Η Γερμανία πρέπει να ξεκαθαρίσει τη θέση της

Αντιλαμβανόμαστε ότι η Γερμανία κρατά τα «κλειδιά του θησαυροφυλακίου» της ΕΕ και ότι η Ελλάδα έχει ανάγκη τα κεφάλαια του πακέτου στήριξης ώστε την επόμενη ημέρα ν’ αντιμετωπίσει τις συνέπειες της πανδημίας στην οικονομία, που είναι καταστροφικές.

Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι η Γερμανία μπορεί να συμπεριφέρεται με απαράδεκτο τρόπο στην Ελλάδα και την Κύπρο απέναντι στην τουρκική βαρβαρότητα που εκφράζεται μεν με διαφορετικούς τρόπους από εκείνους που εκφράστηκε τη δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα, όταν διέπραξε τη Γενοκτονία των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων, πλην όμως διατηρεί τα ίδια απάνθρωπα χαρακτηριστικά.

Σε περίπτωση δε που το έχουν λησμονήσει, οι Γερμανοί δεν είναι εκτεθειμένοι απέναντι στον ελληνικό λαό μόνο για τις θηριωδίες των ναζί και τη λεηλασία του έμψυχου και άψυχου δυναμικού της Ελλάδας –για τις οποίες η Γερμανία δεν έχει πληρώσει το αντίτιμο–, είναι εκτεθειμένοι και για τη συμμετοχή του Βερολίνου στη Γενοκτονία που ήταν καθοριστικής σημασίας για την τραγική κατάληξη. Και εάν οι νέοι διπλωμάτες δεν το γνωρίζουν, ας αναζητήσουν στα αρχεία του γερμανικού ΥΠΕΞ τις αναφορές του Λίμαν φον Σάντερς και των Γερμανών διπλωματών της περιόδου 1914-1918, και θα καταλάβουν πολλά.

Και όταν καταλάβουν, θα ενημερώσουν και τον υπουργό Εξωτερικών της χώρας τους, τον ερίτιμο κύριο Χάικο Μάας, ότι δεν μπορεί να παρακολουθεί σαν χάχας (με την πολιτική έννοια) τον Τούρκο ομόλογό του να απειλεί ευθέως την Ελλάδα και να μην αντιδρά.

Αν μη τι άλλο «καρφώνεται» για τη νέα συνενοχή της χώρας του στις βαρβαρότητες που επιχειρεί η Τουρκία σε βάρος των Κούρδων στο Αφρίν με γερμανικά άρματα, σε βάρος των Ελλήνων της Κύπρου, επίσης με γερμανικά άρματα τα οποία μάλιστα ανερυθρίαστα δηλώνει ότι δεν σκοπεύει να ζητήσει από την Τουρκία να τα αποσύρει.

Σημειώνεται ότι ο υφυπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας κ. Μίχαελ Ροτ απαντώντας στο Κοινοβούλιο σε ερώτηση της Κούρδισσας Σεβίμ Ντάγντελεν του Κόμματος της Αριστεράς, για το πώς σκοπεύει να αντιδράσει η γερμανική κυβέρνηση σε αιτήματα που ομόφωνα ψήφισε η βουλή της Κυπριακής Δημοκρατίας στις 10 Δεκεμβρίου, δήλωσε ότι δεν σκοπεύει να ζητήσει από την Τουρκία να αποσύρει τα γερμανικά άρματα μάχης Leopard 2A4 που μετέφερε το 2018 στα κατεχόμενα εδάφη και παρέπεμψε στην ΕΕ ως αρμόδιο θεσμό για να επιβάλει κυρώσεις στην Άγκυρα.

Δηλαδή, η Γερμανία έδωσε αυτά τα υπερσύγχρονα άρματα στην Τουρκία για αμυντικούς σκοπούς και εκείνη τα έστειλε σε έδαφος της ΕΕ που κατέχει παράνομα. Και η γερμανική πλευρά, αντί να αναλάβει τις βαριές της ευθύνες, παραπέμπει το θέμα στην ΕΕ στην οποία η ίδια είναι ο ισχυρότερος σύμμαχος της Τουρκίας.

Αν αυτό δεν λέγεται εμπαιγμός, τότε πώς λέγεται;

Να ξαναγυρίσουμε στην ιλαροτραγωδία που εκτυλίχθηκε κατά την επίσκεψη του κ. Χάικο Μάας στην Άγκυρα, ο οποίος δεν είχε προνοήσει να κάνει μία στάση στην Αθήνα, στη χώρα στην οποία χρωστά πολλά και επιπροσθέτως είναι και εταίρος στην ΕΕ.

