Νίκος Σιδηρόπουλος – Ανταπόκριση από τη Μόσχα
Ήταν 30 Ιανουαρίου του 2008 όταν άφησε την τελευταία του πνοή ο Μιχαήλ Αβραμίδης (Αβράμοφ), βετεράνος του Μεγάλου Πατριωτικού πολέμου του λαού της Σοβιετικής Ένωσης εναντίον της ναζιστικής Γερμανίας (1941-1945). Είχε γεννηθεί το 1924 στο αμιγώς ποντιακό χωριό Μαντάν της Αρμενίας και πέθανε στη Μόσχα όπου κατοικούσε τα τελευταία 18 χρόνια της ζωής του. Πριν από τη συνταξιοδότησή του εργαζόταν ως γεωλόγος.
Ο Αβραμίδης και η Ελλάδα
Ο Μιχαήλ Αβραμίδης έζησε μια γεμάτη ζωή και τίμησε την ελληνική καταγωγή του. Ίσως γι’ αυτό ξεχώριζε, από όσα του συνέβησαν, τη διάκρισή του από την ελληνική Πολιτεία στις 7 Μαΐου 2005, παραμονή της Ημέρας Νίκης επί των ναζιστικών στρατευμάτων, όταν ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας (και ο ίδιος βετεράνος της Αντίστασης), τον τίμησε με Αναμνηστικό Μετάλλιο.
Ήταν 81 ετών ο Αβραμίδης, όταν πρωτοπάτησε τα ιερά χώματα της Ελλάδας, λίγους μήνες μετά τη βράβευση, προσκεκλημένος του Κ. Παπούλια ως βετεράνος ομογενής.
«Μιχαήλ», έλεγε στον εαυτό του, «όλη σου τη ζωή ονειρευόσουν να δεις την Ελλάδα, και αυτή η στιγμή, δόξα τω Θεώ και χάρη στον Πρόεδρο της χώρας, ήρθε». Δυο χρόνια αργότερα ο Μιχαήλ Αβραμίδης απέκτησε την ελληνική υπηκοότητα αφού του αναγνωρίστηκε και τυπικά η ελληνική ιθαγένεια.
Στρατιώτης της ΕΣΣΔ ελληνικής καταγωγής
Ο Μιχαήλ Αβραμίδης έφυγε για τον πόλεμο 18χρονος έφηβος και γύρισε 23 χρονών άνδρας. Πολλές φορές ο νεαρός Πόντιος είδε το θάνατο κατάματα. Ήταν ναρκοσυλλέκτης, και οι άνθρωποι αυτής της ειδικότητας έχουν δικαίωμα μόνο για ένα λάθος… Ο Μιχαήλ επέζησε, γύρισε και έκανε ευτυχισμένους τους γονείς του, την Ανίσια και τον Ιβάν.
Τοίχος του μετρό της Μόσχας αφιερωμένος στους λαούς της ΕΣΣΔ που πολέμησαν κατά του ναζισμού (φωτ.: Βασίλης Τσενκελίδης)
Μετά τον πόλεμο ο Μιχαήλ θυμόταν πάντα τους συντρόφους του που έχασαν τη ζωή τους μαχόμενοι για την ελευθερία της ανθρωπότητας. Εκείνες τις δύσκολες στιγμές, οι πολίτες μιας χώρας διαφόρων εθνικοτήτων ξεχνούσαν ό,τι ήταν αρνητικό, ό,τι τους πλήγωνε την εθνική υπερηφάνεια στα χρόνια του Μεσοπολέμου από το καθεστώς. Ο στόχος ήταν μόνον ένας: η νίκη. Και θα την πετύχαιναν μόνον αδελφωμένοι.
Η ελληνική καταγωγή τελικά… σωτήρια
Πολλές φορές στη διάρκεια της ζωής του η ελληνική καταγωγή απέβη σε βάρος του. Μία φορά όμως τον έσωσε. Ήταν στη δυτική Ουκρανία, όπου ο Μιχαήλ Ιβάνοβιτς Αβραμίδης έπεσε σε ενέδρα ντόπιων εθνικιστών. Οι γονείς του ειδοποιήθηκαν για το θάνατό του. Όμως αυτός ήταν ολοζώντανος. Οι Ουκρανοί μόλις άκουσαν ότι είναι Έλληνας τον άφησαν να φύγει!
Πίνακας με την καθημερινή ζωή των στρατιωτών στο Κεντρικό Μουσείο του Μεγάλου Πατριωτικού πολέμου, Μόσχα (φωτ.: Βασίλης Τσενκελίδης)
Οι λαοί της περιοχής σέβονταν πολύ τους Έλληνες για τη συμβολή τους στον πολιτισμό τους και τη φιλειρηνική τους στάση ανά τους αιώνες.
Την ελληνική κοινότητα της Μόσχας και το σύλλογο βετεράνων με τον πρόεδρό του, Ανδρέα Βουράκη, ο Μιχαήλ Αβραμίδης (ο θείος Μίσα όπως τον αποκαλούσαν) γνώρισε λίγα χρόνια πριν φύγει από τη ζωή. Ήταν το 2005, ημέρες εορτασμού των 60 χρόνων από τη νίκη κατά της ναζιστικής Γερμανίας.
Είχε μεγαλώσει και ανδρωθεί στο χωριό του στην Αρμενία μέχρι τον φοβερό σεισμό της 7ης Δεκεμβρίου 1988 που ισοπέδωσε ζωές, γκρεμίζοντας και το σπίτι της οικογένειας Αβραμίδη. Όλα χάθηκαν και τότε ήταν που ο Μίσα πήρε τη σύζυγό του Βέρα και μετακόμισαν στη Μόσχα, όπου ζούσε η κόρη τους.
Σαν σήμερα το 2008, ένας άξιος άνθρωπος και φλογερός Έλληνας Πόντιος αποχαιρέτισε τα εγκόσμια.