Το καλοκαίρι που διανύουμε, και το οποίο από άποψη κλιματικών συνθηκών είναι από τώρα ιδιαίτερα καυτό, μας κάνει να υποπτευόμαστε ότι θα εξελιχθεί και σε ιδιαίτερα καυτό από άποψη διεθνών πολιτικών εξελίξεων. Ενώ στο μέτωπο της Συρίας οι πρόσφατες συγκρούσεις οδηγούν σε εκτιμήσεις ότι το Ισλαμικό Κράτος δεν μπορεί να αντέξει στις ισχυρές επιθέσεις κυρίως Ρώσων και Αμερικανών, αν και σε επιχειρησιακό επίπεδο ασυντόνιστες μεταξύ τους, ένα νέο επικίνδυνο μέτωπο τριβής μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας δείχνει να βρίσκεται εν τω γίγνεσθαι κατά μήκος ενός αντιρωσικού άξονα που ενώνει την Πολωνία με την Τουρκία.
Ενόψει της επικείμενης Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, τον Ιούλιο του 2016, το ΝΑΤΟ έχει αυξήσει τις προκλητικές επιδείξεις ισχύος έναντι της Ρωσίας έχοντας εξασφαλίσει σε αυτές τη συμμετοχή της φοβισμένης Τουρκίας, της πολύ υποτακτικής Ρουμανίας αλλά και της έντονα αναβαθμισμένης επιθετικά Πολωνίας.
Μέσα σ’ αυτήν την αντιρωσική ατμόσφαιρα εντυπωσιάζει η αντίδραση της Γερμανίας, η οποία δεν μας έχει συνηθίσει σε φιλειρηνικές συμπεριφορές.
Tο απέδειξε άλλωστε όταν έβγαλε τα απωθημένα της παροτρύνοντας τους συμμάχους της να διαλύσουν το 1999 ό,τι είχε απομείνει από τη Γιουγκοσλαβία.
Ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Φρανκ-Βάλτερ Στάινμαϊερ ασκώντας κριτική για τις διεξαγόμενες στρατιωτικές ασκήσεις που διεξάγονται στην ανατολική Ευρώπη από το ΝΑΤΟ, το κάλεσε να αντικαταστήσει τις προκλητικές και «πολεμοχαρείς» στρατιωτικές ασκήσεις «με περισσότερο διάλογο και συνεργασία με τη Ρωσία» και πρόσθεσε ότι «καλύτερα να μην δημιουργούμε προσχήματα για να ανανεώσουμε μια παλιά αντιπαράθεση». Εκτιμάται ότι δεν είναι τυχαία, μόλις δύο εικοσιτετράωρα πριν ακουστεί «η φωνή της λογικής» από το Βερολίνο, η άρνηση της Βουλγαρίας να συμμετάσχει με το στόλο της σε δημιουργία («με πρωτοβουλία της Ρουμανίας και της Τουρκίας») «ειδικής ναυτικής δύναμης» εντός νατοϊκού πλαισίου, στη Μαύρη Θάλασσα, με σκοπό τη μείωση της ρωσικής επιρροής στην περιοχή.
Η αντίρρηση του Βερολίνου, η οποία ενδεχομένως να είχε συμβάλλει και στην αντίρρηση της Σόφιας, ακούστηκε σαν φωνή της λογικής, αλλά με δεδομένο ότι δεν περισσεύει φιλειρηνική διάθεση εκ μέρους της Γερμανίας, θα πρέπει να αναζητηθεί η προτεραιότητα συμφερόντων η οποία κρύβεται πίσω από αυτήν την φαινομενικά αθώα φιλειρηνική φωνή. Οι Γερμανοί, με τη μόλις εξασφαλισθείσα απόκτηση Κέντρου Επιχειρήσεων στην τουρκική βάση του Ιντσιρλίκ, επεκτείνονται γεωστρατηγικά στην πάντα ενδιαφέρουσα γι’ αυτούς κύρια περιοχή των ενεργειακών πηγών της ευρωπαϊκής βιομηχανίας, όχι βέβαια για να μοιράζουν κλάδους ελαίας στην περιοχή με τα μαχητικά αεροπλάνα τους.
