Είναι γνωστό ότι μια από τις κύριες περιφερειακές πολιτικές του Ερντογάν στην Τουρκία, ήταν η ιδιωτικοποίηση διαχείρισης των υδάτων σε κάθε περιοχή. Έτσι, μικρές και μεγάλες εταιρείες ανέλαβαν αυτό το έργο, κατασκευάζοντας υποδομές (κυρίως μικρές υδροηλεκτρικές μονάδες). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να ξεσηκωθούν οι κάτοικοι των περιοχών, αφού έβλεπαν να αλλάζει άρδην η ζωή τους. Ειδικά στον Πόντο, όπου τα ποτάμια, μικρά και μεγάλα, αλλά κυρίως τα μικρά ρέματα που διαθέτει κάθε οικισμός αποτελούν πηγή ζωής για τους ίδιους, την κτηνοτροφία και τις περιορισμένες καλλιεργήσιμες εκτάσεις τους.
Ταυτόχρονα, η κατασκευή συμπληρωματικών μικροέργων, όπως δρόμοι πρόσβασης στις εγκαταστάσεις, αγωγοί, φράχτες προστασίας κτλ., αλλάζουν εντελώς τα δεδομένα που ισχύουν πατροπαράδοτα σ’ αυτές τις μικρές κοινωνίες.
Οι διαμαρτυρίες και οι εντάσεις είναι συνεχείς. Ειδικά στις περιοχές του Όφεως Τραπεζούντας και στα ορεινά της Ριζούντας, όπου πολλά από αυτά τα χωριά κατοικούνται από αρμενόφωνους και ελληνόφωνους, σημειώθηκαν σοβαρά επεισόδια μεταξύ των ντόπιων και της στρατοχωροφυλακής.
Τώρα που η διαδικασία ελέγχου και ιδιωτικοποίησης των νερών προχωρά και σε άλλες περιοχές, αρχίζουν κι εκεί να σημειώνονται επεισόδια. Τελευταίο παράδειγμα το χωριό Τατάρ (που κατοικείται από απογόνους Τατάρων προσφύγων της Κριμαίας, οι οποίοι ήρθαν στην περιοχή μετά τα μέσα του 19ου αιώνα), λίγα χιλιόμετρα δυτικά της Νικόπολης Πόντου, μεταξύ των παλιών ελληνικών χωριών Άσλασα, Σουπάχ, Χαβζούλ και Χασάν-ταμι.
Οι κάτοικοι του Τατάρ είχαν εμποδίσει πρώτη φορά τον Αύγουστο τα συνεργεία της ιδιωτικής εταιρείας που είχε αναλάβει τη διαχείριση και την εκμετάλλευση των νερών του μικρού ποταμιού που διασχίζει το χωριό τους.
Στις αρχές Οκτωβρίου όμως η εταιρεία επανήλθε, μαζί με δυνάμεις στρατοχωροφυλακής, αύρες και αντλίες νερού. Οι κάτοικοι έστησαν οδοφράγματα και τους απώθησαν με πέτρες και ξύλα. Οι αστυνομικές δυνάμεις έκαναν χρήση αερίων και ακολούθησαν συμπλοκές, με αποτέλεσμα τραυματίες και από τις δύο πλευρές και συλλήψεις.
Μέχρι τώρα οι κάτοικοι κατάφεραν να σταματήσουν τα σχέδια της εταιρείας, αλλά είναι σίγουρο ότι η αντίδρασή τους στο τέλος θα καμφθεί διά της κρατικής βίας.
Όμως παρόμοιες αντιδράσεις υπάρχουν σε κάθε περιοχή όπου επεκτείνεται αυτό το σχέδιο. Ο σχεδιασμός κάθε φορά αφορά μία κοινότητα σε κάθε περιοχή, ώστε να αποφευχθεί γενικός ξεσηκωμός. Όσο όμως πληθαίνουν αυτές οι περιπτώσεις, τόσο ο «πόλεμος του νερού» θα γίνεται πιο γνωστός και θα φουντώνει.