Εκεί λοιπόν, με πρωτοφανή αγένεια, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών κ. Τσαβούσογλου κατά τη διάρκεια της κοινής συνέντευξης Τύπου αναφερόμενος στις ενέργειες που κάνει η Ελλάδα συνάπτοντας συμμαχίες με γειτονικές χώρες για να ενισχύσει τη θέση της απέναντι στην τουρκική βαρβαρότητα, είπε τα εξής: «Η Ελλάδα δεν πρέπει να επηρεάζεται από άλλες χώρες και να κάνει ασκήσεις οπουδήποτε θέλει και άλλα βήματα. Σε διαφορετική περίπτωση δεν θα έχουμε μόνο ατύχημα, αλλά θα κάνουμε και αυτό που πρέπει».

Και ο κ. Μάας δεν αισθάνθηκε την ανάγκη τουλάχιστον να επαναφέρει στην τάξη τον Τούρκο ομόλογό του, υπενθυμίζοντάς του ότι το θέμα αυτό δεν αφορά τη δική του επίσκεψη και ότι αυτό που κάνει εκθέτει τη Γερμανία στα μάτια της Ελλάδας, αλλά και ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Να κλείσουμε την αναφορά μας στις γερμανικές αθλιότητες με το άρθρο του ανταποκριτή της Süddeutsche Zeitung στην Κωνσταντινούπολη που δημοσιεύθηκε στην ηλεκτρονική της έκδοση. Σε αυτό ο αρθρογράφος εκφράζει ο ίδιος επιφυλάξεις για την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια. Όπως υποστηρίζει «η Ελλάδα εξετάζει πόσο μακριά μπορεί να φτάσει και θέλει να διπλασιάσει τα χωρικά της ύδατα στο Ιόνιο πέλαγος. Κατά βάση αυτό επιτρέπεται, ωστόσο παραβιάζει προηγούμενες συμφωνίες και μπορεί να εξοργίσει περαιτέρω την Τουρκία».

Επίσης, η εφημερίδα αναφέρει ότι Ελλάδα και Τουρκία είχαν συμφωνήσει προ δεκαετιών «να διατηρήσουν τα χωρικά ύδατα γύρω από τα νησιά του Αιγαίου και για τις δύο πλευρές στα έξι μίλια, το ήμισυ της απόστασης που προβλέπεται διεθνώς. Το 1995 η τουρκική Βουλή είχε ξεκαθαρίσει ότι κάθε επέκταση των [σ.σ. θαλάσσιων] συνόρων στο Αιγαίο αποτελεί αιτία πολέμου».

Δηλαδή, μια σοβαρή εφημερίδα της Βαυαρίας, που αποτελεί μέρος της έκφρασης του γερμανικού κατεστημένου, στην ουσία εκφράζει δυσαρέσκεια για την επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια στο Ιόνιο, κάτι που είναι νόμιμο και αναφαίρετο δικαίωμα της Ελλάδας, και κάνει υπόμνηση της παράνομης με βάση τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ απειλής πολέμου της Τουρκίας.

Υπάρχει εξήγηση για όλες αυτές τις αθλιότητες που γίνονται σε βάρος της χώρας μας από τη Γερμανία.

Η Ελλάδα πληρώνει μέχρι και σήμερα το τίμημα της ναζιστικής βαρβαρότητας. Έχασε την αφρόκρεμα του ανθρώπινου δυναμικού της, λεηλατήθηκε από τις δυνάμεις κατοχής, ήταν η γενεσιουργός αιτία του καταστροφικού εμφυλίου που ακολούθησε, με όλες αυτές τις πληγές να έχουν αφήσει ανεξίτηλα σημάδια τα οποία επηρεάζουν και είναι υπεύθυνα για τη σημερινή καχεκτική μας χώρα.

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι υπόλογο από την πλευρά του, γιατί στην ουσία αποτελεί συνέχεια των συνεργατών και των δοσιλόγων της Κατοχής.

Γιατί ποια άλλη εξήγηση μπορούμε να δώσουμε στο γεγονός ότι στην Ελλάδα μετά την απελευθέρωσή της όλες οι κυβερνήσει, δεν κατόρθωσαν να διεκδικήσουν με αξιώσεις τις γερμανικές επανορθώσεις, ούτε καν το αναγκαστικό δάνειο για το οποίο πλήρωσε και μία δόση (αν δεν κάνω λάθος) ο ίδιος ο Χίτλερ προτού ανατραπεί.

Εν κατακλείδι, η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να αναλογιστεί τις ευθύνες που έχει απέναντι στο λαό και στην ίδια την Ιστορία και να απαιτήσει από τη Γερμανία –εκτός από τις αποζημιώσεις–μια έντιμη και αξιοπρεπή συμπεριφορά.

Όμως, αναρωτιέται κανείς αν μπορεί να γίνει αυτό όταν η ελληνικές κυβερνήσεις στεγάζονται στο ίδιο κτήριο που στεγαζόταν η γερμανική διοίκηση κατοχής της Ελλάδας, στο Μέγαρο Μαξίμου.