Το τίμημα της δόξας και της υστεροφημίας για τους μουσικοσυνθέτες, σε ένα έντονα ανταγωνιστικό περιβάλλον, είναι συχνά ο πρόωρος θάνατος όπως προέκυψε από νέα επιστημονική έρευνα που διενεργήθηκε υπό τον αναπληρωτή καθηγητή του Πανεπιστημίου της Νότιας Δανίας Κάρολ Γιαν Μποροβιέκι και τον ελληνικής καταγωγής Γεώργιο Κουβέτσο, ερευνητή του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής της Σχολής Οικονομικών του Λονδίνου (LSE).
Στο μικροσκόπιο τέθηκαν στοιχεία για 144 επιφανείς συνθέτες που γεννήθηκαν τον 19ο αιώνα, και εντοπίστηκε ότι το χρόνιο στρες που προκαλεί η καλλιτεχνική ζήλεια και ο επαγγελματικός ανταγωνισμός έκοψε χρόνια ζωής από τους διάσημους μουσικοσυνθέτες του παρελθόντος και δεν αποκλείεται να συμβαίνει το ίδιο και με τους σύγχρονους συνθέτες.
Ο Ούγγρος συνθέτης Φραντς Λιστ
Ο βαθμός ανταγωνισμού που αντιμετώπιζε ο καθένας εκτιμήθηκε ανάλογα με το πόσοι άλλοι μεγάλοι συνθέτες ζούσαν την ίδια εποχή και στην ίδια περιοχή. Όσο μεγαλύτερος συνωστισμός διασημοτήτων υπήρχε σε μια πόλη σε μια δεδομένη εποχή, τόσο μικρότερη ήταν η διάρκεια ζωής του κάθε μουσικοσυνθέτη.
Αύξηση μόνο κατά 1% στον αριθμό των συνθετών ήταν αρκετή για να μειωθεί η διάρκεια ζωής τους κατά σχεδόν δύο μήνες (7,2 εβδομάδες).
Επίσης, η παρουσία ενός δεύτερου πολύ μεγάλου συνθέτη στην ίδια πόλη είχε ως συνέπεια τον πρόωρο θάνατο κατά τουλάχιστον δύο χρόνια. Η επίπτωση του ανταγωνισμού ήταν ικανή να οδηγήσει ορισμένους σε κατάθλιψη και νευρική κατάρρευση, όπως ο Μoρίς Ραβέλ, όταν ένιωσε επισκιασμένος από τον Κλοντ Ντεμπισί.
Ο Μoρίς Ραβέλ οδηγήθηκε σε κατάθλιψη όταν ένιωσε επισκιασμένος από τον Κλοντ Ντεμπισί
Όταν οι ιδιοφυΐες έπρεπε να ανταγωνιστούν για το ποιος θα έχει κατά προτεραιότητα πρόσβαση στις περιορισμένες αίθουσες συναυλιών της ίδιας πόλης, η κατάσταση επιδεινωνόταν. Οι πρώην φίλοι Σοπέν και Λιστ κάποια στιγμή μετατράπηκαν σε εχθρούς λόγω του ανταγωνισμού.
- Η δημοσίευση έγινε στο περιοδικό κοινωνικής ιατρικής Social Science and Medicine.