Εδώ και αρκετές ημέρες (περίπου τρεις εβδομάδες) ανακοινώθηκε από τους αδελφούς Τσαχουρίδη ότι θα επιχειρηθεί ένα νέο ρεκόρ Γκίνες σχετικά με τον ποντιακό χορό ομάλ’. Μάλιστα, όπως μας ενημέρωσαν, δημιουργήθηκε στα ρεκόρ Γκίνες η κατηγορία pontic dance. Μόλις το είδα μπορώ να πω ότι χάρηκα ιδιαιτέρως για την πρωτοβουλία, αν και δεν έχουμε κάποιο ουσιαστικό κέρδος πάρα μόνο μια διαφήμιση σχετικά με το χορό (για άλλη μια φορά).
Που τελικά δεν ξέρω αν πρόκειται για διαφήμιση ή δυσφήμιση· αυτό το αφήνω να το κρίνετε εσείς.
Όσο περνούσαν οι μέρες, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πλημύριζαν από αναρτήσεις σχετικά με το νέο ρεκόρ που θα επιτευχθεί. Σύλλογοι από κάθε γωνιά της Ελλάδος ανακοίνωναν ότι θα διαθέσουν πούλμαν για να παρευρεθούν στο ρεκόρ Γκίνες.
Αποκορύφωμα, το χθεσινό αδιαχώρητο που επικράτησε τόσο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (από φωτογραφίες, βίντεο, check in κτλ.) όσο και γύρω από τις εγκαταστάσεις του χώρου της Έκθεσης όπου συγκεντρώθηκαν περίπου 12.500 άνθρωποι για να πάρουν μέρος στο ρεκόρ, ενώ συνολικά κόπηκαν πάνω από 22.000 εισιτήρια. Από τη μια είμαι χαρούμενος που επιτεύχθηκε το ρεκόρ, από την άλλη όμως είμαι έντονα προβληματισμένος.
Γιατί άραγε να μην γραφτεί στο ρεκόρ Γκίνες ότι αυτός ο χορός και αυτή η πράξη είναι αφιερωμένη στα θύματα της Γενοκτονίας που υπέστησαν οι προγονοί μας από τους Οθωμανούς, τους Νεότουρκους και τους κεμαλιστές;
Έχει άραγε συγκεντρωθεί ποτέ 22.000 κόσμος σε κάποια εκδήλωση σχετικά με τη Γενοκτονία; Φυσικά και όχι. Και ξέρετε γιατί; Γιατί τελικά, για άλλη μια φορά, επιβεβαιώνεται αυτό που μας προσάπτουν. Ότι οι Πόντιοι είμαστε μόνο για το χορό. Όσο δύσκολο και αν είναι να το παραδεχτούμε, το επιβεβαιώνουμε συνεχώς με τις πράξεις μας.
Τα 66.000 ευρώ που συγκεντρώθηκαν από τα 22.000 εισιτήρια θα πάνε άραγε για κάποιον σοβαρό σκοπό σχετικά με την Γενοκτονία; Αν γινόταν μια δράση οικονομικής ενίσχυσης του αγώνα της αναγνώρισης και διεθνοποίησης της Γενοκτονίας (που γίνεται από την ΠΟΕ) θα είχε άραγε τόσο μεγάλη ανταπόκριση;
Ο πρόεδρος της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδος Χ. Τοπαλίδης, στη συγκέντρωση της 19ης Μαΐου στη Θεσσαλονίκη
Και επειδή ξέρω ότι πολλοί θα απαντήσουν με τη γνωστή καραμέλα της «ενότητας», σας προλαβαίνω και σας απαντώ ότι η 19η Μαΐου κάθε χρόνο είναι ημέρα μνήμης και τιμής στους προγόνους μας και δεν έχει να κάνει με ομοσπονδίες και ταμπέλες.
Έχουμε χρέος να είμαστε στην πλατεία Συντάγματος και στην πλατεία Αγίας Σοφίας για τους προγόνους μας.
Και καταλήγω με την παράκληση να δείξουμε όλοι (σύλλογοι, ΜΜΕ και απλοί πολίτες) την ίδια ακριβώς και μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση στο ζήτημα της Γενοκτονίας.
Δυστυχώς βαδίζουμε σε λάθος δρόμο.
Θοδωρής Μακρίδης
