Ο Αγιος Παντελεήμονας ήταν ιδιαίτερα γνωστός και αγαπητός στον Πόντο.
Ηταν και είναι γιατρός για όλες τις ασθένειες και τα σωματικά ελαττώματα. Χαρακτηριστικά έλεγαν: “Ούμπαν κοτζοί κι ούμπαν στραβοί στον Αι Παντελεήμονα” (δηλαδή όπου κουτσοί και όπου στραβοί στον άγιο Παντελεήμονα).
Ολοι προσδοκούσαν ότι θα έβρισκαν γιατρειά από τον Αγιο. Μόνο η γερασμένη καρδιά, πίστευαν, δεν παίρνει θεραπεία. “Οι άρρωστοι ολ’ χαίρουνταν, ελπίζ’ νε να λαρούνταν και μονάχον το γερασμένον η καρδά λαρωμονήν κι παίρει” (δηλ. οι άρρωστοι όλοι χαίρονταν, ελπίζανε να θεραπευτούν και μόνο η γηρασμένη η καρδιά θεραπεία δεν παίρνει).
Στον Πόντο και το Καρς (Καύκασος) υπήρχαν πολλές εκκλησίες και εξωκλήσια στη χάρη του Αγίου. Την ημέρα της γιορτής του Αγίου επικρατούσε αυστηρά αργία από κάθε χειρωνακτική εργασία. Εξαίρεση, από την αργία, αποτελούσε μόνο η βοήθεια σε χήρες, ορφανά και ανήμπορους.
Πίστευαν, ακόμη, ότι τα κατάγματα και οι εξαρθώσεις οφείλονταν σε κάποια ασέβεια στον Αγιο.
Η συρροή του κόσμου στα θρησκευτικά πανηγύρια, που είχαν και εμπορικό χαρακτήρα, ήταν ιδιαίτερα μεγάλη στα εξωκλήσια. Πήγαιναν και από μεγάλες αποστάσεις με τα πόδια, για να εναποθέσουν τις ελπίδες τους στον Αγιο για τη θεραπεία κάποιας ασθένειας. Μάλιστα, έταζαν ή έφερναν τάματα.
Χαρακτηριστικοί είναι οι στίχοι ενός τραγουδιού: “Τάζ’νε λαμπάδας σον Αέρ’ ελάδ’ σην Παναϊαν και τριπόπαδοι λουτρούεμαν σον Αε – Παντελεήμον” (δηλ. τάζουν λαμπάδες στον άγιο Γεώργιο, λάδι στην Παναγία και λειτουργία από τρεις παπάδες στον άγιο Παντελεήμονα). Ακόμα τη βοήθεια του Αγίου την επικαλούνταν και οι Μουσουλμάνοι. Αναβαν κεράκι και έφερναν τάματα. Ισως κατάλοιπο από την προηγούμενη χριστιανική τους πίστη ή να ήταν κρυπτοχριστιανοί. Μετά τη θεία λειτουργία ακολουθούσε διασκέδαση με χορούς και τραγούδια.
Η παράδοση λέει, ότι όταν κάποτε ο Αγιος ζούσε σ’ ένα ερημικό μοναστήρι ο διάβολος θέλησε να τον ενοχλήσει. Ο Αγιος κατάλαβε ότι ο διάβολος χτυπούσε την πόρτα. Αφού πρώτα τον “έδεσε”, μετά άνοιξε και του είπε: “Εωσφόρε, εσύ είσαι;
Ο δάβολον εφογώθεν, επαρακάλεσέν ατονε, “άφ’ς με, ας φεύω!… Ατσ’ πα ο Αιον έλυσέν ατονε κι’ επήεν εχάθεν” (δηλ. Εωσφόρε, εσύ είσαι; Ο διάβολος φοβήθηκε, τον παρακάλεσε “άφησε με να φύγω”! Ετσι ο Αγιος τον έλυσε και πήγε και χάθηκε”.
Ο Ποντιακός Ελληνισμός με την πίστη του στο Θεό με τους θρύλους και τις παραδόσεις του μπορεί να αντέξει το βαρύ τουρκικό ζυγό και να διατηρήσει τη φυλετική του υπόσταση.