Ηλίας Τσεκερίδης: Μεγάλες αλήθειες από έναν Πόντιο της ομογένειας
Της Βίβιαν Μόρρις
Ένας Ελληνοαμερικανός ποντιακής καταγωγής, που έχει αφιερώσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής του στην κοινωνική δράση και προσφορά στον άνθρωπο, έχει διακριθεί και τιμηθεί ποικιλοτρόπως από διάφορους οργανισμούς, στους οποίους κατείχε και κατέχει ηγετικές θέσεις, βρέθηκε για λίγες μέρες στους Αντίποδες και είχα την τιμή και την ιδιαίτερη χαρά να τον γνωρίσω και να μιλήσω μαζί του.
Ο Ηλίας Τσεκερίδης, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων Νέας Υόρκης, έχει το χέρι του στο σφυγμό του κοινωνικού και πολιτικού ιστού, της ομογένειας, της πλατύτερης αμερικανικής κοινωνίας και της Ελλάδας.
Γεννημένος στα Αλωνάκια Κοζάνης, μετανάστευσε στις ΗΠΑ τον Οκτώβρη του 1963, αφού είχε ολοκληρώσει τις σπουδές του στη Σχολή Υπαξιωματικών Χωροφυλακής στην Αθήνα.
Από το 1964 μέχρι το 1996 εργάστηκε στην αυτοκινητοβιομηχανία General Motors, ενώ τα τελευταία είκοσι ήταν συνδικαλιστής. «Μ’ ενδιαφέρει πάντοτε ο εργάτης να προστατευτεί» θα πει σήμερα, θεωρώντας βασικό επίτευγμα το ότι το χάσμα μεταξύ εργαζόμενου και εργοδότη στην εταιρία που εργάστηκε όλη του τη ζωή γεφυρώθηκε και «το αποτέλεσμα ορατά βελτιωμένο και για τις δύο πλευρές».
Πλούσια κοινωνική δράση
Πλούσια κοινωνική δράση, ανάμιξη όμως και στην πολιτική ιδιαίτερα, όταν ο Μιχάλης Δουκάκης είχε βάλει υποψηφιότητα για τον προεδρικό θώκο.
Σήμερα, όμως, δεν είναι ώρα να μιλάμε γι’ αυτά που συνέβησαν πριν δυο δεκαετίες, αλλά γι’ αυτά που χτυπούν την πόρτα μας σήμερα. Από τα μείζονα θέματα, αυτό της διατήρησης του ελληνικού στοιχείου στην ομογένεια των ΗΠΑ, της Αυστραλίας που σήμερα επισκέπτεται, κάποιες συγκρίσεις για να δούμε κι εμείς τι μας περιμένει αύριο και το μεγάλο καυτό θέμα της κρίσης που αντιμετωπίζει η Ελλάδα. Κρίση όχι μόνο στο οικονομικό επίπεδο, δυστυχώς, αλλά στο πολιτικό και εκείνο των αξιών κυρίως.
Ο χρόνος που έχουμε στη διάθεσή μας δεν είναι πολύς. Προσπαθώ να πάρω από αυτόν τον γίγαντα της προσφοράς προς το κοινωνικό σύνολο, τον εργάτη της διατήρησης του ελληνισμού στην αλλοδαπή, όσα περισσότερα γίνεται.
Ξεκινώ από την κρίση στην Ελλάδα και ζητώ να πληροφορηθώ ποιο είναι το πνεύμα που επικρατεί στην ομογένεια της Αμερικής. Πού βρίσκεται το Hellenic Initiative που για μια στιγμή τόσες ελπίδες διάσωσης του καραβιού που ανεμοδέρνει στη θύελλα, είχε γεννήσει.
Λουκούλια γεύματα
«Λουκούλλεια γεύματα στην Ουάσινγκτον και στη Ν. Υόρκη, και τίποτε άλλο πέραν αυτού. Αποτέλεσμα μηδέν» θα πει επιγραμματικά, δίνοντάς μου την εντύπωση ότι κάθε λέξη, κάθε αναφορά σ’ αυτό το θέμα της κρίσης, στην Ελλάδα, πονάει. Πονάει πολύ.
