μικρό κόμμα είναι όπως και το μικρό ποτάμι. Όσο καθαρό και να είναι το νερό του, όσο και να είναι πιστό στον προορισμό του, αν δεν ξεδιψά κανέναν, το όφελός του είναι σχεδόν ανύπαρκτο.
Κάθε νέο κόμμα που ιδρύεται, εκτός από την αξία για κάτι το καινούριο που πρεσβεύει, κουβαλά μαζί του κι ένα παρελθόν, όταν τα πρόσωπα που το στελεχώνουν είναι στην πολιτική παλιά. Νέα σοδειά με παλιό σπόρο δεν γίνεται…
Είναι επίσης γνωστό πως ένα μικρό κόμμα δύσκολα μπορεί να σταθεί ανταγωνιστικά δίπλα σε ένα μεγάλο, και ιδίως όταν είναι με αυτό ιδεολογικά συγγενικό. Γι’ αυτό κι ένα σχετικά μικρό κόμμα από «ποτάμι» που είναι, μπορεί να γίνει ξεροπόταμος. Είπαμε: Άλλο το σουπερμάρκετ με την πληθώρα των προϊόντων του κι άλλο το μίνι-μάρκετ. Τη νίκη διαχρονικά την δίνουν οι πολλοί, αλλά την διαχειρίζονται οι λίγοι στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία.
Ακόμη και το δίκαιο είναι έννοια μαθηματική και όχι ιδεολογική. Το δίκιο για τους λίγους θεωρείται άδικο για τους πολλούς. Η δικαιοσύνη όσο και η δημοκρατία εκφράζονται διαχρονικά αριθμητικά. Αν για παράδειγμα σε μια πενταμελή σύνθεση δικαστηρίου το δίκιο το έχουν οι δύο, η άποψη που ισχύει είναι η πλειοψηφική των τριών. Επομένως και η δικαιοσύνη λειτουργεί με βάση την πλειοψηφία
Ο Ζαν-Πολ Σαρτρ έλεγε ότι το πρόβατο άλλοι το θέλουν για το κρέας του, άλλοι για το γάλα του και άλλοι για το μαλλί του. Λίγοι νοιάζονται για το ίδιο το πρόβατο. Το ίδιο ισχύει και για τα κόμματα. Ο κάθε πολίτης ή πολιτικός τα θέλει για τον δικό του λόγο. Και στο χρηματιστήριο παίζουν πολλοί, αλλά ο καθένας νοιάζεται για τη δική του μετοχή. Αρκεί να κερδίζει κι ας καταστραφεί η εταιρεία στην οποία επενδύει.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με την πατρίδα: Ο παρτάκιας επικράτησε του πατριώτη. Τα αγαθά, πλέον, κόλποις κι όχι κόποις κτώνται.
Το να ταξιδεύει κανείς στην εποχή της ταχύτητας με το πιο γρήγορο μεταφορικό μέσο δεν είναι λάθος. Το λάθος είναι να χάσει τον προορισμό του. Να ξεκινά για αλλού και να καταλήγει αλλού. Και μάλιστα με σύγχρονα συστήματα πλοήγησης και με κρατικά τσίλικα αμάξια, την ώρα που όσοι τάχθηκαν να υπερασπίζονται την πατρίδα μεταφέρονται με ελικόπτερα κατασκευασμένα από την εποχή του πολέμου του Βιετνάμ!