Μια νεαρή μητέρα, προσφυγοπούλα από τον Πόντο, στην Μακεδονία το 1922, έχει το μικρό της και το κοιμίζει σε κούνια που έφτιαξε με σκοινιά. (Η φωτογραφία είναι του S R Vinton και δημοσιεύτηκε στο National Geographic του Νοεμβρίου του 1925 μπορείτε να την δείτε ολόκληρη στο τέλος του κειμένου).
Τα κεντημένα σεντονάκια του μικρού, η αυτοσχέδια κορνίζα με τις φωτογραφίες των αγαπημένων και η φροντίδα και ο εκλεπτυσμός που αναδύεται από μικρολεπτομέρειες στο φτωχικό αυτό σπιτικό, δείχνουν τον κόσμο που πίσω άφησαν οι δικοί μας.
Κοιμέθ αρνί μ, κοιμέθ πουλί μ
Και παρ της αυ(γ)ής τον ύπνον,
Εσύ ακόμα θα τρανείντς,
Είσαι πολλά μικρίκον.
Μικρό μου, χαιδεμένο μου
Μικρόν λαλαχ(σ)εμένον,
Α σην αγάπεν το πολλά,
Οξούκα εγώ κι βγαίνω.
Μικρόν,μικρόν, μικρίτσικο
Μικρόν μαργαριτάριν
Εσύ είσαι ο πόθοσι μ,
Εσύ εισαι και το θάρρι μ.
Νάνι νάνι το μικρόν τα αρνίν
Πως κοιμάται απές σο κουνίν.
Νάνι το πουλίν,το μικρόν τ αρνίν,
Ατό πότε θα τρανείν;
Μικρόν πουλίν,μικρόν,
Μικρόν ας ση φωλέαν
Τα μαύρα τα ματόπασ
Εν άμον την ελαίαν.
Λένα Σαββίδου (Προεδρος της Εύξεινου Λέσχης Ποντίων & Μικρασιατών Τρικάλων) - Thalassa Karadeniz
