«Τους ενωμένους τους λογαριάζουν όλοι,
τους διχασμένους τους χλευάζουν»
Αφορμή και κίνητρο αυτής της παρέμβασης αποτέλεσε πρόσφατο άρθρο του γνωστού έγκριτου Πόντιου δημοσιογράφου Παντελή Σαββίδη στο φύλλο της εφημερίδας Θεσσαλονίκη στις 27 Ιουνίου 2016 με τίτλο «Έκκληση για την ποντιακή ενότητα».
Χαρακτηριστικά το δημοσίευμα μεταξύ άλλων αναφέρει, καταλήγοντας, ότι «πρώτη λοιπόν οργανωτική αναβάθμιση είναι το ζήτημα της ενότητος. Δεν μπορεί να υπάρχει αποτέλεσμα χωρίς την ενότητα. Αυτό είναι κάτι που όλοι ομολογούν. Η διεθνής προσπάθεια αναγνώρισης της γενοκτονίας απαιτεί μία ενιαία έκφραση. Η διεθνής κοινότητα δεν κινείται με τις ελληνικές ιδιαιτερότητες. Αν διαπιστώσουν διχασμούς και αντιπαλότητες είναι σίγουρο πως θα αδιαφορήσουν για το αίτημα που τίθεται ενώπιόν τους».
Πέρασε ένας μήνας και πλέον από την 19η Μαΐου, και όμως ο απόηχος της εκδήλωσης μνήμης της Γενοκτονίας των 353.000 εθνομαρτύρων και ιερομαρτύρων προγόνων μας στον Πόντο αντηχεί μέσα μας έντονα γιατί είναι διπλός.
(Φωτ.: Φίλιππος Φασούλας)
Και είναι ο πόνος διπλός και μεγάλος όχι από αυτό καθ’ εαυτό μόνο το τραγικό γεγονός της άδικης, απάνθρωπης και βάρβαρης εξολόθρευσης από τις πατρογονικές εστίες, των προγόνων μας, από τους Νεότουρκους, αλλά από τη διχασμένη αντιμετώπιση του τραγικού γεγονότος από τους απογόνους των θυμάτων, τόσο σε παγκόσμιο τριτοβάθμιο επίπεδο αναφορικά με την διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας, όσο και σε πανελλαδικό με επίκεντρο τη γνωστή κατάσταση στη Θεσσαλονίκη.
Αν και πέρασε αρκετός χρόνος από την ημέρα τιμής και μνήμης, εν τούτοις δεν παρατηρήθηκε στα διάφορα μέσα ενημέρωσης –έντυπα και ηλεκτρονικά– κανένας σχολιασμός ή αυτοκριτική του θλιβερού γεγονότος.
Αντίθετα η συντριπτική πλειοψηφία, σχεδόν όλοι, σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις ψέγουν και μέμφονται το γεγονός του διχασμού και τους υπαίτιους, γιατί προφανώς δεν τιμάται έτσι η μνήμη των θυμάτων μας. Παράλληλα η ακατανόητη αυτή συμπεριφορά του διχασμού κάνει κακό και στην προώθηση του δίκαιου αιτήματος της διεθνούς αναγνώρισης της γενοκτονίας, γιατί «τους ενωμένους τους λογαριάζουν όλοι, τους διχασμένους τους χλευάζουν».
Λίγο πιο κάτω ο πρώην πρόεδρος της ΠΟΕ επεξηγεί το σκίτσο που απέστειλε μαζί με το άρθρο του
Μπροστά στη διχαστική αυτή εικόνα ντροπής και αναποτελεσματικότητας είναι καιρός πλέον η σιωπηλή δύναμη της πλειοψηφίας του ποντιακού ελληνισμού να ορθώσει το ανάστημά της ενάντια στις διάφορες ηγεσίες και να απαιτήσει την αποκατάσταση της τάξης και της λογικής στα ποντιακά πράγματα. Στην προσπάθεια αντιμετώπισης με αισιοδοξία και αποκατάσταση του θέματος στο μέλλον, ας θυμηθούμε ότι οι πρόγονοί μας στον Πόντο διακατέχονταν από τα νάματα του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, αφού εθνικό και θρησκευτικό σύμβολο τους είχαν τα τρία μεγάλα μοναστήρια.
Επίκεντρο ήταν η Παναγία Σουμελά που συμβολίζει και εκφράζει την αγάπη, τη μακροθυμία, τη συγχωρητικότητα.
Με δεδομένη αυτήν τη βάση δεν έχει θέση ο διχασμός και η μισαλλοδοξία στον οργανωμένο ποντιακό κόσμο που παρατηρήθηκε και φέτος στην εκδήλωση μνήμης τη 19η Μαΐου στη Θεσσαλονίκη.
Αντιλαμβάνεται και ο πλέον αδαής, ότι αν ήταν μαζί και οι τρεις ομοσπονδίες τότε θα χρειαζόταν διπλάσια πλατεία για να χωρέσει τον κόσμο, και το μήνυμα θα ήταν αφάνταστα ηχηρό στην Τουρκία και τη διεθνή κοινότητα, αλλά παράλληλα ευεργετικό βάλσαμο για την ανάπαυση των ψυχών των προγόνων μας.
(Φωτ.: Ρωμανός Κοντογιαννίδης)
Εν κατακλείδι, νομίζω ότι είναι χρήσιμο να παραπέμψω στο συνημμένο σκίτσο «Σοφά διδάγματα χωρίς λόγια», σε παλαιότερο σχετικό δημοσίευμα στο διαδίκτυο, αλλά και να υπενθυμίσω έναν διδακτικό μύθο του Αισώπου που μάθαμε όχι στο δημοτικό σχολείο αλλά στο νηπιαγωγείο, σχετικό με την ενότητα και την ομόνοια, γιατί ως φαίνεται κάποιοι στον οργανωμένο ποντιακό χώρο τον ξέχασαν, και επιμένουν να αγνοούν και να μη κινούνται στον δρόμο προς την ενότητα.
Και επειδή δεν απευθύνομαι σε παιδιά του νηπιαγωγείου αλλά σε ωρίμους και εχέφρονες κυρίως Ποντίους, το παραθέτω στο πρωτότυπο κείμενο, στα αρχαία ελληνικά:
Γεωργού παίδες (στασιάζοντες)
Γεωργού παίδες εστασίαζον. Ο δε, ως πολλά παραινών ουκ ηδύνατο πείσαι αυτούς λόγοις μεταβάλλεσθαι, έγνω δειν δια πράγματος τούτο πράξαι, και παρήνεσεν αυτοίς ράβδων δέσμην κομίσαι. Των δε το προσταχθέν ποιησάντων, το μεν πρώτον δους αυτοίς αθρόας τας ράβδους εκέλευσε κατεάσσειν. Επειδή δε κατά παν βιαζόμενοι ουκ ηδύναντο, εκ δευτέρου λύσας, την δέσμην, ανά μίαν αυτοίς ράβδον εδίδου. Των δε ραδίως κατακλώντων, έφη. «Ατάρ ουν και υμείς, ω παίδες, εάν μεν ομοφρονήτε, αχείρωτοι τοις εχθροίς έσεσθε εάν δε στασιάζητε, ευάλωτοι». Ο λόγος δηλοί ότι τοσούτον ισχυροτέρα εστίν η ομόνοια όσον ευκαταγώνιστος η στάσις.
Επαμεινώνδας Φαχαντίδης, ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ
