Αν πράγματι ισχύει αυτό που λέει ο Ηράκλειτος, ότι ένας ικανός άνθρωπος κάνει όσο δέκα χιλιάδες, τότε οι λίγοι αλλά ικανοί είναι περισσότερο σημαντικοί από τις εκατοντάδες χιλιάδες των ανίκανων ανθρώπων…
Είναι γνωστό πως κάθε εποχή συνδέεται ιστορικά με τους ταγούς της. Πως κάθε δημιούργημα, πολιτικό ή κοινωνικό, θεωρείται έργο του πολιτικού και όχι του λαού, αν κρίνουμε από τις ένθετες πλάκες στα δημόσια κτήρια.
Πουθενά, μα πουθενά, δεν θα δούμε ούτε μία επιγραφή που να γράφει ότι το παρόν κτήριο ανεγέρθηκε από το λαό, κι ας είναι εκείνος που πληρώνει το μάρμαρο! Το ίδιο ισχύει και για κάθε πολιτική απόφαση: Η «σεισάχθεια» θα παραπέμπει πάντοτε στον Σόλωνα, η διαίρεση της Αθήνας σε δήμους στον Κλεισθένη, το δίκαιο στον Αριστείδη και τα «μνημόνια» σε όλους τους πρωθυπουργούς της χώρας από το 2010 και μετά.
Είναι αλήθεια πως για να πάει καλά η παιδεία, εκτός από βιβλία, δασκάλους και σωστές πολιτικές θέλει και μελετηρούς μαθητές. Το ίδιο θα έλεγα και για την πολιτική. Εκτός από κόμματα και καλούς πολιτικούς, χρειάζεται και συνειδητούς πολίτες.
Μέτρα που δεν έχουν τη στήριξη της κοινωνίας δεν περπατούν όσο καλά κι αν είναι, διότι η κάθε κοινωνία δέχεται αλλαγές ανάλογα με τον τρόπο που λειτουργεί και σκέφτεται. Κανένας νόμος δεν φέρνει την αλλαγή, αν δεν εφαρμόζεται. Αν δεν συνάδει με τη νοοτροπία του Έλληνα. Κραυγαλέο παράδειγμα, ο νόμος που αφορά το κάπνισμα. Σίγουρα υπάρχουν και κάποιοι χώροι όπου δεν εφαρμόζεται.
Το Ευαγγέλιο δεν κάνει από μόνο του κανέναν χριστιανό, όταν ο αυτός που το διαβάζει δεν τηρεί πιστά τα γραφόμενά του.
Είναι νοητό πως η κρίση των αξιών προηγείται από την κρίση των θεσμών. Η κοινωνία αλλάζει ως το βαθμό που αλλάζουν τα ίδια τα μέλη της. Όσο δεν μένουν αδρανείς αυτοί που μπορούν να την αλλάξουν.
Ζούμε σε καιρούς πενιχρούς από ιδέες πατριωτικές. Οι εποχές που ανέδειξαν ιστορικά τον Έλληνα πάνε πολλούς αιώνες πίσω. Στις μέρες μας ο άνθρωπος δεν κρίνεται από το «είναι» του, αλλά από το «έχειν» του. Οι αρετές απέγιναν κι απέμειναν στολίδια για τα παραμύθια. Οι γιορτές παρέμειναν χαρές μόνο για όσους μπορούν να τις χαρούν. Οι αξίες όπως και τα «φυλαχτά» είναι κλεισμένες στα παλιά σεντούκια.
Πολιτική σημαίνει στις μέρες μας να μετατρέπεις τη λαϊκή εντολή σε προσωπική ισχύ. Να αναπληρώνεις το κενό του έργου σου με το περίσσευμα του λόγου σου. Να μετατρέπεις το κακό σε καλό, με τη δύναμη της διαφήμισης. «Δρώντες τα αίσχιστα άριστους λόγους ποιούσι», λέει ο Δημόκριτος.
Την πολιτική σήμερα την διαμορφώνει αρχικά η επικοινωνία και μετά η κοινωνία. Πρώτα παραγγέλνεται η δημοσκόπηση και μετά γίνεται η συζήτηση γι’ αυτήν.
Πρώτα μιλούν οι ξένοι «οίκοι» αξιολόγησης και μετά ψηφίζουν οι πολίτες…
Το καράβι που το λένε «Ελλάδα» βουλιάζει, με τα αμπάρια του γεμάτα σαβούρα. Η χώρα δεμένη με τα δεσμά της τρόικας πέφτει από τον ένα βυθό στον άλλο, δίχως να υπάρχει τέλος… Η βρόμα στο ψάρι από το κεφάλι έχει φθάσει στην ουρά, σε μια «ψαραγορά» όπου η δυσωδία δεν αφήνει την κοινωνία να αναπνέει.
Από το ομηρικό «Είς οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης», φθάσαμε στο σημερινό και ολίγον παραποιημένο «Είς οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάρτης». Φθάσαμε σε μια συνειδησιακή παρακμή όπου η πατρίδα ταυτίζεται με την παρτίδα και ο πατριώτης με τον παρτάκια.
Πριν από αιώνες διατύπωσε ο Πυθαγόρας την άποψη ότι «η μονάδα είναι το παν». Πράγματι. Τη μονάδα αυτή αναζητούν οι άνθρωποι σε γη και ουρανό. Σ’ αυτήν πιστεύουν, αυτήν ψηφίζουν κι από αυτήν ελπίζουν ν’ αλλάξει η ζωή τους. Άλλωστε και στη δημοκρατία την πραγματική εξουσία την έχουν οι λίγοι: Όσοι από συλλογική την μετατρέπουν σε αντιπροσωπευτική, ώσπου τελικά την εκφράζει ο ένας…