Ένα στοιχείο που δεν έχουμε αξιοποιήσει στο μέγεθος που θα έπρεπε είναι το γεγονός ότι ο ελληνισμός του Πόντου είναι αυτόχθων λαός. Διότι αυτό το στοιχείο όχι μόνο δεν είναι αμφισβητήσιμο, αλλά προϋπάρχει της γενοκτονίας. Πολλοί παράγοντες στο χώρο του ποντιακού αγώνα απλώς δεν ξέρουν τι προβλέπουν τα 46 άρθρα των Δικαιωμάτων των Αυτόχθονων Λαών που ανακήρυξαν τα Ηνωμένα Έθνη το 2007, χάρη στο απίστευτο έργο που έκαναν οι Αβοριγινοί μέσω της Αυστραλίας.
Με αυτή την έννοια προωθούμε και σε πρακτικό επίπεδο τα δικαιώματα των Ελλήνων του Πόντου. Ο ελληνισμός του Πόντου δεν γενοκτονήθηκε. Έχει υποστεί γενοκτονία και τελικά επέζησε. Κι αν επέζησε είναι επειδή ζούσε και πριν από τη γενοκτονία. Έτσι το σημείο αναφοράς του ελληνισμού του Πόντου είναι ο πολιτισμός ενός αυτόχθονος λαού.
Κατά συνέπεια αυτό το δεδομένο πρέπει να γίνει κατανοητό στους αγωνιστές του Πόντου για να μην εγκλωβιστούν μόνο στο θέμα της αναγνώρισης, αφού ξεπεράσαμε και το στάδιο της ποινικοποίησης. Με άλλα λόγια, ο Πόντος δεν είναι μόνο ένα θύμα αλλά ένας λαός αυτόχθονος και γι’ αυτό το λόγο έχει δικαιώματα που πρέπει να διεκδικήσουμε αν θέλουμε πραγματικά να αγωνιστούμε ενάντια στη βαρβαρότητα της γενοκτονίας.
Ο στόχος δεν είναι απλώς να μπαλώσουμε μια πληγή, που άλλοι θέλουν να ξεχάσουν σαν να μην έχει γίνει ποτέ.
Κι όσοι δεν έχουν καταλάβει ακόμα ότι ο Πόντος είναι κατεχόμενος, όπως είναι η Αρμενία και το Κουρδιστάν, να ξέρουν ότι δεν έχουν ανάγκη από τους Έλληνες για να τους πείσουν, η συμπεριφορά του τουρκικού καθεστώτος που τα βάζει με όλους για να σώσει το τομάρι του, επαρκεί.
Νίκος Λυγερός
