Ο Απρίλιος στον Πόντο θύμιζε πιο πολύ τον… Μάρτιο της Ελλάδας, αφού το κρύο κρατούσε καλά και σε πολλές ορεινές περιοχές χιόνιζε. Στην ποντιακή διάλεκτο ο τέταρτος μήνας του χρόνου ήταν ο Απρίλτ’ς. Τον αποκαλούσαν όμως και Αγιωργίτη, από την εορτή του Αγίου Γεωργίου, και Λαμπριάτη, επειδή τις περισσότερες φορές το Πάσχα έπεφτε μέσα στον Απρίλιο.
Δεν είναι τυχαία η ποντιακή παροιμία για τον Απρίλιο που έλεγε πως ο μήνας αυτός πότε κλαίει και πότε γελάει, αφού λόγω κλίματος η άνοιξη στον Πόντο αργεί.
Και αν τα κρύα του Απρίλη ήταν ανεπιθύμητα, η βροχή ήταν καλοδεχούμενη. Υπήρχε και η σχετική ευχή: «Το Μάρτ’ να μη βρέχ’, τον Απρίλ’ να βρέχ’».
Αυτόν το μήνα οι κάτοικοι του Πόντου οδηγούσαν τα ζώα στους για βοσκή, αφού έλιωναν τα χιόνια και η γη σιγά-σιγά χορτάριαζε. Παράλληλα άρχιζαν και οι γεωργικές εργασίες.
Οι γιορτές του μήνα:
Στις 20 Απριλίου στον Πόντο γιόρταζαν τον ιερομάρτυρα Αναστάσιο, επίσκοπο Αντιοχείας.
Στις 23 Απριλίου –εκτός αν το Πάσχα έπετο– τον Άγιο Γεώργιο, που τον τιμούσαν ιδιαιτέρως απέχοντας από εργασίες, και στις 24 την οσία Ελισάβετ από την Τραπεζούντα.
Η μεγαλύτερη γιορτή φυσικά ήταν το Πάσχα (όταν αυτό έπεφτε μέσα στον Απρίλιο).