Επίσης η «ενεργειακή σύζευξη» Γερμανίας-Ρωσίας με τους Νord Stream 1 και Nord Stream 2 μόνο άσχετη δεν φαίνεται να είναι με την απόρριψη εκ μέρους της Γερμανίας μιας ενδεχόμενης μεγάλης κρίσης μεταξύ Δύσης-Ρωσίας, η οποία πιθανότατα θα κατέληγε ουσιαστικά σε βάρος των οικονομικών της συμφερόντων, δεδομένου ότι τα μεγάλα γερμανικά εμπορικά πλεονάσματα οφείλονται και στην ομαλή ενεργειακή ροή από τη Ρωσία στη Γερμανία.
Το τι προτίθενται να προωθήσουν κάποιοι στην προσεχή Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ δεν έχει βγει στην επιφάνεια, όμως το Βερολίνο κάτι φαίνεται να γνωρίζει –ή έστω να υποπτεύεται–, και προτρέχει να συνετίσει εγκαίρως τον υπερατλαντικό μυώδη αλλά άμυαλο γίγαντα και κάποιους πρόθυμους δορυφόρους του προτού είναι αργά.
Το δίδυμο «όχι» της Γερμανίας και της Βουλγαρίας στο ΝΑΤΟ δεν φαίνεται να είναι τυχαίο, και προφανώς αυτοί που το είπαν γνωρίζουν κάτι περισσότερο από εμάς.
Τουλάχιστον επί μια οκταετία, μέχρι πρόσφατα, τα διάφορα σενάρια για ένα ενδεχόμενο κτύπημα εναντίον του Ιράν εναλλάσσονταν κάθε λίγο και λιγάκι. Το αμερικανικό σχέδιο της αναδιάταξης της Μέσης Ανατολής το πλήρωσε ακριβά ο πλανήτης και κυρίως η ίδια η Μέση Ανατολή. Στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία, στην Υεμένη επικρατεί το απόλυτο χάος, με τις συνέπειες να φθάνουν υπό μορφή δεκάδων χιλιάδων κρυφοτζιχαντιστών και στη Γερμανία. Τι να φοβάται άραγε ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, η οποία ήταν μεταξύ των πρωτοστατών στην πορτοκαλί επανάσταση στην Ουκρανία, δηλαδή μεταξύ αυτών που προκάλεσαν την πτώση του εκλεγμένου προέδρου της Ουκρανίας, επειδή αυτός ήταν φιλορώσος και έθετε την προσέγγιση με την Ευρωπαϊκή Ένωση σε δεύτερη μοίρα; Βλέπουμε συγχρόνως τον επί δεκαετίες φανατικότερο εχθρό του Ισραήλ, τη Σαουδική Αραβία, να το προτρέπει σήμερα για μια τουρκο-ισραηλινή προσέγγιση. Γιατί άραγε; Μήπως επιδιώκεται να καλύψει η Τουρκία τα νώτα της, ώστε να προσφερθεί στη συνέχεια να «παίξει» στη Μαύρη Θάλασσα εναντίον της Ρωσίας, τα ενεργειακά συμφέροντα της οποίας συγκρούονται με τα αντίστοιχα αραβικά (Σαουδικής Αραβίας και Κατάρ);
Μήπως κάποιοι είναι έτοιμοι να ρίξουν τον κύβο;
Αν οι ΗΠΑ έχουν υπερεκτιμήσει τις στρατιωτικές δυνατότητες της σημερινής συμμαχίας, συμπεριλαμβανομένων των πρώην «ανατολικών» χωρών, και προκαλέσουν μια συμβατική πολεμική σύγκρουση, υπάρχει περίπτωση η Γερμανία να μείνει αλώβητη ή μήπως θα είναι μεταξύ των πρώτων θυμάτων στην Ευρώπη; Και αν η Γερμανία, που με τα σημερινά δεδομένα σχεδόν συνορεύει με τη Ρωσία, καταρρεύσει, τι θα απομείνει από τη σημερινή Ευρώπη, η οποία έχει σχεδόν καταρρεύσει χωρίς να έχει προηγηθεί πόλεμος;
Μήπως η οικονομική κατάσταση των ΗΠΑ οδηγεί την ηγεσία τους στο εσφαλμένο συμπέρασμα ότι η μόνη σωτηρία τους περνάει μέσα από μια πολεμική αναμέτρηση επειδή τώρα έχουν, υποτίθεται, το απόλυτο πλεονέκτημα ισχύος;