Δεν έχει όμως καμία διάθεση και καμία πρόθεση απολύτως να το αποφύγει. Τον απασχολεί, τον παιδεύει, τον προβληματίζει, πάνω απ’ όλα, όμως, τον λυπεί κατάβαθα. Ξεσπά μ’ ένα ανεπάντεχο προς την κατεύθυνσή μου, στο πρόσωπό μου συγκεκριμένα, ερώτημα: «Μα πέστε μου, έπρεπε να βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα εκεί;»
«Τι μπορεί, όμως, να τη σώσει θα πρέπει να μας ενδιαφέρει σήμερα και αυτή είναι η κατεύθυνση που θα πρέπει να κοιτάξει κανείς» θα πει χωρίς να περιμένει απάντηση στην προηγούμενη (ρητορική άλλωστε) ερώτηση.
Παρατηρώ, για χιλιοστή φορά, τα τελευταία τρία χρόνια, ότι οι άνθρωποι που έχουν άποψη επί του θέματος, περιφέρονται γύρω από τον ίδιο άξονα. Αυτόν της αλλαγής της νοοτροπίας του Έλληνα. Της επιτακτικής, εκ βάθρων, αλλαγής της νοοτροπίας του τι περιμένει από την Πολιτεία και τι από τον εαυτό του.
«Είναι φρικιαστικό, ν’ ακούς, για παράδειγμα, εν μέσω κρίσης, να απαιτεί ο πολίτης να τον στείλει η πολιτεία να κάνει τα μπάνια του και να διαδηλώνει όταν του λέει μα δεν υπάρχουν λεφτά. «Να δανειστείτε, αν δεν έχετε». Αυτό και μόνο ν’ ακούσει κανείς είναι αρκετό για να δει και να αντιληφθεί, πέραν κάθε αμφιβολίας, ότι δεν υπάρχει, έτσι όπως είναι το σύστημα, σωτηρία».
Εξωπραγματική σφαίρα
«Ο Έλληνας σήμερα εξακολουθεί να ζει εκτός πραγματικότητας. Δεν εννοεί να προσγειωθεί. Αν δεν αλλάξει ο καθένας χωριστά, πώς θ’ αλλάξει το σύνολο; Όσο για τους πολιτικούς, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η καρέκλα, το “βόλεμα”. Μιλούν για περικοπές για σφίξιμο της ζώνης, εκείνοι όμως που πληρώνουν τη νύφη, είναι τα αδύναμε στρώματα. Οι συνταξιούχοι, οι μισθοσυντήρητοι, οι άποροι. Από αυτούς δεν διστάζουν να πάρουν και τη μπουκιά μέσα από το στόμα τους, γιατί , απλά, είναι η εύκολη λύση. Πού να πιάσουν τους φοροφυγάδες, που γλιστράνε σαν το χέλι και τη στιγμή που νομίζεις ότι τους έχεις στο χέρι, σου ξεφεύγουν».
Φως από πουθενά λοιπόν;
«Δεν θα το έλεγα. Τώρα, μάλιστα, είναι η καλύτερη ευκαιρία. Τώρα που έχει πιάσει πάτο ο πολίτης, ο πολιτικός, η κοινωνία ολόκληρη, θα πρέπει ν’ αρχίσει ν’ ανεβαίνει. Μ’ ένα νέο όμως σκεπτικό. Μ’ ένα πιο καθαρό βλέμμα, με μια συνείδηση που ζητά ειλικρίνεια, τιμιότητα και όχι ‘πώς να τη βγάλω όσο πιο ανώδυνα γίνεται.
Δεν είναι εύκολο. Χρειάζεται γενική εξυγίανση και ο ορίζοντας πιστεύω ότι θ’ αρχίσει να ξεκαθαρίζει όπου να ’ναι. Θα γίνει, αν θέλεις, ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών του ανθρώπου με τον ίδιο τον εαυτό του. Να τον συνεφέρει, να τον βάλει σε πειθαρχία, και κυρίως να τον σεβαστεί.
Πέστε μου, εσείς, ο Έλληνας που βγαίνει έξω γιατί έχει άλλη νοοτροπία; Γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έχουν κάποια οικονομική και κοινωνική καταξίωση σήμερα επέτυχαν ξεκινώντας από το μηδέν και χρωστώντας ακόμη και αυτά τα ναύλα τους; Θα σας πω εγώ. Γιατί στηρίχτηκαν στις δικές τους δυνάμεις και μόνο. Αυτό είναι το μεγάλο μυστικό. Αντίθετα, ο Ελλαδίτης, στην πλειονότητά του, κοιτάζει να επιβαρυνθεί όσο το δυνατόν λιγότερο. Έχει συνηθίσει στο «βόλεμα», στο μέσον, και μάλιστα το θεωρεί και εξυπνάδα. Ε, λοιπόν, αυτό είναι και η αιτία του κακού».
Πηγή: neoskosmos.com