Ένα ζεστό σπιτικό έχει υποδεχτεί ένα δωδεκάχρονο κορίτσι που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη πατρίδα του στην Αφρική και έφτασε μόνο του στην Ελλάδα. Άλλο ένα ασυνόδευτο κορίτσι από το Αφγανιστάν φιλοξενείται από οικογένεια ομοεθνών του, μέχρι να επανενωθεί με συγγενείς του στον Καναδά.
Πρόκειται για τα πρώτα ασυνόδευτα παιδιά που βρίσκουν οικογενειακή θαλπωρή μέσω της πρωτοπόρου για τα ελληνικά δεδομένα δράσης «Ένα Σπίτι για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα» που υλοποιείται από τη ΜΕΤΑδραση.
Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, μετά από ανταλλαγή τεχνογνωσίας με οργανώσεις και οργανισμούς από την Ολλανδία, την Ιταλία, το Βέλγιο και τη Γαλλία, με μακρόχρονη εμπειρία στο συγκεκριμένο αντικείμενο, η ΜΕΤΑδραση προχώρησε στη δημιουργία μητρώου ενδιαφερόμενων οικογενειών που μπορούν να φιλοξενήσουν προσωρινά μικρά, ασυνόδευτα παιδιά.
Οι οικογένειες, κατά προτεραιότητα μιλούν την ίδια γλώσσα με τα παιδιά, προέρχονται από το ίδιο πολιτισμικό περιβάλλον και αναλαμβάνουν να τους προσφέρουν οικογενειακή ζεστασιά και φροντίδα, για όσο χρονικό διάστημα απαιτείται για να επανενωθούν με συγγενείς τους.
Η πρακτική αυτή ακολουθείται εδώ και δεκαετίες σε άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έχει πλέον αποδειχθεί ότι η διαμονή των παιδιών σε οικογένειες αποτελεί την καλύτερη επιλογή για το βέλτιστο συμφέρον του παιδιού.
Για παράδειγμα στην Ολλανδία, το 30%-40% των ασυνόδευτων ανηλίκων φιλοξενούνται σε οικογένειες.
Το πρόγραμμα ξεκίνησε πιλοτικά και φιλοδοξεί να στεγάσει 20 παιδιά, 10-14 χρονών τα περισσότερα, ενώ στο μητρώο έχουν εγγραφεί 17 οικογένειες από την Αθήνα, εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Λώρα Παππά, πρόεδρος της ΜΕΤΑδρασης.
«Τα παιδιά είναι πολύ ευχαριστημένα, ούτε εμείς δεν το περιμέναμε να πάει τόσο καλά. Μας το έλεγαν συνάδελφοί μας από το εξωτερικό, αλλά αλλιώς είναι όταν το βλέπεις», προσθέτει. Οι οικογένειες θα πρέπει να είναι έτοιμες και πρόθυμες να φιλοξενήσουν ένα παιδί για αρκετούς μήνες, ίσως και χρόνο, μέχρι, και αν, εντοπιστούν οι συγγενείς του, επισημαίνει η Λ. Παππά.
Υπογραμμίζει ακόμη πως «Τα αραβικά και τα φαρσί-νταρί είναι οι κύριες γλώσσες που μιλούν τα παιδιά, αλλά, πολλές φορές το γλωσσικό και το πολιτιστικό φράγμα, βλέπουμε να μην είναι τόσο σημαντικό όσο η αγάπη, η επικοινωνία και το παιχνίδι στο περιβάλλον μιας οικογένειας».
