Παράξενα πράγματα συμβαίνουν στα ελληνικά δικαστήρια και την ελληνική Δικαιοσύνη. Η υπόθεση είναι γνωστή. Οκτώ Τούρκοι στρατιωτικοί ήρθαν στην Ελλάδα με στρατιωτικό ελικόπτερο ενώ το πραξικόπημα στη γειτονική χώρα βρισκόταν σε εξέλιξη. Η Τουρκία ζήτησε την έκδοσή τους. Οι ικέτες ζήτησαν πολιτικό άσυλο.
Το Εφετείο Αθηνών εξέτασε την υπόθεση για τους πρώτους τρεις και αποφάσισε να μην εκδοθούν. Η εισαγγελέας της έδρας ζήτησε να αφεθούν ελεύθεροι και το δικαστήριο αποδέχθηκε το σκεπτικό της.
Την επομένη άλλο δικαστήριο, εφετείο και αυτό με άλλη σύνθεση, αλλά αν θυμάμαι καλά με την ίδια εισαγγελέα της προηγούμενης ημέρας στην έδρα, καταδίκασε τους άλλους τρεις εκ των οκτώ. Αποφάσισε να εκδοθούν, αν και η εισαγγελέας ανέπτυξε το ίδιο σκεπτικό.
Για την κοινή λογική αυτά είναι ακατανόητα. Για τους νομικούς και το χώρο τους, είναι κάτι συνηθισμένο. Η τύχη ενός κατηγορουμένου εξαρτάται από τη σύνθεση του δικαστηρίου!
Ο εισαγγελέας Εφετών Αθηνών, προφανώς, επειδή έχει ενώπιόν του δύο διαφορετικές αποφάσεις για την ίδια υπόθεση, κάνει έφεση και παραπέμπει το θέμα στον Άρειο Πάγο. Στη λογική «ας βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά ο Άρειος Πάγος».
Παλαιοί αρεοπαγίτες λένε πως η παράδοση του Άρειου Πάγου στα θέματα αυτά είναι συντηρητική. Και υπενθυμίζουν την υπόθεση Πόλε. Μάλιστα, το ανώτατο δικαστήριο, ενώ η Ελλάδα έχει υπογράψει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, δεν μπαίνει στον κόπο να προσεγγίσει ανάλογα θέματα με την παράμετρο αυτή.
Συνεπώς το πιθανότερο, σύμφωνα με την παράδοσή του, είναι ο Άρειος Πάγος να αποφασίσει την έκδοσή τους, αν και κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τίποτε.
Το τι έχουν υποστεί όσοι συνελήφθησαν ως συμμετέχοντες ή με την ιδέα ότι συμμετείχαν στην απόπειρα πραξικοπήματος στη γειτονική χώρα είναι ευρέως γνωστό.
Τα βασανιστήρια στα οποία υποβάλλονται δεν έχουν τέλος. Προσφάτως το BBC αποκάλυψε μερικά από αυτά.
Άκουσα μάλιστα από υψηλά ιστάμενο, εν ενεργεία στρατιωτικό διεθνούς οργανισμού, ότι Τούρκοι συνάδελφοί του, για τους οποίους υπάρχει από τις Αρχές υπόνοια συμπάθειας προς το πραξικόπημα, ανακαλούνται από το εξωτερικό στη χώρα τους, καταδικάζονται, κλείνονται στις φυλακές, δημεύεται η περιουσία τους, και σε περίπτωση που άνδρας και γυναίκα είναι και οι δύο στρατιωτικοί, τα παιδιά τους κλείνονται σε ορφανοτροφεία.
Η κατάσταση στη γειτονική χώρα είναι τραγική από άποψη ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Καμιά νομική περικοκλάδα δεν μπορεί να παραβλέψει το γεγονός ότι μόλις τους οκτώ τους παραλάβουν οι τουρκικές Αρχές τα βασανιστήρια που θα υποστούν θα είναι τρομαχτικά. Πρόκειται για τη χώρα του Εξπρές του μεσονυχτίου.
Υπάρχει η εξής ιδιαιτερότητα με τις σχετικές αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων:
- Αν η απόφαση είναι να μην εκδοθούν, τότε η πολιτεία, και δη ο αρμόδιος υπουργός, δεν μπορούν να τους παραδώσουν.
- Αν όμως η απόφαση είναι να εκδοθούν, τότε εναπόκειται στον αρμόδιο υπουργό να αποφασίσει για την έκδοση ή μη έκδοσή τους. Άρα, το πρόβλημα γίνεται πολιτικό.
Η ατιμία της παράδοσης στους δημίους τους θα είναι πολύ μεγάλη για να την διαπράξει μια χώρα με την ιστορία και τον πολιτισμό της Ελλάδας.
Η παράδοση πρέπει να αποτραπεί πάση θυσία.
Πρέπει να δείξουμε πως ως λαός πιστεύουμε στη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και, πέρα από το ιστορικό παρελθόν, υπάρχει σήμερα σημαντικό τμήμα του τουρκικού λαού που πιστεύει στις Δυτικές παραδόσεις. Πολλοί από αυτούς, μάλιστα, έρχονται για να εγκατασταθούν μόνιμα στην Ελλάδα.
Η φιλία μεταξύ των λαών έχει πάντα ως προϋπόθεση τη δημοκρατία και τον ανθρωπισμό. Ας επιδείξουμε τα φιλικά μας αισθήματα προς τους γείτονες εκδηλώνοντας την αντίθεσή μας κατά της απόφασης έκδοσης των οκτώ ανθρώπων που ως ικέτες κατέφυγαν στη χώρα μας διότι ήλπιζαν πως θα σεβαστεί την παράδοσή της στον ανθρωπισμό.