Ξεφυλλίζοντας για μια ακόμη φορά το Ιστορικόν λεξικόν της ποντιακής διαλέκτου, του Άνθιμου Παπαδόπουλου, συναντάμε το ουσιαστικό σεπέπιν (και σαπάπ’ σε κάποιες περιοχές του Πόντου), από το αραβικό sebeb, όπως πληροφορούμαστε.
«Ας ση ξερού ξυλί’ το σεπέπ’ καίεται και το ζογρόν», λέει η παροιμία, που στα νεοελληνικά θα μεταφράζαμε ως «κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά».
Αίτια, αφορμή, είναι η ερμηνεία, και σεπέπης είναι αυτός που δίνει αφορμή, ο υπαίτιος.
Το δε σεπεπί το συναντάμε στο φύλλο αρ. 2 (Ιούλ. 1960) της εφημερίδας Το Βήμα της Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης, σε κείμενο που φέρει υπογραφή «του Λάμπονος», με τη χρήση του «ένεκα»:
