Ο Γιώργος Αμαραντίδης, έφυγε από κοντά μας τα ξημερώματα της 2ας Φεβρουαρίου 2013. Μπορεί να έφυγε από τη ζωή, θα είναι όμως πάντοτε χαραγμένος στην ιστορία της ποντιακής, μουσικής μας παράδοσης. Η συμβολή του στη διατήρηση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, είναι αναμφισβήτητα μεγάλη.
Γράφει η Μαρία Ασλανίδου,
O Γιώργος Αμαραντίδης, γνωστός σε όλους τους Ποντίους ως «Συμούλ’τς», γεννήθηκε τo 1944 στο Καπνοχώρι (Σοφουλάρ’) της Κοζάνης.
Συνεργάστηκε για πολλά χρόνια με το θέατρο της Δόρας Στράτου (1973-84) , συμμετέχοντας στις παραστάσεις του συγκροτήματος Ελληνικών Λαϊκών Χορών, δίνοντας πολλές συναυλίες σε Ελλάδα και σε χώρες του εξωτερικού, συμπεριλαμβανομένων της Ινδίας και του Αζερμπαϊτζάν.
Ο Γιώργος Αμαραντίδης, σε ερώτηση του Γιώργου Τσάμπρα για το “Δίφωνο” τον Αύγουστο του 1998, σχετικά με τα συναισθήματά που νιώθει στη συνεργασία του με τη Δόρα Στράτου, παρουσιάζοντας την τέχνη της ποντιακής λύρας που έμαθε στα γλέντια, στις παρέες, στα μουχαπέτια, τώρα να το κάνει ως νούμερο σε θεατρική παράσταση, απάντησε:
«Όταν παίζω λύρα σε τέτοιους χώρους, νομίζω ότι λέω την Ιστορία του Πόντου, αυτήν που δεν έχουν τα βιβλία. Υπάρχουν μόνο δύο γραμμούλες για τόσες χιλιάδες χρόνια, τόσες θυσίες και μία γενοκτονία. Η Εξοδος του Μεσολογγίου που μάθαμε στα σχολεία έχει γίνει και εκεί, ο χορός του Ζαλόγγου έχει χορευτεί και από τις Πόντιες. Βέβαια, και εδώ και εκεί οι Τούρκοι τα κάνανε. Μόνο που αυτά εδώ είναι γραμμένα και τα δικά μας άγραφα. Και όταν λέμε Πόντος, σήμερα, μιλάμε για έναν λαό κοντά τρία εκατομμύρια στην Ελλάδα. Αν βάλουμε και τη διασπορά, μπορεί νά ‘μαστε και πέντε. Δεν δικαιούμεθα, λοιπόν, λίγη Ιστορία; Οι περισσότεροι αυτό που ξέρουνε για τους Πόντιους είναι τα ανέκδοτα. Ετσι, λοιπόν, κι εγώ, όταν τραγουδάω για τον άγνωστο στρατιώτη του “Αητέν’τς επαραπέτανεν” ή για “Του ηλ’ το κάστρο”, τραγουδάω την Ιστορία μου. Γιατί, αλλιώς, έρχεται σιγά σιγά η εξέλιξη που είναι και η αλλοίωση…»
Η παρουσία του σε γεγονότα μεγίστης σημασίας για τη χώρα, μαρτυρά την ποιότητά του ως καλλιτέχνη, γεγονός που εκτιμήθηκε και από παράγοντες «μη ποντιακούς». Έτσι λοιπόν, στο βιογραφικό του προστίθενται η συμμετοχή του στην Τελετή Έναρξης του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Στίβου το 1997 στην Αθήνα και στον εορτασμό για τα 100 χρόνια των Ολυμπιακών Αγώνων στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο. Επίσης, αποτέλεσε μέρος πολλών παραστάσεων στο πλευρό της Δόμνας Σαμίου, εντός και εκτός Ελλάδας.
Έχει ηχογραφήσει πάνω από 40 δίσκους και CD συμπεριλαμβανομένων και διαφόρων συνεργασιών με άλλους καταξιωμένους καλλιτέχνες. Ο πρώτος του προσωπικός δίσκομς με παραδοσιακά τραγούδια του Πόντου, ηχογραφήθηκε το 1974. Ενδεικτικά αναφέρονται:
Ποντιακό γλέντι (1974 και 1990), Δόρα Στράτου No 3 (1975), Ελληνικοί χοροί Νο 3 (1976), Τραγούδια και σκοποί του Πόντου No 2 (1976), Δημοτικά τραγούδια (1978), Πόντος από γενιά σε γενιά (1978), Παραδοσιακά τραγούδια του Πόντου No 4 (1979), Και πάλι Παράδοση (1989), Τραγούδια της ξενιτιάς (1989), Παραδοσιακό αντάμωμα (1992), Τα Ποντιακά, Ακρίτας όντας έλαμπεν, Μνήμη γενοκτονίας Πόντου (1987), Ζωντανή ηχογράφιση, Χορώντας και τραγωδίας (1990), Ευξείνια παρακαταθήκη, Τραγωδώ για την πατρίδα μ’, τον Πόντον (2000)
Ο Γιώργος Αμαραντίδης, σημάδεψε με τη λύρα και τη φωνή του, τη μουσική ιστορία της Ματσούκας, εκπροσωπώντας μία ολόκληρη παραδοσιακή κοινωνία. Γι’ αυτό το λόγο, θεωρείται ως ο κύριος εκπρόσωπος της Ματσούκας. Αξίζει να σημειωθεί πως θείος του ήταν ένα από τα σύμβολα της Ματσούκας, Χριστόφορος Χριστοφορίδης (Στοφόρον).
Στο 5ο Φεστιβάλ Ποντιακών Χορών της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδος, έπειτα από πρόταση της Επιτροπής Χορού, τιμήθηκε ως ο πιο χαρακτηριστικός, εν ζωή, εκπρόσωπος της Ματσούκας. Επίσης, συμμετείχε και στο 8ο Φεστιβάλ, που έλαβε χώρα στην Κομοτηνή, με το Σ.Πο.Σ Νοτίου Ελλάδας και Νήσων, το οποίο χόρεψε χορούς της Ματσούκας.
Ο Γιώργος Αμαραντίδης δίδασκε ποντιακή λύρα, εμπειρικά, όπως οι παλιοί λυράριδες, χωρίς νότες και παρτιτούρες. Τα τελευταία χρόνια, δίδασκε στο Ελληνικό Σωματείο «Οι Μωμόγεροι» στην Καλλιθέα Αθηνών, όπου και διέμενε.
Ο Γιώργος Αμαραντίδης, έφυγε από κοντά μας τα ξημερώματα της 2ας Φεβρουαρίου 2013. Μπορεί να έφυγε από τη ζωή, θα είναι όμως πάντοτε χαραγμένος στην ιστορία της ποντιακής, μουσικής μας παράδοσης. Η συμβολή του στη διατήρηση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, είναι αναμφισβήτητα μεγάλη.
Δείτε το βίντεο στο τέλος του άρθρου.
Πηγή: pmnews.gr